Alle inzendingen over mezen

Want als de mezen komen, vertrekt hij weer, meteen. Te druk voor hem, zij komen nooit alleen. Ze houden van die kale pruikenbol, ze duikelen en dartelen vol levenslust. Zij hebben een feest, heel onbewust. Zo verglijden stil mijn dagen, kijkend naar het leven om mij heen. Heel blij en dankbaar voor de tijd aan mij gegeven.…

Ik ben ziek en daardoor heb ik zeeën tijd om ook nog mezen, kauwen, eksters, merels, hordes spreeuwen en tortelduiven te aanschouwen. Ziektetijd is toeval, mijn baas noemt het uitval, hoe dan ook griepaanval, (dedjú,) tis wel net carnaval.…

Ik hou wel van een huppeltje in een sonnet voor mij hoeft een sonnet niet streng te wezen ik hou wel van een jongetje met een pet ik hou wel van het pimpelen van de mezen ik maal niet om het wapperen van een vlag voor mij hoeft die niet strak en stijf te hangen ik hou wel van verrassingen in mijn dag ik word niet graag door protocol gevangen…

De mezen komen kijken. Duikelend en tuimelend om en om. Hun nestjes zijn al uit. Ze geven mij een fijn gevoel. Terwijl ik rustig toekijk, vanuit mijn luie stoel. De mand met violen doet ook mee. Uitbundig in paars, wit en geel. Alles geeft nu zoveel vreugde, zoveel, zoveel. Mijn hart vult zich met dankbaarheid.…

Ach, mijn lieve, wonderschone vlinder, je sterke vleugels strelen de ijskristallen op de donkere, overmoedige elzenproppen, je bent niet alleen, geelzwarte mezen roepen vanuit elk hoekje in de tuin de lente aan, brutaal negeren ze het hoge miauwen van een jonge buizerd, ach, mijn lieve, wonderschone, vlinder, de herfst kleurde boom en blad…

De mezen in het hokje aan de muur vliegen driftig af en aan met voedsel voor hun kroost. En beide kanten van de straat, omzoomd door boompjes, met hun bloesems laaiend rood. Het grasveldje barstensvol met madeliefjes, die hun gouden hartjes, richten naar de zon.…

twitteren de mezen, de merels en de mussen elkaar, ze pikken kruimeltjes van de drommen toeristen die rusteloos dwalen langs de oude glorie van het plein. Het is stil en het gromt in het hart van de Beer.…

nadat ons dierbaar kalf verdronken was hebben we onlangs de oude waterput, midden op het dorpsplein, met vele duizenden dode vogels gedempt met dode mezen en dode mussen met dode kieviten en dode plevieren met dode merels en dode kolibries met dode futen en dode koolmeesjes met dode kanaries en dode parkieten met dode goudvinken en dode zwaluwen…

Ze zijn niet alleen en krijgen gezelschap van enige merels, mezen, roodborsten of winterkoningen die ook hun aantrekkelijkste zingen en verfijndste roepen laten klinken Want hoe je het ook bekijkt, herfst is niet alleen tijd van tot ziens maar ook van hallo.…

Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken onder het groen van het eikenloverenbad en elke noot die trilt van liederen van mussen , mezen en vinken. Ook de zoete wind blijft zingen tussen de populieren en d'aarde orgelt zweemzoet van bijenzwermen tussen het gekleurd bloemenbed.…

Ik blijf dromen van schaatsen hier op de sloot omgeven door mussen mezen en ik weet niet wat domweg genieten dat word ik echt niet vlug zat. Dromen van donszachte sneeuw en niet ontwaken natuurlijk nu van dijken die niet echt doorbraken. Van mussen in de tuin en gure vrieskou en merels fluitend over het ochtenddauw.…

Mezen tjilpen nog tussen sprokkelhout en glippen de klokketoren binnen. Je bent voor een ander licht gezwicht. We verbijten tranen, onze klieren weigeren. Engelen zaten op een wolk naast jouw bed. en wenkten je naar een hemel van hars. Misschien kerfde ik te vaak in de bast. Ik geloof het vandaag. Morgen een vraag.…