Alle inzendingen over slaapdronken

Wat is er toch onnoemelijk veel pijn waar de zomer alweer voorbij is en de herfst zijn draden spant over het land dat nog slaapdronken de papavers moet begraven; wat kan die laatste dorst laven naar de liefde die nooit tot voltooiing kwam, maar het kleed dat haar ooit in wit drapeerde verscheurde nog eer de dag ten einde liep.…

Nog slaapdronken in de trage rij Rantsoenbonnen op zak De drilstem laat geen twijfel Zieken en zotten verdienen de matrak Rauw voer in een natte krant gewikkeld Wachten tot honger zichzelf vergeet Een moeder met een ketel pap Een zoon zonder voornaam Die in sukkeldraf zijn zolen versleet Ingevallen wangen en af en toe een klap Leeg uw…

Bij het wakker worden kust de nieuwe morgen haar nog slaapdronken ogen buiten is het voelbare afscheid van de zon en de maan, de eeuwenoude geliefden ze schenken elkaar de glimlach van het vertrouwen in en op elkaar ze wachten en verwachten zij stapt uit bed haar voeten raken de grond haar handen vinden de glans van het ontwaken buiten…

wanneer hij vertrekt is het bijna morgen de slaap valt als een deken zij wil nog uit slaapdronken loop ik mee de vogels fluiten nog net niet een krolse kat laat van zich horen ik loop van links naar rechts zij houdt de lijn recht brengt me thuis morgen een spannende dag dan komt hij graag krijg ik hem de deur niet uit de nacht…

"alles is liefde" vroeg in de morgen is haar warme lach voor jou met nog ietwat slaapdronken ogen begroet ze de wereld rondom haar ze hoort de vogels zingen ziet de met dauwdruppels net ontloken bloemknopjes een poes kruipt langs de struiken wat schichtig maar toch al op jacht hij lijkt nog jong en speels hommels en bijen…

met nog wat kreukels op haar wangen van het kussen dat zo heerlijk opgerold onder haar hoofd lag wordt ze wakker juist op het moment dat de nacht zich vol overgave geeft aan de nieuwe lentemorgen de vrouw ze knippert nog slaapdronken rekt zich uit haar haren nog wat verward de poes aan het voeteneind rekt mee een grote gaap en roets…

Net ontwaakt, slaapdronken ogen vouwtjes en kreukels in wangen, een half verborgen gaap achter de hand de tuindeur open blote voeten dansen in het vochtige gras nog wat bedauwd de morgen zon piept door de wolken had hij net de maan gekust de rozen zo juist ontloken waarvan de doorns stekelig en uitdagend staan alsof ze haar zeggen raak…

Nu wacht ik op hen, het wakker wordend leven, dat slaapdronken, maar toch vroeg uit de veren, mijn dagdromen doet vervagen met hun morgenkus, mijn kinderen, mijn continue band, mijn terminus.…

zo in de donkere uren van de vroege morgen als je het gevoel hebt dat iedereen nog slaapt dan komen overdenkingen juist op die stille momenten haar tegemoet fluisteren wat ben ik rijk zucht ze nog half slaapdronken wat ligt dat lekker in mijn warme bed nog even het kussen lekker opschudden en mezelf er in schurken de poes die het…

Het is zondagochtend, ik wordt wakker maar het voelt als waken ik kijk nog niet uit m’n ogen die zijn nog dicht, die slapen nog slaapdronken tastend een uitje wc dan terug in bed en draai op 'm zij ik droom nog even door maar het dromen gaat over in gedachten heel even aan mijn ontvallen zo lieve man dan denk ik aan m’n fijne kinderen…

bloemblaadjes wijl overal verspreid roze bloesem aangedragen door de wind op de tuinaarde was neer gewaaid na een verfrissende douche stapte ik verkwikt in mijn kleding deed mijn schoenen aan en liet de deur achter me in het slot vallen de intensiteit van het prille het net ontwaken voelde aan als de kus van zon en maan, op mijn nog slaapdronken…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

op de ademhaling van de stad wandelt zij voorbij een deinend huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs…

portieren open ik zelf zit gehelmd op de racefiets een slang komt uit de auto gekropen een arend met grijpgrage klauwen tilt de Mini op en neemt hem mee ik trap wild de pedalen rond maar kom niet verder o nee boven mijn hoofd laat de arend de Mini los die suist naar benee juist als ik zal worden geplet bemoeit de wekker zich ermee slaapdronken…

slaapdronken word ik wakker in de zetel, strompel dan voorzichtig naar de slaapplaats, waar ik dan iedere keer geconfronteerd word met een koude kamer en een kil leeg bed. gedachtes aan jou die komen spontaan telkenmale als ik mijn zwaar hoofd neerleg. mijn kussen wordt dan nat van zoute tranen wanneer ik liefdevol aan jou terugdenk.…

Slaapdronken tuurt hij naar me, stuurstug voor zich uit, wat schemerig vaag, dromerig stil, zonder enig geluid, zijn blik recht in de mijne, onmiskenbaar mijn dubbelganger.…

In je cocon als onberoerd van vele vragen slaapdronken wiegend in de armen van de dood nog mooi steeds met je haren zacht om je wasbleke gelaat verglijd je langzaam in zijn koele schoot Versluierd in je ogen die me eens zoveel bewaarden rust je nu verstild in je gebaren alsof nooit je lichaam me had toebehoord verlaat je me berustend, zonder…

Slaapdronken vlucht ik weerom, door de poort, langs het steile pad, en vlak vóór de brug zie ik nog éénmaal om; ik werp een laatste blik op deze stad. Waar, wanneer zag ik haar voor ’t laatst? Mijn herinnering vervaagt, koortsachtig probeer ik me dit in te prenten, maar veel te gehaast keren de omtrekken van mijn kamer weer.…

Ochtendgloren zo vervuld van verwondering, verbijstering en Stille Kracht Slaapdronken staar ik die sterrenpracht gade, vol van genade ook boordevol Macht.…