7 resultaten.
Oneigene
poëzie
3.0 met 8 stemmen 2.575 Dan, weg met de oneigene
tale en de schijn
van elders geborgde gepeizen;
mijn zijt gij niet, uw, dat en
wille ik niet zijn ;
dat in mij en aan mij is,
dàt hete ik mijn
oneigene, ik late u, . . . . gaat reizen!…
Onenigheid
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 175 ik loop door de besmette weiden
passeer de tuinen van onwil
niets is bespreekbaar
het is enkel maar ik die verder moet
met de onbegrepen infectie
van door anderen gekoesterde leugens
dolzinnig word ik
van deze onwezenlijke feiten
de bevuilde woorden
de valse beschuldigingen
ik schreeuw (inwendig)
zilver mij dan meeuw
maar ze luistert…
Taal van liefde
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 1.072 Alle clichés aan jou gericht:
Julia, Roxanne, Regenbogen,
ja, alles wat ik ooit gedicht
heb over jou, ooit overwogen,
is te goedkoop en te oneigen,
ik gooi het weg, wanneer ik in een
hartslag voel hoe puur en zacht
jouw ziel zich buigt over de mijne.…
De gemene deler
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 1.108 Alles wat eigen is, is vanzelfsprekend,
alles wat van jezelf is, staat bovenaan,
niemand bekommerd zich om oneigen
terwijl juist die, de band kunnen kweken
en krijgen, die eigen nooit veroveren zal.
Maar alles wat eigen is, is vanzelfsprekend
alleen dat moeten delen,
komt daar nou de gemene deler van?…
zonder voorbehoud
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 190 Met de jaren komt de dood wat dichterbij
en kom je wat dichter bij de mensenkant
de kant van het hart steeds lichter van de gaten
gaten van mensen die uit het tafereel gevallen zijn
wat nog rest is het hart van de ander
wat dichter plakken, aan de gilet trekken
met slechts een paar woorden,
voorbij elke oneigenheid
want de dood omhels je bar…
Uitgebraakte nacht in de morgen
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 231 De ochtend had hem
de geilgrage fantasmagorie
van de oneigen dood ontstolen.
Nu was hij slechts ontwaakt
om zijn verdroogde vingers te verzadigen
met vettig vocht en hapklaar voedsel.
Hij weigert pertinent
de dag het licht te gunnen
en schuift de gordijnen opzij.
Onwezenlijk uit het raam starend
ziet hij het tafereel ontaarden.…
Toen ons kindje glimlachte
poëzie
3.0 met 18 stemmen 6.821 't Was alles hem oneigen en om 't even,
want niets verbond hem met dit nieuwe leven.
Tot hij zijn moeder en zijn vader zag,
opmerkzaam op het wonder van hun lach.…