Netgedichten

netgedicht (nr. 12.681):

That's the spirit

ebbenhouten parket knarst piept
plooit en trilt alsof mijn kamer
zwetend buiten staat en bonkend
verlangt naar een vasttapijt van stoom

ontspanning adem frisse lucht

een vergruizelde geest zeemt rondjes
zwaait in de deuropening gaapt me aan
alsof ik het ben die binnenval

ik had je niet verwacht
dit is mijn huis
daarom
hij verklaart zichzelf
zoals een vallende komeet
die nipt de aarde aait

hij ik
we weten het niet meer
kijken naar de vergeelde sterren
ik lach dat hij hier
woont

oude huizen bespoken
hoe heb ik ooit zo kunnen leven
warm droog een eeuwig
niemandsland heeft mij geroken

de witte rook uit mijn venster
was volkomen terecht
mijn geest was weg
dobde door koude
kiezelstenen cement

ik viel van
ontspanning adem en frisse lucht
en bleef

leven zoals voorheen
maar meed voortaan de zolder