Alle inzendingen over sneeuw en vorst heer

is het de spanning op het mooi makend papier van woorden in een lentekrul die geen regen of sneeuw kunnen verdragen op kletsnatte voeten zit de winter dan niet vol poëzie in een ochtend van glazen lelies bewogen door de zeldzaamheid van stilte ik zie bomen, vogels, vorsten in wit en maanverblindend licht en…

daar waar zacht het leven dooft waar vorst en wit de warmte rooft weet ik ons toegedekt wij stralen nu geen kou meer uit in heldere sterrennachten het herfstige tapijt beschermt ons in het lange voorjaarswachten wij kiemen lente ondergronds sturen groene punten door de sneeuw naar licht daar bloeien zij in kleuren en openen ons nieuwjaarsvergezicht…

De herfst gewapend met donder en bliksem verjaagt het zonlicht en de warmte winter zijn handlanger bereidt zich voor het land binnen te vallen met zijn vorst en sneeuw de mens wandelt door kijkt niet meer op van de oorlog tussen de seizoenen hij kijkt lijdzaam toe hoe de wereld zich keer op keer een ander kleed toe-eigent hij troost…

je had de herfst al afgeschreven de oogst is uitgebleven maar de winter is niet koud de eerste bloemen heb je al gezien misschien te vroeg in de natuur nog clandestien het hagelt soms maar sneeuw is niet gevallen en koning vorst regeert op andere plaatsen zijn vazallen mag ik je nog een lente bieden groeien in nieuw samengaan bloeien…

Van vorst, ijs, sneeuw en kou is het buiten bijna lente zie ik de narcissen staan en de sneeuwklokjes parmantig. In amper een week tijd, van ijs en vrieskou naar zomerse temperaturen tulpen in vazen en zon op de muren.…

Het is een lust bij Ajax te verpozen, In de Arena zit je echt op je gemak. Daar is een semipermeabel dak, Waar destijds heel bewust voor is gekozen. Wie kletsnat thuiskomt, met een witte hoed: “De bovenramen deden het weer goed.”…

Code rood, was het gisteren, vanwege de sneeuw code oranje, was het daarvoor, vanwege de sneeuw. Toch vraag ik me af: hoe andere landen ‘t doen, want hier is iedereen compleet uit z’n doen!…

Als kleine kinderen verheugden we ons op de sneeuw die komen zou keken op de radar, wanneer valt het nou? Dan ineens betrekt de lucht nog iets meer en jawel de witte vlokjes dartelen naar beneden, het sneeuwt!…

Sneeuw Witte vlokken over Veluws land Menig vlokje op de woeste gronden beland Kou en mistroostige sferen Siberië zullen we leren Sneeuwvlokken door ijzige wind voortgedreven Rode wangen tijdens het landschap beleven Snijdende wind voelt aan als striemen Wildsporen die in de sneeuw ontkiemen Sporen volgen van een vos Z’n pootafdrukken…

Ik heb zo'n zin in speenkruid Maar dat duurt nog een eeuw: De grond is een bevroren kluit En daar bovenop ligt sneeuw Ik heb zo'n zin in speenkruid In de buurt van anemoon Ik opper dat... dag in dag uit Maar de vorst blijft op zijn troon Ik…

ik zie de winter in hun vachten gebogen staan ze gras en sneeuw te happen wind giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken…

Wilhelmus Alexander van Oranje Ben ik voor ’t grootste deel van Duitsen bloed Den vaderland getrouw tot in den doet ‘k Ben ook vrij onverveerd en die van Spanje heb ik altijd geëerd tot mijn verdriet Mijn lieve volk, ook ík begrijp het niet…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

winterviooltjes staan al in de herfst te bloeien in uitbundige kleuren sieren ze onze wintertuin bij wind en regen gaan ze zelfs nog bijgroeien winterviooltjes staan al in de herfst te bloeien zelfs bij vorst en sneeuw gaan ze niet uitbloeien wijl struiken en heesters verloren hun zomerkruin staan winterviooltjes al in de herfst te bloeien…

