Alle inzendingen over schimmenspel

daar bij aan geen van de oudere wijzen krijgen gehoor want mijn schaduw duwt mijn denken voort ik hoor de indringende stem van de meester het luisteren naar mijn eigen weten is beter nachtmerrie uit het verre verleden geheelde wond bloedt in herinnering steenkoud, moe en te neergeslagen de kille draad kan niet loslaten het woeste schimmenspel…

Een broedermoord, een schimmenspel. Een interactie tussen twee antagonisten. De foto en het negatief; De beelden uit het menselijke archief Van de een en de ander en hun egotwisten. Wat Osewoud niet is en Dorbeck kan zijn Valt in de realiteit niet te bewijzen.…

De takken spelen wild een schimmenspel Het scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend…

muren lijken te krimpen licht omarmt het licht ontsluit de deuren en laat me gaan ik zal de sleutels bewaren in al mijn handen geen schimmenspel meer ik durf weer op de hoge ladder de buurman maakt zich zorgen misschien bereik ik vandaag de hemel of de zon het is goed zo het zijn geen leugens er zijn veel ruimtes te vullen en de muziek…

had ik je maar liever schim of wolk gelaten blauw-blauw voorgoed vanuit de verte niet telkens elkaar vragend hoe het met ons gaat ik ken geen taal waarin wij moeten praten ik had een mooi grijs schimmenspel ergens op zolder van je staan tussen een lappenpop een doos vol ongeschreven brieven een snoertje krokodillentranen en gedroogde kindergrieven…

tomeloze Liefde Het spel dobbelt tussen Oost en West en Indisch bijgeloof We zinken er in weg op de vlucht voor Goena goena en stille kracht De Indo drukt hiermee de Blanke in hem plat en wijt het aan een Boze Geest of kwade wil van anderen De geur van Doerian en Keretek omringen hen met nostalgie maar doen geen pijn verdoven Dit schimmenspel…

begeven op De weg weer terug Het zijn de woorden De herinneringen die laten Vergeten wat we weten En ik sta stil Maar vergeven doe ik niet Niets anders dan verzinnen De werkelijkheid en de leugen Het beteugelen van minnen Keren terug in denkbeelden Niets anders dan angsten Over dromen en realiteit Over muren en vangsten In het schimmenspel…

hij daar, ongeschonden als een Omen in de tijd Zijn ogen ruig, maar overtuigd van oeroude wetten over goed en kwaad over pijn en strijd O, zo nietig sta ik daar, vermorzeld door zijn aanblik die oneindig priemt in m ‘n zwakke lijf Door zijn alles vernietigende macht daar waar ik eens stond, rest slechts een smalle schaduw, een schimmenspel…

ontvingen haar, omringden haar en staarden ons gelukkig dansten vissen uit het water sprongen gaten in de lucht Tussen zee en oceaan dreven wij verder op haar tijding vlotgetrokken uit haar dromen gaf zij licht als licht kon zijn Waren wij bewonderaars of toch gemaakt als hoofdrolspelers speelden wij haar koningsdrama in een lichtend schimmenspel…

overmoed, ijl water verdampt in een maalstroom van verbruikte tijd getrokken voren etsen zich een willig spoor waar bleke lippen teder proeven in besloten mijmering toevend in de fuik van aangescherpt verleden sleetse draden reiken langs gepinde ledematen opwaarts naar de almacht van het kruis, marionet als schamel figurant in een vervlogen schimmenspel…