Alle inzendingen over komeet

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Een silhouet tegen een rode komeet landt even op aarde om adem te halen Hij zweeft of hij fladdert, probeert te verdwalen Hij weet niets of doet net alsof hij niets weet. Strooit dromen als dubbeltjes gul om zich heen Slaagt erin steeds zijn gelijk te behalen Hij fraudeert, om al zijn succes te betalen, met iedere kant van de dobbelsteen.…

De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang ik hier ben. (Noorderlicht)…

soms is de hemel met kometen en eeuwige sterren mijn woning dan weer de gouden zonsondergang of verre vage verten omkranst door stille grijze wolken het stille ochtendbos met gouden pilaren zonneschijn verre bergen felwit in donkere omlijsting van zwartgroene hellingen het liefst woon ik in mijn gedichten omdat de poort daar…

ik zat vandaag met Magritte in bad we rookten een kromme pijp en hij zei: ceci n’ est pas un bain hij had gelijk we rookten enkel een pijp en de hemel was blauw vannacht de rotsen zweefden als kometen bomen herschikten hun nerven en ik zei: ceci n’ est pas Jandeb…

De losgeslagen zon jongleert met gillende kometen, oceanen spartelen verbijsterd op de wind. De lente komt en komt alweer, nu spuiten de vulkanen en witte wolken druppelen hun lading op het land.…

als een hemels schone schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen…

ik schilder jouw naakte lichaam als een voorbij stormende komeet jouw vluchtigheid speelt mij parten ik geraak niet meer bij jij schreeuwt de sterren naar benéé en toch ben je verwonderd wanneer de maan niet meer naar je lacht en het donker van de nacht jou omsluit in razernij ontstoken, treft mijn liefde jou geen blaam, enkel door wat…

Ogen als planeten staren strakblauw naar de maan Voorbij de hemisferen Trekken sterren trouw hun baan Ogen als kometen doorklieven tijd en ruimte De toedracht is niet vluchtig naar de horizon ver buiten Sterrenstand geeft ruggengraat Men zal nog wat beleven!…

Uiteindelijk toch van dat probleem bevrijd besefte ik wat ik immer heb geweten en uitsluitend hierop heb gewacht, nu luister ik naar het ruisen van de tijd en ik zie de grote sterren en kometen bewegen, door diezelfde heldere nacht.…

Over mijn dorp van kometen de regen? Het schrijven met krijt dat niet blijft? Is het uit stenen, koppen slaan tegen elkaar? De laatste sigaret in een mondhoek in Texas? De dimmer die stuk was? Het ondichtbare licht. ------------------------------------------------------------ Uit: 'Man in Manhattan', 2003.…

ga dan als vrienden uit elkaar ook al zal het eerst verdriet doen maar dan is het afgelopen, klaar Lief en leed is tien jaar gedeeld maar het vuur begon langzaam te doven totdat het laatste vlammetje uitging geen sprookjes meer om in te geloven Ze gaven het nog een tweede kans maar ook die was gedoemd te mislukken het spatte als een komeet…

Iedere keer als ik het land betreed valt het hek met een klap in mijn nek onderstreept eigenlijk de misère een verdwaalde zachte sneeuwvlok glijdt mijn visjack binnen en oja, de kometen komen hot hot een snelle steen wat licht misschien zo gaat het gewoon en misschien weer zo een oorlog die krijsend najaagt wat geluk en dan tot oorlog sterft…

een schip voer de haven uit met lampjes op de schoorsteen in de vorm van een komeet. Bethlehem op zee. en steeds vroeger nacht. --------------------------------------------- uit: 'Te midden van de tijden', 1998.…

Hij lokte haar met sterrendromen en vuurwerk in een leeg heelal tot zij tenslotte viel voor zijn komeet en hem verlustigd traag besteeg nu baart zij daaglijks sterrenregens en voedt hen onderweg met altijd verse melk hij bewaakt zijn kleine sterren spreekt hen vermanend toe als zij uit hun baan willen gaan blijf altijd weg van het zwarte…

