Alle inzendingen over lacht

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

ik heb de bladeren geraapt vruchten terug gehangen met muziek van wolken gespeeld de wind uitgefloten maar jij ging niet open in zomerse bloei ruiste kou dwarrelde dood in uitstervend rood je ziel lachte zachtjes want in de grond stroomde jouw leven niet jij maar ik viel aan afscheid ten prooi bij lentes eerste dooi…

De dag kruipt naar zijn einde de zon zakt langzaam achter de horizon weg Ik kijk naar je gezicht en ik weet weer waar ik ooit voor ben gezwicht ogen die schitteren wanneer je lacht dit is weer als de eerste nacht Jij nam me mee op de eeuwige reis ik heb nooit geweten dat de poort naar het paradijs hier op aarde bestaat en altijd open…

je hand is muzikaal vingers spelen klarinet met gesloten ogen denk je aan een warm bed speelt passie in vlagen laat tonen de diepste emoties vertragen in terughoudend spel je lacht in een kort intermezzo improviseert wat ontspanning want de lust gaat te snel in ieder voor zich komt het laatste akkoord de ontlading is in wijde…

het was niet de droefrode maan die langzaam boven de bergen verscheen niet het zachte ruisen van oude platanen die rust en stilte van schemer beaamden het waren jouw ogen die glansden van zomer op het dorpse terras waar onze lach de spanning verbrak we dansten en lachten in een nacht zonder einde vrijden ludiek de muziek langs…

ik spreek je dan lager kan een man niet zinken en vergeet even de kracht laat me kruipen of desnoods hinken als ze nog maar even naar me lacht…

Ik heb haar gisteren gekregen en ze lacht al naar mij, om haar geluk te schenken maakt ons intens blij!…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen en sloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we kijken naar een…

hoi lief meisje wat zoek jij tussen dit heerlijk geurend groene gras oh boterbloempjes en madeliefjes deze vond mijn mammie het allermooist zij is naar de hemel ja pas pappie zei als zij ze ziet lacht mijn mammie door de wolken heen straks als ik weer naar huis ga druk ik een dikke kus op haar foto op het vele hartjes…

mag ik bloeien in de nacht door jouw licht even groeien als je langs me rijdt ik berm nog altijd zie ze razen de dwazen van klokken en tijd maakt niet uit wie het laatst komt die snijdt jij bent gestopt streelde me even voelde jouw handen mij warmte geven je lachte zei je bent lief jou vergeet ik echt niet…

De vervorming van jouw dromen vindt soms plaats terwijl je naar die ander lacht. De werkelijkheid is niet altijd die realiteit die je er zelf van had gehoopt. Voor dat je weet hoe het nu verder moet heb je weer in het verkeerde geloofd. Geloof bouwt vertrouwen; een vriendschap voor elk uur.…

je obeliskt op grote pleinen pilaart mijn liefde in het kleine tempelt rust voor hen die zoeken en in meditatie anderen ontmoeten piramiet in groots begraven geschoond met zweet van generaties slaven toch ontspring je weer de dans lacht de ruggen toe van niet geziene geesten cultuurt de tijd met heel je wezen in onafgebrokenheid…

ik streelde met woorden je huid mijn vragen heel losjes toverden blosjes op het zachtst van je wangen je vertelde in zinnen hoe diep en hoe teder je me wilde beminnen jouw verlangen naar meer ik schreef wat je voelde jij lachte en bloosde omdat ik wist wat jij met je woorden bedoelde zo dichtbij ik en jij eerlijk en open van alle…

