Alle inzendingen over rupsen

en dood dier op hun eigen schavot Aan bomen Hangt blad dat het kauwen ontkomt In bomen Wachten gitzwarte vogels In de tuin staan ook duizenden stoelen Zachte zitting de ruggen in zwijgend gelid Alles onverwacht stil na dat alwilde spel In de tuin liggen greppels gegraven Rokende hulzen vermoedelijk tanks Roetzwarte poppen vol rupsen…

In mijn armen wieg ik de wind en draag mijn takken tot de hemel mijn wortels blijven in de grond waar ze de wormen voedsel geven Mijn bladeren verdragen elk verhaal doet rupsen glanzend weer ontpoppen en stuur ze dan de wereld in om elders weer iets nieuws te zoeken Mijn twijgen zijn steeds nestbelâân opdat de vogels rustpunt vinden totdat…

Ik droomde over jouw luchtruim liep door mijn verleden over jouw zand en ik weet nog hoe je dronken werd niet dat gelal, stoutmoedig doen maar zware vleugels, intens verdriet wijsheid die zich niet dromend verpakken liet er dansten rupsen op witte toetsen van de oude liedjespiano in het hotel aan de kust terwijl je rookte, dronk je jenever…

we kunnen nergens heen en zullen het wel moeten verdragen jullie ons geschonken exoten rupsen van eik en den en die enkele die ik nog niet ken de zandvlieg reuzenteek en tijgermug met virussen ze komen eraan en echt al vlug kunnen we zelf de ellende ervaren die ze daar ginder al eeuwen hebben ‘genoten’…

riekend naar Pacha Mama met snufjes radicchio of misschien toch biobeschikbare quinoa met ondergronds in netwer ken fluisterpraat oren super wijd je hoort poriefocaal hop dur op uit het verre oosten de shamaan sprak ooglichtend van bijna-con sumptie kwetsbaar in bedauwde pieken goud in de mond glad is het ijs in vergleden tijden waar rupsen…

Moet ik weer een cirkel gaan trekken, ons veilig stellen en omtoveren in rupsen, cocoonen weven. Je weet toch, af en toe doorboren vogels de stilte.…

Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen. Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen watermeloenen.…

scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een tweede gevoed door wortels van jaren rupsen…

waar ik ben kan ik niet komen waar ik wil kan ik niet gaan 's Nachts wanneer ik wakker ben zie ik geesten langs me zweven als ik over hoofden ren moet ik duizend doden leven want de schilder van de nacht heeft ze in mijn huid verborgen en de geest die op mij wacht kan niet voor mijn twijfels zorgen 's Avonds als ik zwetend woel kruipen rupsen…

De hommels worden wakker omdat het lente is rupsen beginnen aan het jonge pril te knagen kikvorsmannen laten zich naar het water dragen woeste woerden achtervolgen menig eendenmiss De rijen kaal gekopte wilgen staan te twijgen graaien naar wat wolkjes die van de zon af hangen terwijl katjes stuivend voortplanting verlangen komen velen…

Vogels willen vliegen vissen willen zwemmen ballen willen kaatsen bellen willen blazen sterren willen stralen en harten blijven jagen Bomen willen ruisen handen willen wuiven vlaggen willen wapperen rupsen willen vlinderen vlinders willen fladderen en bijen zoeken bloemen Kuikens willen piepen wortels willen schieten Hanen willen kraaien…

Maar hij ziet enkel rupsen en heeft geen oog voor mij. Zo gaat hij penopauzend mijn vlinderzijn voorbij. Onzeker ga ik verder en trek mijn harde leer: één zekerheid die rest mij: ik heb geen keuze meer! En niets kan het nog keren, al doe ik zo mijn best. De tijd zal het me leren wat mij aan aandacht rest.…

hoe kon uit zuinige rupsen dit hummervolk opstaan?…