Alle inzendingen over schroeien

ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes kerels met verhitte koppen daar louter ik begeren leef me in uit hete lust passie om het uiterste te leren wonden boeien in het pijnlijk schroeien…

'Ik ben niet van zover gekomen om op deze boulevard om te komen van de honger' hier, veertig francs, maak er vijftig van, geen oogwimper zal ik schroeien, ik zal eten.' Een hoer nauwelijks gekleed wierp vijf sous ook al geloofden zij niet in hetzelfde vuur.…

bijlen verjagen woest houwend het krioelende sterrengruis hakken de harde dorre grond de geduchte mannen lopen langs gewekte akkers en ruisende boomgaarden welke warm beschenen worden door een Alpha en Omega blinkend als één nieuwe zon aan een helder uitspansel 'k zie niets heb nog dat oude lekkernij maar twee Goddelijke letters schroeien…

van zichzelf wachten op het geruisloos scheuren door vermeerderen van één naar elf met gsm en satelliet gepoot in omgewoelde rulle aarde kunstig gevormd tot ruggen het onkruid is vooraf gedood petatten zullen hier nu groeien tot extra grote ronde knollen op de ketting van de rooiers rollen in vet als gele streepjes schroeien…

Maar in zengend zout te wachten je huid te voelen schroeien tot aan je laatste krachten toe te loeien daar heeft niemand oren naar dat willen ze niet weten. Oost-Indisch doof in hun geloof van vreten willen ze mooi eten eten maling aan ons leed van paling.…

Jean veelt de kannen met het vocht terwijl Manontje 't lastdier stalt vanuit een bosje spiedt een stel hoe volhardend die man blijft sproeien zij dempten hogerop de kwel zodat zijn oogsten zouden schroeien de gluiperds mikken op zijn grond (want die indringer moet snel wijken !)…

De golven die er om u vloeien, De neevlen, om u uitgebreid, De bliksemstralen die er gloeien, De donders die de wolken schroeien, Verzwelgen in de Oneindigheid, En haasten 't slaken van de boeien; Waarin gij om verlossing schreit.…

De golven die er om u vloeien, De neevlen, om u uitgebreid, De bliksemstralen die er gloeien, De donders die de wolken schroeien, Verzwelgen in de Oneindigheid, En haasten 't slaken van de boeien; Waarin gij om verlossing schreit.…

- Ik weet: gij zult er niets dan bitters ondervinden; niets dat u om de zwaart der dode ontgoochling troost: slechts 't hunkren naar de duizendvoudige beminde dat zijne schroei'ge zuchten loost; slechts om uw trouwe zorg de wroeging, te vermoeden dat gij hem niets dan uwe schoonheid geven mocht: de onverzaadbaar-zatte' en spijt'ge levens-moede…