Alle inzendingen over pesten

Huil jij wel eens huil jij wel eens omdat ze je pesten? Omdat je niet hoort niet hoort bij de besten? Omdat je niet hoort niet hoort bij de rest word je dan wel eens gepest? Huil jij wel eens huil jij wel eens omdat ze je plagen? Omdat je niet bent niet bent zoals de anderen?…

Ik droomde dat ik wakker was de slaap maar niet kon vatten Toch was mijn geest niet overstuur liep ik niet uit de pas was ik mij niet met vrienden gaan bezatten Het gekke was dat het allemaal zo realistisch was zo echt en zo natuurlijk dat ik daarover flink de pest in kreeg omdat ik het niet kon bevatten Gelaten onderging ik dat gevoel…

zij die veertien lentes telde had nog maar net haar entree gemaakt en dartelde vrolijk door het leven midden in de groei van tiener worden onderging ze vele lessen waarvan de één moeilijker dan de ander haar schaduwleven drukte zwaar langzaam aan verdronk ze in een onmetelijk diepe put waar licht haar nooit meer vinden zou…

Ik kan nooit eens uitpraten, Waarom kunnen ze het pesten niet laten? Ik word nooit bemind, Waarom? Ik ben toch ook maar een kind? Ik sta alleen in de kou, Waarom doen ze toch zo flauw?…

Vraag de weg als je verdwaalt Er zijn mensen met het antwoord Blijf niet vliegen door de tijd Houd je voeten aan de grond Lees je leven uit de sterren Ze leiden de weg iedere keer Luister naar de wijze mensen Zij weten innerlijk veel meer Denk niet alles zelf te kunnen Vraag om hulp zodra het kan Sommige dingen kun je zelf niet Ook al…

De dag begint zoals altijd, een grote groep die naar school toe rijdt. En stilletjes fiets ik erachteraan, maar ze doen net of ze mij niet zien staan. Eenmaal om de hoek, waar niemand ons meer ziet, begint mijn verdriet. Ze pakken me vast, alles voor mijn ogen wordt zwart, ik voel me alleen en verward. Ik zie niet veel, voel alleen de…

Rechtop staand in het heden waarin je jezelf bent Littekens van het verleden soms een pijnlijk moment Even verdwalend in mijmeringen toen een verloren blik Bewuste keuzes, nu herinneringen twijfel voor (g)een ogenblik!…

Proef het zout eens op mijn lippen voel de zandkorrels in mijn haar laat mijn ogen schelpen stralen in een klein, doch simpel gebaar Golf jouw handen door mijn haren raak mijn huid heel even aan steel mijn hart en mijn gebaren laat mij even naast jou staan Geniet van lichtjes in mijn ogen leer daar liefde en eerlijkheid elke zin steeds…

zware woorden kronkelen hierboven rond. ze stoppen, draaien zich om en kijken mij vragend aan. hun donkere kantjes gevleid tegen mijn vage glimlach worden ze sterk afgewogen en achteloos opnieuw ingeslikt.…

Domme mensen pesten ook al zijn ze pas dertien jaar Het zijn gewoon een stelletje sukkels Alléén krijgen ze het niet voorelkaar Laat je niet in de luren leggen door zo,n lafbek, durft ie wel Niet reageren is het beste Maar trek wel ergens aan de bel Ga niet in op domme kreten zij zijn zelf niet goed wijs Ferme jongens, stoere knapen?…

Hij was de krabpaal van hun schelden en soms zelfs de platte speelbal van hun tot vuist gekropte gal één die ze in nalachen nog wegkwelden onder het vriezen van hun blikken leken zijn ledematen als versteven en was de korte glimlach verdreven in een bad van wat angsten prikken zijn hart dat overtrokken is met een lijmlijn en als een glazen…

Niet dat ik verslagen werd, nee niet dat. Een stille berusting, in een morgen die nooit een andere dag zou zijn. Niet dat ik verslagen werd, nee niet dat. Een spartelend toegeven, aan de brute krachten van de woordenzee. Handen strak gevouwen, knielend, alles smekend, altijd wetend dat ik nooit verslagen worden zou, nee niet dat.…

Okee, je bent wat dikker Nou goed, je bent niet knap Je oogt wat als een kikker Je huid hangt nogal slap Je hebt ook goeie kanten Die vallen hen niet op Ze blijven je maar pakken Kontakt is mep of schop Geluid bestaat uit schelden Verbaal doet nog meer pijn Met velen zijn het helden Alleen vaak iel en klein Ik heb wat moeten knokken In…

Toen hij geboren was begon het al: zijn moeder had de bijsluiter verloren. Nooit wist hij waartoe dit of dat dienen moest. Hoewel hij toch kon raden liep het steeds verkeerd. Zijn vrienden durfde hij niet vragen: in hun jeugd hadden die goed hun eigen voorschriften gelezen en die toen verbrand. Iedereen hield alles maar geheim en deed…

Ik heb je uit de modder opgeraapt, als ’n klein verloren diertje. Je was geschramd en geschaafd, je hoest was onbedaarlijk, en ook je vleugeltjes waren verwoest: waarlijk, ellendiger kon je ‘r niet aan toe zijn. Ik heb toen, om je niet te verontrusten twee van je soortgenootjes aangehouden, even git- zwart en verward van haar als jij, en voorzien…