Mannen kregen me niet met hun kwalsterpraatjes over de hemel op aarde die zij me willen geven hoger dan ik voor mogelijk houd zullen ze me laten vliegen Ze heeft liever een bezemsteel tussen haar benen lachten ze onder elkaar tot het hun verging met hun kwalsterpraatjes over de hemel op aarde die ze op elkaar bevechten de aarde die…

de zon glanst in mijn haar ik zie je daar, mijn thuis met veel beloften ook in jouw ogen twinkelt licht en zacht is je gezicht in het openen van geloftes jij wilde niet nooit meer een man je eigen leven bouwen totdat het toeval kwam de fundamenten zijn gelegd je hebt je eigen stek en lacht in vol vertrouwen, alleen in zelfstandig…

naar de foto die mij zo dierbaar is Het is vandaag die dag, de dag van het gemis Dat jij ons dertien jaren geleden plots verliet Het was niet te bevatten en groot was het verdriet We gingen allen verder, zo goed als dat het kon Maar niets was meer hetzelfde zonder jou onder de zon Maar zien we nu de zon die op ons schijnt en naar ons lacht…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen ontsloten stukjes tijd ik zag herinneringen komen die je nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we leven in een wereld die anderen…

ik zie het als je lacht je hebt iets stralends in je ogen het zachte twinkelen van beloven een spanning die niet wacht je kijkt me aan met blikken die verschrikken me doen blozen, fluistert woorden die me kozen je korte stappen haasten schaduw springt vertwijfeld met je om en komt tot rust als jij me pakt en kust handen zoeken…

ik spoorde niet goed jij treinde op tijden in vertrek zwaaide jouw hand niet altijd naar de mijne zag je ogen in het roodgroen van wissels verlaten kwamen we aan liet je gaan maar op het avonds retour zag ik je weer staan we denderden voort op rails die nooit scheiden pas op het laatste station lachten we beiden…

Het was feest in het witgepleisterde huis en iedereen lachte. © 1-5-2000 een aanpassing in mei 2005 voetnoot: http://www.youtube.com/watch?v=Fm_AmAs02rc…

jouw weer adoreer de tijd gaat vertraagd in mijn utopie als jij je weer laat zien tijdens mijn euforie en jouw contour verlicht in het maanlicht bij de zonsopkomst en de herinnering smult verklein ik mijn wond door de druppel die rolt met stralende blik wat jij zwoel nipt elke dag duurt voor mij weer lang als jij tot mij lacht…

Dan is het de blauwpaarse hemel die ook naar mij lacht mij juist vandaag weer jouw herkennende beeld bracht.…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

Raak het aan, Lach naar de koele lucht Eigenaar van het zwart Het lacht stil terug Onverwacht, toch Aangenaam Steek me in brand Felle rode strepen Merken zich op mijn lichaam Mijn huid verdeeld in repen Ik laat geen traan, heb me allang Vermand…

Als de zon nooit meer zou schijnen en de maan ook niet meer lacht zou ik in't duister verdwijnen met toch veel verbeeldingskracht... Als de wind nooit meer zou waaien en 't altijd windstil zou zijn dan zal ik dat briesje missen aan het strand dan minder fijn...…

Ik mag niets zeggen dus ik fluister woorden In de schittering die kaarslicht heet Alles om ons heen lijkt donker en verlaten slechts een viool speelt een zachte melodie Je hand in de mijne verstrengeld samengebonden, krachtig je lacht van binnen waar vlinders huizen Elke kriebel of iets dat raakt is heftiger dan ooit maar in de kilte…

Lachende mensen , om ons heen, ik sluit ze even buiten en zie.... jou alleen Zie hoe je geniet, zie hoe je lacht, dat was het moment, waarop ik heel even dacht: Als er ooit een moment is, waarop ik hemel en aarde bewegen wil, dan is het nu aangebroken, zet de tijd even stil...…

Je zette je leven stop en lachte voor de laatste keer. Zonder gedag en vol gedachten. Stille dagen, stille nachten. Maar in die nachten moet je weten, zullen we aan je denken en je nooit vergeten. De zon komt op, elke dag weer. Alleen èèn ding is anders, Jij, jij bent er niet meer.…

ik wist dat je bad maar de woorden ben ik vergeten altijd had jij dat even als een heel natuurlijk contact jij sprak de zinnen op een warme zangerige toon volgde met je ogen hun wegen naar boven lachte als zij ergens verwijlden om wolken te stijlen een ritueel zonder herhaling als minstreel offer jij wat je bad…