Alle inzendingen over pijn

Mijn lach zal weer zegevieren verlost van alle pijn…

Ik ga je nu verlaten, En zal je niet langer tot last zijn, Het valt nu niet meer goed te praten, Ik wil verlost zijn van die pijn! We hoorden bij elkaar... Maar ga nu maar!…

je bent geen clown je tranen vloeien rijkelijk in jouw warme liefdevolle kijk op de wereld om ons heen waar samenhang scheurt en rafels pijnlijke plekken laten zien in onoplosbare situaties waarin wegkijken de pijn ontkennen is dan gaan handen uit de mouwen worden getrouwen tot eenheid gesmeed waar men van een samen weet die…

opeens een explosie diep vanbinnen lichtstralen nu gebroken door de nacht donker overal in mijn hart en dromen waarheen nu? rennen, vluchten in de duisternis geen uitweg de schaduw van jou blijft me omringen…

Niets Volledig leeg Niemand waar ik om geef Ik wacht De tijd gaat voorbij Pas als ik sterf ben ik vrij Ik hoor hier niet Het is een vergissing Een fout van God Een onjuiste beslissing Als een zombie kijk ik Zonder gevoel Niemand die weet Wat ik bedoel Elke seconde duurt lang, doet pijn Omdat ik niet ben Waar ik wil zijn…

nee, ik kan niemand zeggen dat ik nog steeds van je hou zelfs jij wilt het niet horen de pijn is te groot de wond te diep en nu maar leven alsof alles goed is de waarheid uit de weg terwijl ons hart verscheurd is ik voel dat de pijn ook jou nog dagelijks teistert hoe lang houden we dit nog vol maken we onszelf stuk…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

ik voel angst in jouw liefde je durft mij niet aan te raken de zon in je ogen straalt zonder kracht ik voel fundamenten kraken je woorden zijn behoudend zoeken echoënd een wand de rots van liefde in de branding brokkelt af aan het strand ik voel hoe een weg van samenzijn zich langzaam opsplitst in twee hoe een keuze gemaakt gaat worden…

leven zoals ze daar ligt Maar officieel is ze niet dood Een oud ziek lijf, gevuld met slangen Een zakje vocht vervangt het brood Het is geen leven om zo te lijden Als de chemo het vertikt Is het ethisch iemand te bevrijden Als je ziet dat ze haast stikt Het is geen leven zoals zij ligt weg te teren Paniekerig kijkt door ademnood Het doet pijn…

Ik ben je liefde De spiegel van je geest Ik ben de vrijheid die er nooit is geweest Als ik je aanraak voel ik warmte Maar meer dan dat, voel ik je pijn God, ik wil alles met je delen en "gewoon" met je in liefde zijn Niets zal ik van je eisen daarvoor ken ik je te goed Maar je zou eens moeten weten wat jij bij mij van binnen doet…

De twijfel, ze drijft me in een grot Maar de pijn vloeit als ik zou gaan Mijn familie en vrienden gaan eraan kapot Daarom blijf ik nog even hier Al zegt mijn verstand dat ik wil sterven Dat ontneemt het leven al het plezier maar, niemand mag mijn twijfel erven…

Als ik je kon helpen dan zou ik dat doen met mijn luisterend oor en een troostende zoen als ik je kon helpen en je liet me toe dan hielp ik je zoeken naar het "waarom" en "hoe" als ik je kon helpen want ik ben echt bereid met je te praten en te zwijgen tot in de eeuwigheid als ik je kon helpen met je pijn en verdriet ik zou er…

toch te spelen lekker naar buiten zoals zovelen maar je hebt een zonne-allergie dus je kunt dit allemaal niet je moet een pet en handschoenen dragen als jij je buiten wilt wagen stonden de mensen maar eens vaker stil bij de waarheid dat niet iedereen kan doen wat hij wil ik hoop dat voor jou ooit de zon weer mag schijnen en dat jeuk en pijn…

Het is alsof van binnen zoveel is stuk gegaan Alsof je met scherpe messen mijn liefde te niet hebt gedaan En ik weet niet hoe ik het moet zeggen of hoe ik het je duidelijk maak geen woorden om het uit te leggen en ik probeer het o zo vaak Maar soms is vechten zinloos en vergeet ik dat je weg bent alsof je voor een ander koos en je alleen…

laat hem voelen dezelfde ellende en pijn. laat hem zien dat hij niemand overtreft. ieder mens is gelijk, niet arm of rijk, goed of fijn. het wordt eens hoog tijd dat hij dat beseft !…

