Alle inzendingen over ogen OR zwart OR onbereikbaar

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Voor jou onbekende vrouw mooi, maar onbereikbaar geen hand die je streelt geen mond die je kust geen ogen die je bewonderen; dan maar woorden op een koud scherm met de achterliggende hoop jou ooit te bereiken om nooit meer woorden voor elkaar te zijn…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

Zoals je loopt melodie Dwars tegen de wind Zoals je ogen zwijgen Voorbij de horizon Puur, breekbaar Jouw woorden mijn gedachten…

Verloren in verlangen kijken jouw ogen mij aan handen houden gevangen willen me niet laten gaan Zachtjes teken jij mijn mond als een lijntje in de lucht licht geopende lippen verliezen een diepe zucht Rillend wil ik behouden wat verloren is gegaan teder wil ik omvatten onbereikbaar laat ik gaan…

Je bent zo onbereikbaar, en toch zo dichtbij. Het is raar, Je hoort nooit echt bij mij. Ik droom van de dag, Dat we eindelijk samen zijn. Ik weet dat het niet mag, Maar dat doet zo'n pijn. Ik vind het oneerlijk, Ik vind het zo gemeen. Ik vind het onbegrijpelijk, "vergeet hem" zegt iedereen.…

de maan verduistert loop je alleen in de zon zwartharig meisje…

mijn verlangen en slaan stuk op een granieten muur van onbegrip en waan geen storm noch orkaan kan het harde beuken van mijn onmenselijke kracht opvangen Neem mijn tranen mee als water van het land en laat ze samenvloeien met verwaaiend schuim als zilte parels nimmer geregen tot een snoer verdwijnt verdriet in open zee, mijn hart slaat zeer onbereikbaar…

Wanneer je drie jaar op eigen benen staat en geen relatie hebt en zelfs uit de weg gaat dan kijk je anders tegen de liefde aan Liefde is een groot begrip, maar vooral een mysterie Wanneer weet je of het liefde is of gewoon hysterie? Ben ik nou verliefd of wil ik het gewoon zo graag? Ik wil het niet, maar moet steeds aan hem denken Ik doe…

achter deuren vol met sloten oogt zij zuur verward zo oud achter handen zit haar masker als een muur zo hard zo koud kan haar dan ook niet bereiken met mijn vuur mijn hart … mijn fout?…

het raakt ! gescoord ! klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ? ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk…

Hij weet het niet Dat hij alles voor me is Dat ik hem elke seconde mis Hij weet dat hij niks in me ziet Met dit moet ik leren leven Mijn dag zien goed te maken door de dagelijkse taken en maar aan hem blijven denken ik wou dat er een uitknop was Dat hij de emoties niet in mijn ogen las om me aan te kijken met een blik van medelijden ik kan…

Twee mensen zonder haat ‘Bescherm mij’, zing je Terwijl je ogen al leeg zijn Maar ik kan niet terug Want ik dacht: kamikaze!…

hoog in de lucht de lat onbereikbaar koud op de top elk pad loopt omlaag eenhoorn zonder gezel ik blik en bewonder kan er niet bij voltooid verleden tijd voor mij.…

Het pad was vrij van obstakels glinsteringen in jouw hand de zon partijdig ik miste haar aan mijn zij een doolhof vol verwarring in het midden een eikenboom die treurt om zijn verval - een misthoorn in de verte - waar zou je moeten zijn in deze nieuwe lente?…

Als je wil er is Maar het doel zo onbereikbaar is zal ik streven naar een utopie Zal ik dan alleen maar blijven hopen…

Samen staan we op een brug in het water spiegelt de zon laat onze schaduwen dansen zoek daar naar woorden om mijn gevoel voor jou te kunnen verwoorden kijk je aan wacht op een glimlach maar jij ontwijkt mijn blik kan niet verder reiken dan hier, je blijft op afstand je hart is voor mij onbereikbaar.…

De straat is leeg geen zichtbaar licht dat tussen stap en donderklap mijn gebeden verhoort. Onzichtbaar tussen momenten groot en klein op de grens van reiken mystiek te zijn.…

Onbereikbaar maar zo dichtbij. Geduld is dan het sleutelwoord. Maar wat als je ongeduldig bent geboren? Elke seconde is me te waardevol om op te geven. Ik zal leren geduld te krijgen. Want je bent me alles waard.…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

hoe kun je iets woordenloos vertellen, diepgeworteld in oude grond zonder het hart te kwellen door een glazen afstand die diep in de ziel snijdt ergens ver weg vangt een maaltijd aan met linzensoep wist je dat zonlicht er acht minuten over doet om de aarde te bereiken dat getallen een verzameling zijn van gedachten, netjes op een rij…

een verre ruimte gevuld met diepe omgeving versmald tot een persoon die we iemand noemen in nabijheid van geschiedenis zo kort op de huid dat deze bijna tastbaar is tot op heden ter hoogte van een zijweg klinkt het luide roepen om aandacht te trekken en er dan het zwijgen toe doen…

Geronnen aarde op de rand van hier en onbereikbaar, alom de einder en in het midden zwoegend zuchtend 't zware paard. Z'n menner verder nog dan onbereikbaar, een andr're wereld in zijn denken.…

de schoonheid van de dood leeft op de gezichten van hen die waren onbereikbaar ver zijn zij de koude herbergt warmte van buitenaf niet voelbaar van binnenuit niet tastbaar en toch het hart zal ogen openen een glimlach zal ontwaken rust in vrede zal uitgesproken worden in de schoonheid van het leven…