Hij zag niet dat zijn
vriend een luchtspiegeling was.
Melancholisch was hij opgestegen,de
cockpit benauwde hem, aan de aarde
heeft het niet gelegen, aan de mensen
wel. Zijn draaglast werd te groot en
de wereld was nog steeds hetzelfde,
zijn schrijven was dus werkelijk een
vlucht en niet de metamorfose die hij
wenste.…
Ik kijk in de spiegel en zie niets, zo doorzichtig
Ik kijk in het water en zie niets, weerspiegeld
Ik kijk in de lucht en zie niets, een luchtspiegeling
Ik kijk in de zon en zie niets, een weerschijn
Ik kijk voor me uit en zie niets, als een staarreflectie
Ik kijk in de ruimte en zie niets, een zwartgat weerkaatsing
Ik kijk naar de…
Glinsterend vielen ijzige gletsjers
ongestadig met de luchtspiegelingen.
De zachtroze lichte glans
lijkt op zijn lange dunne sokken
sneeuwknisperend weggelopen
vreselijk koud twinkelt sterrenstof,
danst om de herstoffering met zijn adem.…
De dorst draalt
Langs de weke wanden van het verhemelte
We wanen ons in woestijn
En in een luchtspiegel
Vind ik de waterval, jouw wellend speeksel
Het loon voor een verbeten geduld.
Genoeg geluld
Want mijn maag is verwend
En pruilt na de magere oogst.…
Dorst in de woestijn en dan in een luchtspiegel:
de waterval en een tongkus als beloning voor het toeval.
Of de maag die krimpt na de schrale oogst
Visioenen van een korenzee
Aren kriebelen mijn rug
Prille halmen en nog verder, nog meer elders:
een lijn van torens
Zandkorrels waaien in mijn ogen,
de voorbode van een plaag.…
even goed luisteren
naar het lichte geborrel in de diepte van ons
ingewand, oude waarzegster die laat weten
of we alweer verrekken van honger zo niet
dorst, je komt er immers niet achter anders
en het moet niet in het honderd lopen in het
hier, het verzandende, de bossige verstuiving
waar de limonadekraampjes de een na de ander
luchtspiegeling…