Hangend in mijn luchtkasteel waar ik met kleine stipjes mee hoog vanuit mijn wolkenzee zie `k herhalingen van te veel Aan gronden neem ik geen deel want ik waan mij een goede fee Verwerp de schaduw van elk idee waar ik van droom en of mee speel Ik heb het land aan zeeën tijd en overdrijf uw stranden graag Die grenzen loos ik…

De strijd is gestreden Bloedrode krassen op de muur Je ijselijke lach zacht wegebbend in mijn hoofd Het gevecht is voorbij Ik dacht dat ik voor eeuwig zou blijven vallen In deze duistere droom De gedachte dat jij mijn leven zou leiden Werd me teveel En ik zou opstaan Je de vorm van mijn hart tonen Mijn tranen barstten uit Als glazen…

Verbaal geweld Geweldadig verteld Woorden.... als kogels afgevuurd mondeling ingehuurd door de lippen bestuurd komen keihard aan Schelden doet meer zeer dan slaan.…

Schoonheid zit van binnen, werd mij altijd gezegd. Maar ik kon nooit winnen, in het verbale gevecht. Ondanks de schoonheid die ik bezat, werd ik gezien als een wrat. En nu moet ik vechten voor mij, De schoonheid tegemoet, Worstel ik me eindelijk vrij...…

Niet áltijd kun je 't mensen naar de zin maken en dat hóeft ook niet." 't Gaat alleen te vér om mensen te ráken, die je op dát moment tóch niet ziet. Dus heb ik een voorstel, voor die éne persoon, als iets je niet aanstaat klik dan naar een ándere bladzij, heel gewoon, da's beter dan het "geven" van vieren, "geef" dan maar helemaal…

Bibberend zet ik mijn grote stap een klein beetje pleinvrees overwonnen met durven nog maar pas begonnen toets ik onzeker een tree van mijn trap Voorzichtig beklim ik mijn wezen leg mijn leven in de schaal en lijm met mijn verhaal in hortende rijm -Wat doet het goed dit eindelijk te lezen- Van de reacties schiet ik nokje vol moeilijk ook…

Ondeugend blaas ik in je vrije oor laat je weten zonder iets te zeggen “Mocht je ooit een keertje neerleggen dan kietel ik je helemaal door” Klierig klepper ik met het topje van mijn vinger aan je onderlip ontwijk je meppen, schenk je sip mijn onschuldigst schuine kopje Wacht maar spuwt je donkerbruin wacht maar glinster ik blauw terug…

Holle kassen blikken levenloos over ‘n blootgelegd schouderblad slechts bedekt door zwarte flarden geschroeid aan ’t helse hellevuur De zeis die zwijgend rust op bot druipt van bloedgestolde kreten geslaakt terwijl ‘t werktuig suisde in de handen van het creatuur Zijn stappen naderen slepend hunkerend strekt hij de armen kiest mij zwijgend…

als mensen je niet mogen dan is dat hun goed recht maar om een vier te geven is wat ik nu aanvecht... het is zo kinderachtig gewoon heel puberaal en waarom geen reactie hier of e-mail je verhaal waar ben jij dan mee bezig kun je niet verder tellen dan vier als jij een gedicht niet goed vind waarom lees je het dan hier?…

Als kind altijd gepest op school soms kon je het niet meer aan. Geen plek om je te verschuilen nergens waar je heen kon gaan. Een jongen van amper zestien jaar maar altijd op zijn hoede. Tot het je plots teveel werd niemand veilig voor je woede. Je trapte, sloeg en schopte als een bezetene in het rond. Je "vijanden" stonden van verbazing…

Vroeger kon ik er wel tegen, dat ze om me lachten, kon het me niets schelen, wat ze van me dachten. Vroeger kon ik er wel tegen, ik dacht dat het nog zo zou zijn, maar als het nu gebeurt, voel me zo ontzettend klein. Vroeger kon ik er wel tegen, waar is dat zelfvertrouwen heen? Er zijn mensen die om me geven, maar ik voel me soms zo alleen…

Het laat mij koud, de woorden van afgunst, terwijl het mij kwetsen moest. Ogen die grote bomen omver kunnen duwen, het laat mij koud. Het laat mij koud, wanneer bloedverwanten, lachen en gieren met een masker op. Ach, niemand bestaat…

Een simpel spel Land veroveren Onverwacht, heel snel Wit/zwart, ballen toveren Belangrijk, de hoeken Middenrif Doe ik uit de doeken Zet een zet met gif…

Ik vind je bijzonder, ik vind je prachtig. Wonderlijk mooi, sprookjesachtig. Ik vind je uniek, ik vind je aardig. Onnoemlijk lief, bewonderenswaardig. Wat men ook zegt of van je vindt. Laat maar kletsen, ze zijn ziende blind.…

Er rilt een koude wind over mijn rug ik hoor vage stemmen uit de verte, echt horen wil ik ze niet een dichte mist verspert mijn zicht alleen mijn eigen ziel wil ik zien lopend door dorre velden sleep ik zware lasten mee nee, ik kan niet meer terug wanneer de stemmen luider worden vliegen ze langs mijn oren; ik wil ze niet meer horen…