Alle inzendingen over nat gras

Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier kan ze grijpen.…

gras en gelukkig zijn om nog niet naar het echte waarom te vragen ik zal bij jou, meisje van nu, ook altijd blijven zoeken naar mijn kind onder stoffige lagen zodat wij samen in ons hart elkaar mogen blijven dragen…

Een koppeltje zit op een parkbank te kussen 'n loot die zich kromt onder de dauw In de verte de kreet van een pauw Een kat doorkruist het natte gras De wind streelt het gewas De mees zicht zijn mooiste lied Een krekel klampt zich aan een grasspriet De berk buigt zich sierlijk in de wind 'n rups popt zich in,voor de metamorfose begint de strijd…

Bladeren en nog eens bladeren Zij vallen neer op het natte gras En bedekken de hele grond alras Ten teken dat de winter gaat naderen. De bomen verliezen hun schoonheid En blijven als kale stronken staan Hun glorie is voorlopig voorbijgegaan Wachtend op de komende lentetijd.…

Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad in wisselende contouren van het natte gras wat zich op richt na de daad, die intens stil en toch zo levend was.…

Hoe glad is nat gras te glad we zien ons liefst niet steeds omvallen zonder houvast aan halmen of sprieten en zij in combines na één keer raken steeds staande onze defensie kraken zodat 't hart ons in de schoenen zakt Ik zie ook hoe men hard gras mat achter bordjes op paaltjes van tapijten zitten poëten in groene weiden te bijten…

mond Ze verlangen me dichterbij De passie licht ontvlambaar Verstrengelde val op de natte grond Brandend in de regen laat op de avond Haar kleding is doorweekt Doorschijnend wit haar hemd Hartstochtelijk beweegt haar lichaam Vurig de bewegingen die zij spreekt Fel haar passie die ontsteekt We glijden door het natte gras Kleren nat klevend…

de pasgeborenen de bijna doden niemand weet waar het heen gaat maar dat wij heen gaan staat buiten kijf uiteindelijk verliezen wij ons lijf…

Ik liep over het vochtige natte gras, in de mooie ochtendzon. Vroeg me ondertussen af, hoe ik zo stom wezen kon. Wat heb ik gedaan, heb ik hem niet genoeg liefde gegeven? En als ik het anders had gedaan, was hij dan wel bij me gebleven? Ik keek over het mooie glinsterende meer, hoe stom kon ik hebben gedaan, dacht ik keer op keer.…

De kou begint en is niet uit te vlakken; druppels kleven aan het natte gras; daar buiten stormt de wind tot stilte valt. Het bos nu -van westerling verstoken- ademt zijn rust weer uit en laat zijn kleuren pralen, om die dan toevertrouwend aan de wind dwarrelend neer te laten dalen.…

Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg.…

Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg.…

zonder reden Blijf gewoon beneden Maar de worm liet alles zoals ‘t was En kronkelde door in het natte gras Hij leefde heerlijk zonder zorgen Tot op een mooie zomermorgen Toen begon het gesodemieter Want drie jongens met een gieter Lokten hem zijn holletje uit Dat was niet zo’n goed besluit Och, hoe triestig was zijn lot Hij werd gevangen…

De lente werd een purperen gang, er bewoog licht in het prille groen, stappen knarsten een winter lang, in echo’s gekrast in een nieuw seizoen, ik versnel een meter om in het gezicht te komen, en jou in het natte gras te paaien, graai het botergeel uit de paardebloemen, in de lome spiegel van de morgen paren bijen om de geuren, zoemen…

gras de rooie ruggen naar de zon gekeerd verleerd zijn zij om zij aan zij de zaden van de nieuwste lente te tellen en glans te schilderen op harde schilden…

gras Mijn moeder kon lekker toch niet de hele dag over me waken Thuis vroeg ik m´n moeder wijzend Doe je gauw weer de witte was ...omdat dit ook een witte was?…

Ze loopt op blote voeten, Het liefst op nat gras Probeert iedereen te groeten Als dat nou alles was Ze houdt van handen lezen En ook van wat mystiek Ze houdt van boeken lezen En is niet zo graag ziek Ze is een beetje maf Maar ach wie is dat niet Ze is een beetje stom Maar wel een lieve griet Ze houdt ook wel van dieren Van mensen…

In de tuin een verlaten ligstoel een gebarsten bloempot in een hoek een vergeten parasol, verregend alleen mijn schaduw eenzaam op het natte gras. Moe ben ik een gebroken standbeeld... Over mijn gezicht langzame tranen van eenzaamheid.…

gras Terwijl we in ontvlammende passie verdrinken De tuin onder ons verandert in een moeras Ik laat me voorzichtig in haar zinken Mijn hart klopt als een op hol geslagen kerkklok… De tuin verandert in een modderige draaikolk Ze verstijft op het hoogtepunt en kreunt “oh, ja… verras me” En dan, als een kortsluitende onweerswolk ontlaadt…

De boekhouder komt daar aangelopen, loom en traag, door het lange natte gras. De gehele nacht zat hij gebogen over werk, dat niet op tijd klaar gekomen was. Nu wandelt hij eens naar de vijver, alvorens te gaan rusten van zijn ijver. Onder de treurwilg blijft hij staan en ziet hoe de schaatsenrijders gaan met grote snelheid over het water.…

Oppervlakkige sprieten bederven mijn uitzicht terwijl ik zoek naar diepgewortelde strohalmen. Aan de rand van het meer zit jij. Stevig geaard. Je ziet mij niet verdrinken. Ik roep maar je hoort me niet. Hoe kan ik je bereiken? Vechten tegen de stroom die maar blijft komen. In de verte zie ik jou silhouette, ik laat je los, drijvend en zinkend…

natte sneeuwvlokken dwarrelen neer op het gras smeltend in de zon…

Altijd valt het voorgeschreven blad in altijd weer andere warreling op het altijd weer meer of minder natte meer of minder tanige gras. Het is nadoen maar anders. Het is voordoen. ------------------------ uit: 'Dichter', 1995.…

Zo groen als gras, zo fris als de noordenwind, zo warm als de zomerzon, zo zwart als de nacht, zo schuw als een das, zo eng als een schrikbewind, zo nat als een waterbron, zo sterk als een ongeremde kracht. Zo ben jij.…

In de hoge berm, tussen het groene gras. De regen druppelt, alles nat. De zon droogt, alle tranen. De wind, geeft een nieuwe start. en… Laat het weer opnieuw beginnen.…

Als de wolken hun tranen laten vallen in het gras. huilen de bloemen mee, van geluk. Dan trillen de bladeren van dankbaarheid Je zou mee moeten doen . Voel hoe je lichaam nat wordt als je deelneemt aan het landschap in de regen…

Een lindenblad kwam op de valreep nog heel even aan mijn venster kleven nat en glad so long zo heette dat…

Veel volk veel nat er deint een bonte stoet van leuke regenschermen door de stad…

Natte muren Modder in het gras Koude handen Dikke das…

groen was het gras bruine vlekken van bladeren rond de poten 't deerde niet dat de wind speelde blad'ren zijn speelwaar de ezel stond stram diep in het groen van het gras bruine vlekken van bladeren hij keek rond en nam zijn kwast geen pennestreek een schildersstreek de liefde in zijn hart vanuit elke hoek vloeide op het doek nat…