Netgedichten

netgedicht (nr. 30.096):

- De ijskoning -

De ijskonig ontbeert in geestdrift
behelpt zich onbegrepen,
zijn blinkende ijsnaalden stralen,
zijn koude bries voelt delen.

Sneeuwheuvels aan de noorderkant
slingeren het weer afwisselend
door droge paden, berekoud het land
lijkt het ijs, de elementen te beheren.

Ijzige machten tronen,
de middernachtzon bestraalt
warmovergoten de enorme ijspiste.
Glinsterend vielen ijzige gletsjers
ongestadig met de luchtspiegelingen.

De zachtroze lichte glans
lijkt op zijn lange dunne sokken
sneeuwknisperend weggelopen
vreselijk koud twinkelt sterrenstof,
danst om de herstoffering met zijn adem.

Indrukwekkende koude luchten
lonken avontuurlijk en tevreden,
randen zachtwit omzoomd van ijsbergen
de ijskoning ontwaakt,
wil de hele wereld gaan bevriezen.

De ijszee bevriest haast door illusie,
onder zijn doorzichtige oude handen.