waar mijn muts gedaan met warme hand gebreeën voor vorst en winterkou ik wil sneeuw begaan waar dagen zijn gevreeën eeuwen ken ik nu de rouw zie achter muts vandaan een kind op blaren sleeën wel vreemd, hoe kan dat nou ik kleef aan en volg je op je treeën ben ons eeuwig trouw zal naar huis nu gaan we gaan getweeën…

vorst vallen zij in scherp glas heel onverwacht als ijspegels van het dak…

ik pluk je niet mijn madelief omdat jij de kou trotseert en zo het bloeiend leven eert omring je met mijn stevig gras in samen peinzen hoe lang en mooi de zomer was als dadelijk de eerste sneeuw gaat vallen zullen vlokjes jou versieren met hun schitterende kristallen zullen wij onder de witte deken duiken schuilen voor de vorst en…

ze staan me glashelder voor ogen de fluwelen nachten vorst, hagel, sneeuw of storm ze kunnen ons niet deren we vinden bij elkaar meer bescherming dan in ons huis van beton onze jeugd ligt al achter ons maar ons bloed verhit nog steeds 's nachts komen dromen op raspaarden binnen laten schatten achter op ons bed die we innig minnekozen…

ineens was er de koude wind die scherpe woorden sprak dun tochtte in uithoeken warmte uit de ronde zinnen vrat de kleur vervaalde van mijn doeken waarop ik beelden schreef en strofen hakte hij pakte mijn gedicht blies de sneeuw en vorst rechtstreeks in mijn gezicht en lachte maar ik ontdooide in jouw lezen jij hebt mijn…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

ik zie leven in de bomen hoor het fluisteren in de mist in de sneeuw dansen mijn dromen ik zwaai naar vorst in een winters vergezicht wat heb ik toch met stenen die ik warm in mijn hand geraapt zijn ze verdwenen van waar ze zijn beland ben ik uit rots gehouwen leef ik in dat verband mag men op mij bouwen of heb ik dat in eigen hand…

In de frisse blauwe hemellucht Straalde de warme gele lentezon Op het prachtige prille bloempje Ze kwam kijken naar het wonder Maar toen het ‘s nachts vroor Was ze alweer kopje onder…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

sloom in ’t droge tij en statisch in de vorst maar in een driftbui als een klaterende lach…

Aaneengeregen Liefdescirkel gevangen In vorm van haiku Lente emotie Is ruw ongepolijste Toekomst essentie Zomer verlangen Is rijp en vol belofte Licht en zo krachtig Herfst belevingen Zijn gevangen en oogstklaar Voldragen met kleur Winter beloften Zijn sneeuw en rijp vorst Slingerend met glans Voorjaar herboren Zijn ervaringen…

Het concert van koning Winter lijkt te zijn afgelast geen sneeuw geen vorst geen ijspret waarmee hij ons verrast ook geen koude nachten en dagen met stralende zon in een strak blauwe lucht de hemel is nu grijs en grauw zon is verdwenen nergens een stukje blauw Tja, je weet het maar nooit wat koning winter nog zal doen toch verlang ik…

die vier partijtjes halen het dan niet maar sint en kerstman komen zeker wel zij zijn al eeuwenlang bij ons in tel het wordt dus wat ik noem een kabiniet een beetje vorst is heerlijk met de kerst en komt er sneeuw dan is die dús het verst * (Rijk rijm? Jawel, dat vind ik gewoon lekker!) (Liever rijk rijm dan arm rijm...)…

Is vorst Breken scherp en helder de stenen rijen Wegen scheuren Schel schelt de schel Van de trem in de duizelruimte Hoge hoepel Staalhemel staalhelm Naar klare spanbanen strammen stappen Laarzen slaan de straat tot luide ruimte Is vorst Breken stenen scherp Slaan laarzen klaar Schellen de schellen schel helder helder helder…

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Men zei dat hij paddestoelen at maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom want niemand vroeg hem wat hij at want hij at namelijk Niets.…

als de wereld tot haar oorsprong waait haar zomen rond wolken, de avond achter rood omrandde schemer zal ik vogels vragen terug te kijken naar haar jonggeboren tijd te zingen tot ze kwijt geraakt zwijgen omdat water ramen kneedt in vijvers vol winter sneeuw betaalt wat twijgen hun flinterdunne tol…