Netgedichten

netgedicht (nr. 17.569):

Uitgebraakte nacht in de morgen

Onverkende brakke landen
doemen op uit het spookhemd
dat zijn ingewanden afdweilt
en breken zijn ogen
in onlust brakende broeikassen.

De drang de dageraad te wurgen
breekt uit zijn doffe blik.
Zijn rechtvaardige handen
grijpen de lucht voor hem uit.
De lucht kraakt ijl, maar het is slechts
het piepen van zijn verkrampte ligamenten.

De ochtend had hem
de geilgrage fantasmagorie
van de oneigen dood ontstolen.
Nu was hij slechts ontwaakt
om zijn verdroogde vingers te verzadigen
met vettig vocht en hapklaar voedsel.

Hij weigert pertinent
de dag het licht te gunnen
en schuift de gordijnen opzij.
Onwezenlijk uit het raam starend
ziet hij het tafereel ontaarden.
De zon vreet alle leven
dat ligt te wachten
in haar onthullende stralen.