Alle inzendingen over maan

Regen gevulde plassen weerkaatsen vol de maan als oplichtende spiegels verschijnend bij elke stap Ik fotografeer de man in de maan in de plas tot het spiegelbeeld wijkt de maan weer alleen is man weer achter de maan Regen gevulde plassen weerkaatsen leeg de maan als holle spiegelbeelden verlaten door de straat…

zeg boom, hoe is dat nou om op grote voet te leven nee zeg maar niets, ik zie het al je hebt erg lange tenen en ik wil niet dat je door mij uit je bast knalt toch boom, is er weinig verschil tussen jou en mij doorgewinterde rimpels een droevig gezicht met een kale kruin en als het lente wordt zien wij weer het licht kijken onze ogen…

Langs kille manen voorbij zeeën van leegte Droom ik mijn oorsprong…

man niet willen missen Ook al doe ik soms geemancipeerd Maar 't is een moeilijk product Waarop ik nog niet ben uitgestudeerd…

de avond is gevallen een vogel zingt zijn laatste lied en roept hiermee de andere vogels een welterusten toe de zon is haast ten onder haar glans gespiegeld, door de maan, heeft in de nacht een zilveren gloed en mogen wij, als mensen weten: niet alles is perfect veel is er toch goed.…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

Een lange weg vol kronkelpaden en Bedekt met bladeren waar de maan In verdween, baande zich Door deze diepe dalen, waarin zij dwaalde Totaal alleen. Zij had geen engel die haar bewaakte Zij vond slechts bescherming in het licht dat zwak scheen, en al vroeg wist zij dat niet veel later de wereld weer zijn zou zoals voorheen.…

Sterrelief, eens gaan wij staan op de maan in een regenplas met grote, blote voeten terwijl jij lacht om mijn Chinees…

Je kijkt net de andere kant op Alles glijdt onder je vandaan Je denkt in je hoofd Hoe het verder zal gaan Je kijkt in de zaal En de plek waar je wil staan Je kijkt in de lucht Je ziet de volle maan…

Klaasje Pietje, zo gij niet wilt deugen, Dan verschijnt de zwarte man Pietje Klaasje, foei, dat is een leugen! Laat hem komen als hij kan. Die aan zulk een man gelooft, Is van zijn verstand beroofd…

Ik heb de maan zien glimlachen vannacht want zou hij weten dat……… er altijd mensen blijven met een positieve inslag die altijd het beste met iedereen voor hebben? Ik heb de maan zien lachen vannacht, want zou hij weten dat……… er mensen zijn die elkaar waarderen, respecteren en steunen op de momenten dat het nodig is?…

De maan betovert de stad, ik snap niet waarom – niemand ernaar kijkt.…

Vanuit de eenzaamheid veroorzaakt door gemis en pech ontspringen tranen reeds onderweg in verschillende banen naar die grauwe plas Ragfijne gedachten krachtig maar onzichtbaar rijgen onze zielen teder aan elkaar Vier weken wachten op je onmisbare gezicht slapeloze nachten hunkeren naar dat rustgevende licht nu ik plots in het donker…

het licht is niet eigen als zoon van de maan weerschijn ik in de tweede hand woon ik in het tweede huis leef ik in de onderwereld protuberansen verkleinen mijn kansen mijn gelaat is pokdalig gekraterd de inslagen waren hevig en ergens rijdt nog een karretje rond gevoed door zonnecellen…

Ik stapte binnen met een vriendin. De dag was klote, ik had het niet naar mijn zin. We praatten over de snijzaal en de lijken. Ik begon uiterst verveeld rond te kijken. Mensen in alle soorten en maten. Discussiërend over hun doen en laten. Uit verveling stak ik nog een sigaret op. En lachte schamper om een domme mop. Het duurde even voor…

sneeuw in je ogen smelt tot blauwgroene stilte lied zonder woorden in het kabbelend water glinstert bezwerend de maan…

ik schudde zacht mijn hoofd en liep hem snel voorbij Toch kon ik het niet laten en keek nog even achterom de man was uit het zicht verdwenen maar 'k hoorde nog een zacht gegrom Ik ben toen in de steeg gaan kijken en zag de man daar op de grond beroofd van niets, toch vroeg hij nog wil jij wel zorgen voor mijn hond ?…

de maan van de leeuw is nog dunner dan het gras wat de hinde graast…

Of de maan het dan nooit eens halverwege voor bekeken heeft laten staan…

Mijn ogen kijken langs het scherm omhoog het volk der regenboog komt op maan straal kijkt door het avondblauw op mij neer het is niet niks maar zoveel meer pyramides en verhalen nog steeds talen van wat ooit is geweest.…

De maan spreekt weer in de diepe nacht de adem van het licht op volle kracht maan straal door ruimtereis gegaan om neer te dalen op ons allemaal het water is van zilver door het zilverlicht van dat stukje rots in de ruimte staat zij trots.…

Hoewel de maan al wacht Op de aftocht van de zon Is de nacht nog niet begonnen En ergens tussen deze oerkrachten Kijkt een jongetje omhoog Gespannen wachtend op de eerste De tweede, en volgende Want wijsheid leert hem Geduldig te wachten Tot de kracht van de maan Haar kinderen om zich heen heeft Verzameld in vele prachtige vormen…

Onzichtbare kracht Schuilgaand achter wolken, verdiept in de nacht Peurt zij essentie Trekt aan en versmelt Weerwolven en engelen metaformeren De zee zwelgt en daalt Zo karnt de wijze Dienend en dienstbaar als het oog van een storm Uit furie, vrede!…

ik kruip in je slapeloosheid uit de reserves van mijn adem vreet ik de dageraad door midden ogen die wachten op een diepe slaap in de zucht van slopen zijn we in het kansspel van de nacht beiden zijn we in onze wereld samen dromen teder in het schijnsel van de maan…

Dit schrijf ik voor u vanuit mijn diepe slaap ontwaak Maantuin u gaat naar de maantuin toch? Wat? stamel ik zijn we er al dan? en kijk uit het raam of ik de zee al ergens bespeur Nee nog niet zegt de taxichaufeur.…

Vanaf het balkon kijk ik recht op het zwembad neer twee mensen,engels vermoed ik praten geheimzinnig met elkaar raar zij praten zacht er zit voor de rest niemand die op ze let die naar hun kijkt wacht ik loop er heen kijk nog eens goed om mij heen wat doen zij hier waar gaan zij heen in de maantuin staat iedereen er alleen voor…

als in een waan tot de naderende volle maan vannacht van het gevoel verlost als in het niets opgelost elke naderende volle maan aangedaan onderuitgaan in het zachte schijnsel van maanlicht weer herboren opstaan…

Welkom volle maan, ik herken je donkere vlekken, ze vervolmaken het licht, op zoek naar plaatsen, die ik wil ontdekken, je lijkt nu wel héél dichtbij, alsof ik je al jaren ken, net als de liefde van mijn leven, maar toch héél ver weg; ik durf het nu wel te zeggen, je bent prachtig en je straalt, zou het niet leuk zijn, wij twee samen…

je spiegelt je in het raam van de overkant nog maar net met een zacht zilveren rand wacht je draait je licht en schijnt op mijn gezicht je ben er weer ik zie je staan je straalt en stuurt me duwt me voelt me jij zo machtig bent weer prachtig…

de tijd de werkelijkheid breekt nu aan ruist langs in de lucht waait vlinders in je haren vol gevoelens die te lang vergeten waren een diepe zucht en het is gedaan met beleefde wonden en geleefde zonden nu is het tijd de hoogste tijd voor de waarheid laten we maar gaan mijn lief, lief kind van de maan…