Alle inzendingen over leven OR rust

ontembaar rende je blootsvoets door de velden achter de vlinders aan honden dansten om je heen kastanjebruine haren omlijstte jouw gezicht wie jij was het beschadigde kind wiens huis geen thuis bleek verborg jij je in gedichten van vloeibaar goud…

Nu staat mijn tuin gerijpt, De vrucht hangt vol en vredig; Moe keer 'k naar 't huis der rust- Ach wat al plaatsen ledig! En huivrend zit ik neer Terwijl mij de ogen branden... Doch zorgzaam opgewacht, Stil grijp ik trouwe handen. Met onweerhouden traan Stil zegen 'k hen die bleven; En alles, alles keert Wat wegviel uit mijn leven.…

ik ontlaad het leven even uit mijn lijf ontspannen als een lappenpop adem lucht weg als ik opgetild verblijf met kop en kont in de palmen van jouw handen straks na een ontzielde pauze verneem ik zachtjes uit jouw mond dat mijn voortbestaan bij elke prille dag in stof of geest opnieuw begint…

in eenvoud leven de ontspanning is totaal waar dromen pastelkleurig dansen kunnen haast en stress met niemand hier sjansen…

ik rook ziltige lucht proefde het zout der aarde zag in de duinen wat verlaten eieren van vogels op de vlucht zand knarste in losse gedachten die zich niet lieten ordenen tot een vriendelijk geheel alles werd me te veel maar zee spoelde de bitterheid weg door monologen van talloze golven kwam ik langzaam tot rust heb het strand…

ik wist dat de kou weer zou komen zag de ganzen op hun vlucht in je ogen dromen met stille weemoed vlogen wij mee naar het zuiden langs de zee je was iets kwijt lachte in berusting ik voelde vage spijt de wereld was intens verlokkelijk met opgefokte haast wij werden opgeslokt alleen in de vakanties was rust altijd de baas…

soms lijk je even vergeten in de ruis van het leven maar als het stiller wordt laat jij je weer weten in de hoge lach van een onzichtbaar kind spelend met de wind op zonverlichte stukjes bos waar stof in schaduw danst boven het warme mos in rust kom jij nader vult aan wat haast gestolen heeft en zorgt dat ik weer voluit leef…

laat het maar los mijn lief doe je ogen nu maar toe de wereld wacht wel even mijn lief want je bent ontzettend moe morgen kun je weer verder mijn lief zo strijdbaar als jij bent wil je niemand pijn doen mijn lief dat is aan vissen inherent…

de zee zacht kabbelende golven voel me net als hemingway praat tegen wolken die met hun schaduwen de waterspiegel bevolken zij antwoorden met licht dat mimisch murmelt in veegjes aan het oppervlak een meeuw en de kajuit de schavuit landt kent zijn plaats om te eten wij wisselen vliegensvlugge informatie zonder woorden uit rust…

rust om te zoenen mijmerend kijken naar het echt strakke blauw zonder vliegtuigstrepen om de tijd voor even te vergeten…

Lützowplatz en zet zich op een bank juist tegenover de kont van de zeegod Verdiende rust 0 Wonne…

nu met veel schemer omgeven helaas in het huis dat ik wens zonder licht en geluid vindt het aardse leven geen thuis…

open je maar mijn bloem van stilte sprakeloos in kleur bloei je woorden in geluidloos bekoren uit het diepst van je hart heb het fluweel van je bladeren met warmte gestreeld zacht wiegt je schoonheid nog ongerept als een kind op de zoele zomerwind hemels voelt het lied als ik jouw bloeiende stilte in deze aardse solo geniet…

dan overkomt mij ineens weer een moment dat ik niet eerder kende dan vandaag kwam het door rust? waar lag het al die tijd verscholen ver buiten mij waar ik nu gebruik van maak…

Met zuiverzijden kruisjes berekent ze haar leven op het gele tafelkleed wat was, wat is, wat komen zal.…

Dat wist ik al mijn hele leven. Dat was een zeer vaststaand gegeven Waarvoor het lot geen uitweg bood. Maar waarom zou ik daarvoor vrezen? De dood geeft eindeloze rust, Alsof de slaap je eeuwig kust Om je van elk leed te genezen.…

