Alle inzendingen over onbespreekbaar

Messen krassen over zijn dijen littekens op z'n ziel daar hij z'n gevoelens niet uiten kan heeft hij 'n scherp projectiel Hiermee kerft 'ie tot bloedens toe bonst zijn hart in z'n keel Wordt hij uiteindelijk weer rustig 't was hem allemaal even te veel…

Messen krassen over zijn dijen littekens op z'n ziel daar hij z'n gevoelens niet uiten kan heeft hij 'n scherp projectiel Hiermee kerft 'ie tot bloedens toe bonst zijn hart in z'n keel Wordt hij uiteindelijk weer rustig 't was hem allemaal even te veel…

luistervink, wat heb je me vroeg gevonden en wat ben je me al dicht genaderd laten we praten nu het nog kan woorden over oevers werpen ons koolwit aanspreken monden behoeden voor ogendonker in thuisloze sporen treden een jeneverbes verlaten op de hei harde woorden sussen voordat teelaarde onze smaak verkilt laten we ons markeren…

deze avond is fictief bestaat alleen in neergedaalde geuren ijl en onbespreekbaar, met een deksel dat sluit achter glas hierover werden geen vragen gesteld onbekend blijft het geweten dat herinnering doet herstellen jij en waar je nooit was alleen het onaanraakbare met handen en voeten…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

ze verschoot wolkte licht haar donkere ogen golfde brekend door een zee vol emoties strandde op basalte hardheid van mannelijke trots onbespreekbaar in traditie buigt hij nooit de harde kop maar in het zwijgen speelt zij zijn muziek neigt als hij verkiest windt hem weerloos om haar zachte vingers tot hij doet wat zij gebiedt…

Middernacht tegen een uur of een Gaat de beerput open Mijn gedachten blijven dravend Naar vreemde oorden zoeken Zelfs het slapen wordt me ontnomen Door de fantasie op hol Ik zou niet durven dromen Dat onbespreekbare verblijft in hoeken En als er dan tegen een uur of drie Eindelijk een eind aan komt Houd ik me wijselijk stil Stel je…

Iedereen is bezig, alleen maar met zichzelf Egoïsme voert de boventoon en alles, echt alles Is onbespreekbaar, lijkt het wel Je zou wensen, doof te zijn, voor andermans ellende!…

me overgolvend met haar zilte frisheid vervloei ik vol van haar weliswaar met tranen in mijn ogen want wat ik in één ogenblik bij haar gevonden heb raak ik zo weer kwijt wanneer ik terug landinwaarts trek…

op een dag is het onbespreekbare in letters geborgen het weke, het naamloze het bestorvene, nog donker voor het licht alle spinsels zonder gezicht, in een zucht terwijl de dag vol uren loopt, de nacht zich toenemend verlaat zich wakker schudt in vergeten nog warm van gedempte toon schielijk langs onaangeroerd waken ik ga weer zwijgen…

geen wind in dit oude dorp het dwarrelen is ongezien zoals het kind in die ene lichtvlek dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden graveren in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels al waren die onbespreekbaar…

en je ademt mijn adem van wind en water zoals de dag druppelt langs mijn woorden heen waar stilte onbespreekbaar waait onder ijsvleugels van de reiger vijverkoud boven het wintervlak van onbeweeglijk riet met opzwaaiende, tere handen en duizend voetstappen breed en breder sneeuw ik de laatste woorden uit het zicht van diepe…

overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was en nooit zal zijn Groter dan banaal verlangen trilt door de geest doelloos gerichte wanhoop voelt zo verweesd Elke deur gesloten vervuld met somberheid eenzaamheid en stilte zal het slijten door tijd Geen enkel oor kan horen wat onbespreekbaar…