Alle inzendingen over komeet

Dan scherts: onder immense cirkuskoepel Ballet van jonge werelden, in kleed Van gaas, spiralig kronk'lend, ijl en soepel; Orion hield, wijdbeens torsende athleet, De Melkweg vast, de grandioze hoepel, Voor sprong van clown, wit waaiern'de komeet.…

Het gonst van geruchten binnen het Kremlin, golven van pravda zo snel als de wind blazen als wolken aan 't lopend vuur - een pas nog ontdekte planetoïde, een novum genaamd 20.18.DV, Melkweg doorklievend gelijk een komeet die om de zon draait als asteroïde, een kruising dus tussen een ster en planeet - dat nieuws bracht tsaar Poetin c.s…

Een komeet slaat in, het Licht verdwijnt in de aarde, het wordt koud een winter van honger en ziekte die vernietigt, en dan een nieuw begin in de lente, de terugkeer van het Licht, het Licht: struiken en bomen botten uit vogels zingen van verlangen het witte hert snuift tussen de berken en kijkt naar het Licht, het Licht O mijn liefste…

Jij, stralend voor mijn halfverduisterde ogen, Ging voor me, rood je vlecht langs het witte kleed: Donk’re meteoor ik, jij, lichte komeet, We voelden naar de zon ons heengezogen.…

En als 'k op sneeuwige kometen neer- duizel, de helling af van parabool, Of, fonk'lend, met Orion defileer Langs macht'ge onzichtbaarheid van stille pool, Dan raken we uit de baan door al jouw praten, Én tijd vergetend, én coördinaten. --------------------------------------------- dit sonnet is het 1e in de cyclus: Bevrijding…

met een glimlach zoals een zwaluw de zomerbries verrijkt je waait notities op elk woord dwarrelt terug op de uitgesproken plek onder je voetstap veert de vloer lichter kan een dans niet worden in elke hoek van het vertrek een ezelsoor om niets te vergeten nog altijd volle maan op het kussen heldere sterren tussen de lakens adellijke kometen…

piept plooit en trilt alsof mijn kamer zwetend buiten staat en bonkend verlangt naar een vasttapijt van stoom ontspanning adem frisse lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart zichzelf zoals een vallende komeet…

Zinderend noemt men de liefde, groots, waarbij ik mij als een eenzame satelliet - in een verre schemerzone - aan de hemel hecht Slechts een komeet of een monoliet, doorklieft een schijnbaar leeg heelal dat ontstaat of valt, roteert en knalt uit ‘s Mysteries schoot Hier heb ik jou gezocht, gesmeekt om Venus’ grote gunst nog liever dan dat…

wij houden van de doofpot der sterren en kometen. wij zijn allergies voor knarsende sloten want wij roesten niet. wij spreken graag voor duistere halflege zalen. wij dragen fier de ons geschonken bokalen van afgunst. wij spiegelen ons niet aan elkaar. wij zijn eenzaam. wij ontvangen ons fortuin van de streamlined stropdas.…

Zijt gij het kunstglas, dat u voert door 't ruim der hemelen, Waardoor ge Orions ziet in melk- bij melkweg wemelen, Uit d'afgrond van het niet kometen scheurt in 't licht, Niet Drebber, Jansen, niet aan Metius verplicht? En Galileï had zich nooit zo hoog verheven, Had Neêrlands kunstglas niet zijn eedle vaart gesteven.…

Zeven dagen een hele week ja echt 't lijkt zo lang, maar links of rechts 't stelt niks voor, omdat voor je 't weet ook de week is verdwenen als was 't een komeet. Ons leven, hangt vast aan de tijd de uren de dagen, we zijn ze zo kwijt 't vliegt met een noodgang overal door en 't is dat vliegen, wat me niet echt bekoort.…

en dronken discussies, midden op straat en toch dachten we dat wij, ja wij, de wereld begrepen, een glas en nog een glas, wij zijn de filosofen, wij snappen steeds beter waarom de wereld zo simpel is, in onze ogen draait ze slechts de minuten, uren, dagen, maanden, en de zon verwarmt haar huid en hart, haar zachte buik, dan flitst de komeet…

Nu zwerft de weemoed van zijn mens’lijk zelf, Zilv’ren herinn’ring, door ’t verleden rond, En zoekt, angst’ge komeet in zwart gewelf, De sterrewoorden van haar sprookjesmond, En ‘k tracht te vinden in oudheilig boek, Wat eens door haar ik had; en ‘k zoek – ik zoek – - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -…

ik zacht tegen je aan Streel ik je wangen als de nacht die van de maan soms appels geeft En schrijf ik zinnen in je hand die je dan in gedachten leest Ik neem je mee in sterrenzee, in noorderlicht om te verdwalen Om in honderd liefdesbrieven jou te zien in zonnestralen Ooit dan zul jij kleine vlinder op jouw hoge vlucht misschien Iets van kometen…

Vol tekens, vol kometen met staarten die ze niet kon duiden. Uiteindelijk werd haar eigen geest een donkere nacht. Haar ziel groeide vol met distels en stekels. Uiteindelijk begreep ze dat de dood op alle vragen die ze had antwoord gaf. Ze ging daarom haar eigen dood beminnen.…