Mijn afgeleefde lijf gaat rusten, en kan tot ontbinding overgaan. Toen ik gisteren nog jong was, was ik als de dood voor de dood. Vandaag besef ik...Ik lééf! Een wonder is het dat we bestáán! Levend zit ik dit gedicht te schrijven. Het is al bijna middag! Het is hoog tijd geworden, om weer aan het werk te gaan.…

ik fladderde wat traag koos willekeurig bloemen ik dacht de hemel vaag verdwaalde toen en nam je hulp maar al te graag ik mocht rusten op je hand waarvan de zachtheid me verbaasde,we speelden met de kleuren van de zon lieten ons niet haasten we zagen kleine dingen lachten naar elkaar ontdekten hoe we zonder woorden samen konden…

ik zag je leven in enclaves van rust die in noodzaak geboren waren uit een snelle noodzakelijke bevalling wereld had een hogere gebeurtenis- frequentie ingezet en de vereiste meegaandheid kostte energie zo achterblijven kon helemaal niet gelukkig ontbrak het jou niet aan overzicht en op de lange termijn bleek jij…

Ik zoek nog naar het leven van liefde en van rust zonder zo opstandig te zijn maar van het leven mij bewust. De jaren gaan mij veel te vlug ik loop er bijna aan voorbij 'k ben daarom dus nog steeds op zoek naar de innerlijke rust in mij.…

's ochtends de zon kleurt het water zilverroze ik ruik de natuur het doet goed de innerlijke rust…

Het ruisen van de regen hoor ik niet Door het ruisen van de Zee. Ademloos luistert mijn Lied. Soms ruist de zeewind mee.…

Dat jij zelf eens rust verdient, die heb jij nooit genomen. Bedankt voor alles wat jij deed, voor alles wat jij hebt gegeven. Je vrije tijd heb jij nu verdiend, geniet nu maar eens van je leven.…

Het klotsen van de golven, op de eeuwig zwijgende stenen. En ik zit hier. De warmte van het zonlicht, de stralend blauwe lucht. En ik zit hier. De wind speelt met mijn haar, rukt aan de papieren in mijn hand. En ik zit hier. Overal mensen. En ik zit hier. De wereld bruist en leeft, en ik zit hier, en denk...…

Gemoedsrust is als je gemoed rúst heeft, of je hebt een rústig gemoed. Zielerust is als je ziel rúst heeft, of je hebt een rustige ziel. Gemoeds- en zielerust sámen, tja, da's een heel ánder verhaal. Gemoedelijke rústige zieltjes zijn we met déze temperaturen toch állemaal?…

de boodschappen gaat halen Tussen de grote hoge bergen, verscholen en heel klein Krijg ik het gevoel, dat ik daar voor altijd wil zijn Ik denk er zo sterk aan terug,even lijkt het erkelijkheid Maar dan open ik mijn ogen en ben ik terug in de realiteit Niet meer de stilte, de bergen en de mooie kust De vakantie is voorbij, het is gedaan met de rust…

De rust..? Wedergekeerd....nog een zucht Tranen worden nu niet meer gedroogd Zacht pak ik weer jouw hand Nu voor echt altijd hand in hand Nu voel ik geen muur meer Alles is afgebroken..voorbij Het is weer gelukt!…

Vanuit een wolk zwevend in de kringloop van het leven val ik als een sneeuwvlok in alle rust , op mijn plaats.…

Hier sta ik dan, met angst en beven Een nieuwe confrontatie tegemoet Rust wil ik, niet voor heel even Leven!… niet omdat het moet Laf? Neen zeg, ben je mal! Heb genoeg het hoofd geboden Confrontaties, velen in getal Maar, ook ik heb zo mijn noden Ik vraag niet veel, slecht één verlangen Rust!…

je hart het kost bloed, zweet en tranen om te kloppen een schittering van zonlicht treft jou de voorgrond ligt voor je open maak je passen rap voor de schaduw komt en je wachten moet op nieuwe kansen normaal een kus, dan weet je dat ik om je geef nu die angstaanjagende stilte wat zo kraakt woorden blijven uit, daar waar je ze verlangt rust…