Terwijl de aardse zwevers wachten op een komeet de vervulling, de blijde boodschap. Waait de zeewind dromen overhoop en de razernij slaat de romp, Klotsklots, Spoelt over het dek. Een dikke duisternis kruipt onder jouw veren. Een zenuwstroom volgt je een siddervis die in de kuiten bijt. Luister naar het gekoer van de duiven.…

gedichten POE-ZIE Hij maakt contact met ongeziene vrienden Door middel van symbool-telepathie Zij zitten of zij lopen, de Poëten, Met hun kristallen bol of telescoop Te zoeken naar signalen van planeten -of dichter bij- van menselijkheid en hoop Hun hersen-schijf bevat vergeten woorden Gerangschikt volgens klankkleur en ritmiek Die als kometen…

verstrengelende benen omklemmen mijn ziel innig gelijkgestemd in een klampende reflectie in het vruchtbare dal waar kometen vergaderen de aarde in een grijs gevaar slachtoffer van dit tijdssyndroom de kansen van slagen zijn nihil onrechtvaardig eigen schuld toch kwaliteitsbeheersing is onheilig volken veranderen en groene zeep helpt…

vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend Lange rijen koud-wit-licht rondstrooiende lantaarnpalen bepalen het achteraf pad richting hotel-verlept-vier-sterren-en-een vallende-komeet-discreet-levend-en…

Als twee kometen die, uit oneidige verten, even in elkaars baan samen, de weg vervolgden. Maar plotseling keek ik opzij De mail, chatbox of msn en zag dat jij er niet meer was. Verdwaalt of uit de koers geraakt? Mijn massa is te klein om je nog aan te trekken? Of drijf je op de golven waarop je zachtjes bent geland.…

zondvloed ruist haar oorschelp is een wereld waarin men degens kruist Zij veegt met gouden vleugel de tekens van de wand en rijdt met strakke teugel door onherbergzaam land Zij weet zich te bewegen naar waar de liefde wacht waar zon en maan verlegen verschijnen als zij lacht Zij leeft wat zij wil weten met ongekende kracht met ogen als kometen…

Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last. Welke gesmoorde trilling gaat hem vertellen wat hij al jaren wist? Deze berg heeft een klare kaart gebaard: excuseer, we zijn volzet mijnheer.…

In één beeld dans jij als de fee van de nacht om de waakvlam te koesteren tijdens je surveillance Die komeet wat explodeert in mijn universum voel ik jouw vuur die je deelt in mijn bonzend centrum. Met één beeld samen in een herinnering ver van hier voelt mijn maag van een stromend beekje tot een kolkende rivier.…

De sonde was al uit het zicht verdwenen, En leek vanaf de aarde wel defect, Maar op de juiste tijd is zij gewekt, Toen zij weer zacht door zonlicht werd beschenen. Zo is het, lief, ook steeds bij ons gegaan; Pas als ik bij je ben, ga ik weer aan.…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

Neen, mij is niets te klein: ik houd de wacht, Als 't wazig glansje langs een herfstdraad glijdt, En als de duiz'ling op kometen rijdt Door 't steilhellende stadion van de nacht.…

Ik kwam raad te kort, koos voor de samenloop van het ongeschoolde sentiment zonder daarvoor te boeten, er was niets omhanden om de tijd te doden, las vlijt en vlucht in de ogen van afstreepte nachten, maant de maan tot vrije val, dof kristal van het verleden, zaait kometen in een mal, om dagen te ontginnen, voordat ze zijn begonnen…

Dan scherts: onder immense cirkuskoepel Ballet van jonge werelden, in kleed Van gaas, spiralig kronk'lend, ijl en soepel; Orion hield, wijdbeens torsende athleet, De Melkweg vast, de grandioze hoepel, Voor sprong van clown, wit waaiern'de komeet.…