Netgedichten

netgedicht (nr. 26.212):

eindig licht

Wat jij zegt, wat ik zeg
en jij en jij en jij
het heeft er grondig lak aan
alles komt op hetzelfde neer
alleen lijkt het allemaal zo verdraaid
want uiteindelijk draait de steen rond
in een paar onderzoekende handen

Het schemert altijd aan de onderkant

Al het kostbare
bevindt zich luchtig en ongrijpbaar
tussen de zuilengalerijen van generaties
binnenin onze verlichte schedels
we zetten ons een hoed op
alsof we ons door een boomgaard begeven
elk sprekend voor zichzelf
onder de vermomming van de maakbare mens

Hier en daar een kandelaar
met een wassen onderwerp,
werkwoord en lijdend voorwerp
in de nissen kleine pruimelaars
met plukbare ideeën, zorgvuldig
en kostbaar gerijpt onder het gesproken licht

De wereld is geboren in een eindig aantal vruchten

Uiteindelijk zullen we verstenen
in een filosofische schoolslag
terwijl alles wegdraait in het blauw
en onze beenderen te bleken liggen
in het witte licht van de geschiedenis

Zie ze daar liggen
met hun honderdduizend jaren
van zichzelf herhalen
in de waan van een nieuw licht