inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 26.208):

Laatste vlucht

(voor Antoine de Saint-Exupery)

Hij vloog alsmaar hoger en hoger,
waar de lucht te ijl werd, waar
de kleine prins zijn armpjes strekte,
hij vloog erin. Hij zag niet dat zijn
vriend een luchtspiegeling was.
Melancholisch was hij opgestegen,de
cockpit benauwde hem, aan de aarde
heeft het niet gelegen, aan de mensen
wel. Zijn draaglast werd te groot en
de wereld was nog steeds hetzelfde,
zijn schrijven was dus werkelijk een
vlucht en niet de metamorfose die hij
wenste. Mensen bleven mensen, onvolmaakt,
prozaïsch en dodelijk. Bedreigd als een
kwetsbare diersoort nam hij de terugweg
van het buitenaardse wezen, rechtstreeks
naar boven, steeds verder, tot de motoren
knapten, tot de cockpit uit elkaar barstte,
tot de vleugels braken, tot zijn lichaam
oploste in de dromen die hij maakte. Het
speelgoedvliegtuigje ontplofte, toen de
kleine Antoine naar zijn mama schreeuwde,
toen zijn papa niet meer naast hem vloog,
toen er feitelijk niemand meer toekeek.

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 mei 2009


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 217

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)