Machteloos voel jij je van binnen machteloos kijk je alleen maar toe machteloos omdat je niet denken kunt machteloos, verslagen en zo moe. Machteloos ben je van woede machteloos ook van verdriet machteloos omdat je niks kunt doen machteloos door alles wat je ziet. Je wilt schoppen, schreeuwen en slaan je bent zo ontzettend boos je wilt…

Ik dans over strak gespannen draden gesponnen uit een zilv’ren pijn die welig bloemt in ijzig koud waar geen zonlicht staande houdt en gevoelens eenzaam zijn Mijn voeten treden ritmisch neer bang te struikelen over hopen van verward gedachte knopen naar wat komt…, is.. en niet meer…

ik wist je nog in het huis van gisteren waar je voetstappen raapte en maakte dat je verschijnen binnen de lijnen van jouw regie zou blijven niemand gaat je tranen zien als de deur weer is gesloten alles opgekropt zit achter ogen en in koele voorhoofden zal de hartslagpijn vaak heel lang blijven kloppen nog hangen de onuitgesproken…

Van binnen voel ik pijn, van binnen ben ik leeg. Mijn hart is gesloten, niemand laat ik nog toe. Mijn ziel is gestorven, verdronken in zeeën van pijn. Nooit zal ik vergeten hoe het is om zo te zijn. Niemand die het ziet, niemand die het merkt. Van buiten nog steeds in leven, maar van binnen gestorven.…

In de grote, drukke buitenwereld: een mooi lachend gezicht. In een klein, verlaten kamertje: een gezicht met vele littekens. Littekens van een nog kort, maar reeds vervloekt leven. Het wordt weer eens tijd mijn masker af te nemen. Het wordt weer eens tijd nieuwe littekens te kerven.…

Ik kijk in jouw ogen, Maar eigenlijk zie ik Zijn ogen. Jij raakt me aan Maar, ik voel zijn handen Mijn hele lichaam aftasten Ik wou dat ik jou kon voelen En niet hem… Ik hou van je Maar iedere seconde Dat ik mijn ogen sluit Zie ik hem Hij die me uitkleedt met z’n ogen Ik wou dat ik jou zo kon zien kijken Jou zo kon voelen … Als ik je…

Ik zou je willen zoeken In het land van jouw verraad Om je de pijn te laten voelen Hoeveel ik je nu haat Ik zie jou in mijn dromen Zo klein en toch zo groot In mijn dromen ben je niets meer In mijn dromen ben je dood Een traan vloeit langs mijn wang Een druppel valt op jou Ik fluister zacht "ik haat je" Omdat ik zielsveel van…

De zon gaat onder over onze liefde Elke lichtstraal dooft langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven…

Vraag me niets als je me naar de nacht ziet staren mijn armen om mezelf geslagen wiegend in een zee van pijn wiens golven niet te breken zijn maar telkens nieuwe vloed aandragen Vraag me niets als ik worstel met woeste baren stuurloos zoek naar kalme stromen blind navigerend op het vertrouwen dat ik de haven zal aanschouwen wanneer de zon…

De najaarszon die schijnt Geeft warmte aan de dag Maar in mij voelt het zo koud…. Want ik mis nog steeds je lach…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen. Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten…

En het doet me zoveel pijn Maar vanaf die eerste ontmoeting Was alles zo onbeschrijfelijk fijn……… Zweef nu al tijden in de wolken Maar ben door jouw onweer omgeven Vol verdriet en eenzaamheid gevuld Nu jij je hart aan een ander hebt gegeven..... Ik ben zinloos verliefd...…

komen ze terug stemmingen gaan vlug maar niet voor mij die wolken, ze zijn er... wit of zwart met niets daar tussen in gaan weer voorbij, wat is de zin ze raken niet mijn hart mijn hart is zwart, het wit is met jou weggegleden hoe moet dit verder gaan wat kan een mens nog aan wanneer is er genoeg geleden hoe ver nog te gaan, tot pijn…

Jouw mooie woorden komen niet overeen met de onuitgesproken waarheid in jouw ogen ik zie verdriet, wrok, pijn en opgedroogde tranen ik had het stukje geluk in jouw ogen willen zijn Mijn hart blijft geborgen in jouw handen bloeddruppels sijpelen door jouw vingers ze raken de grond en spatten uit elkaar 't zijn de tranen van mijn gebroken hart…

Leg mijn kleren netjes aan de kant Zak zachtjes het stille water in… Wordt door emoties overmand Met krachtige slagen zwem ik weg Mijn lichaam ontspannen en naakt Langzaam verdwijnt alle pijn….. Welke mijn hart heeft doorgemaakt.…