Onbestemd verlangen
Stil valt de avond om mij heen.
Het daglicht taant nog om te gaan.
De huizen aan de overkant tekenen zich,
zodat ze zwart in de schemeravond staan.
Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan.
Iets doet mij daar voor het venster staan.
Een onbestemd verlangen...
naar iets dat voorbij is gegaan.
Het verlangen zo dichtbij,
alsof ik het zou kunnen grijpen,
maar zover, zover verwijdert,
van mijn klein bestaan.
Ik kijk en luister,
verlangend, terwijl ik daar doodstil sta.
En eindelijk, hoor ik ijl maar duidelijk.
De klanken van een mondharmonica.
... Verlangen brengt herinneringen naar boven, alsof ze er werkelijk zijn. ...
Schrijver: AntjeInzender: A.Stik-Snijder, 7 juli 2021
Geplaatst in de categorie: emoties