Alle inzendingen over spel leven

zij waren spelers in dezelfde scene het spel kenden zij ondertussen wel alleen de intonatie en het stemgeluid verraadden deze avond de kwaliteit van hun huid hun blikken troffen niet elkaar daarvoor waren zij al veel te lang een paar de ogen bespeelden het publiek deelden met hen leed en lief maar toch met happy end het venijn…

ik zag je spelen jij had de lach van duizend minnestrelen in een lieflijke variant een stem met minstens drie octaven die jij heel frequent afwisselend op liet draven ogen die traag loken met tranen van kinderen te vinden op een zigeunerschilderij jouw onhandig bewegen bleek een zegen voor de act die jij van nature speelde…

ik heb mijn blokken gepakt zij waren netjes gelakt na een speeltijd vol butsen en krassen vroeger wilde ik groter en hoger stapelen en meer tot het fout ging die laatste keer het bouwen was afgelopen ongebreidelde groei uitgesloten het spelen voorbij tijd voor echt leven belangrijke zaken maar ik kan het niet laten blokken zijn…

ik decibel over heerlijke ronde tonen een spel dat ik vroeger al naamloos droomde buiten genieten van moleculen lucht die in hun wind gevlaagde vlucht muziek maken meegaan in de flow van abstraheren tot de bron waar zon haar storm laat keren zoals rohrsach zijn vlekken niet benoemd zijn er geluiden dat energie ons…

oogst volop natuur en zeist naar hartenlust met een innige mortale kus nog spelen wij quitte gunnen toeval een vrij spel ik leef mijn hemel en jij vindt mij wel…

Ik ga weer dansen, zingen, spelen Pottenbakken, en de baksels uitdelen Ik ga weer schilderen en weer stoeien Relaxen en de struik achter snoeien Ik pak mijn leven weer terug En die baan.. Schrijf maar op je rug.…

rood staat voor gevaar zij ligt daar maar verleidelijk met ronding te kleuren hoe ik ook kijk ik kom haar steeds weer tegen een open uitnodiging om te bewegen ik haal uit stilte rinkelt een gebroken ruit…

ik wilde spelen aan het strand met een schepje schelpen en wat zand maar de zee leek het spel steeds te onderbreken door nieuwe kansen te geven golfde een schone lei om weer te beginnen ik werd kwaad maar lachte toen van binnen want spelen is het iedere keer net even anders proberen niet het eenmalig presteren…

het doet pijn en doet je goed maar leer van de lach, ook al doet het soms zeer de weg van lijden kent ook een andere kant van het leven het vrijen eten drinken ruiken proeven strelen meedelen vergeten herinneren lopen rennen spelen vliegeren heten streven sterven en leven…

zij had die blik donker van uitnodiging geladen met een onverwachte flits waarin het paradijs voor even schemerde begeren liefde werd in het spel van samen zijn ik keek haar aan dook in die blik miste grandioos de boot toen zij haar ogen sloot…

Het leven is nèt een show: je speelt een rol - of meerdere - op diverse tonelen. Vermoeiend, soms; overweldigend, vaak; pijnlijk, bij vlagen... doekjes voor het bloeden. Jij ook? Wij samen: speel met mij dan spelen wij samen en wordt het leven (weer) leuk.…

In tegenstrijdigheden die voor jouw zielsgenezing de kleuren van de nacht niet kunnen verdragen doop jij jouw tranen in zwarte humor zonder zonderlinge angst met bevrijding van geweten en op de dunne lijn waar ik je terugvind, koorddanser beweeg je mij tot eenzaamheid eenzelvig achter gesloten muren soms ben je daar die blonde nimf…

Het leven is een spel wie het goed speelt krijgt de vruchten toebedeeld.…

ren je het leven achterna in plaats van je rol er in te spelen…

je rolt het leven op slechts een touw geknoopt aan stokjes maakt vaart en gaat de hoogte in nog bibberend en losjes je landing is een kunst op zich waarbij de draad vaak wordt gemist dan rol je stuurloos weg door kant en wal gestopt het spel is uit jij bent gedropt maar zij die aan de touwtjes trekken oefenen het lussen en…

mag ik wachten een kwartier misschien heb je lach nog niet gezien jij fietst steeds door mijn dromen zie je gaan en komen met twee zitjes op het mechaniek in vol ornaat ga jij nu door de straat ja mijn hond die blaft in steeds afwachten heb nooit jeu de boules met jou gespeeld…

altijd speelt er wat is er iets dat mij beheerst het lijken spelen maar ze eindigen veel sneller dan ik dacht het laatste spel doet zeer pijn omdat ik niet meer spelen mag spelen is als een refrein in strakke melodie van regels octaafje lager en de spelers worden klein bassen dreunen tonen kreunen in mineur de spanning weg dit spel verwatert…

mijn hand je snel zou willen werpen je nodigt uit tot dribbel met een korte stuit in het rollen wil je mij graag dollen ik schop je niet het zachte van je huid vraagt meegaande streling stilstand is voor allebei een toeslaande verveling je bent geschapen om met mij te scoren plezier heeft nooit verloren in ronde lijnen zal ons spel…

waren geen stil stel met ieder een eigen filosofie die samen wandelden zonder vuur wij hadden al de drukte van een gezin ieder die wilde dook er dan ook midden in mee in alles delen juist om deze drukte te ontwijken zochten we een plaats zonder kijkers voerden daar ons toneelspel in wording op alleen op de bühne van het leven…

Speeltuin spelen samenzijn vergeten de glijbaan door het leven de zandbak om met vriendjes te spelen de schommel om alles even te vergeten helemaal in de speeltuin…

Spelen het spel dat leven heet, hetgeen ze onbegrepen doen. Wat ze goedbegrepen loslaten, is voldoende welgedaan. Het leven willen begrijpen is ondoenlijk.…

Ballen speel je met je beide voeten. Met beide handen of met je hoofd. Scoren is doelgericht schieten. Leven is als voetbal spelen. Is standvastig wachten. Is voetbalspel. Als dichter kijk ik kalmpjes toe. De ballen spelen in mijn hoofd. Woorden zijn zoals ballen zijn. Dichters zijn hoofdbalspelers. Dichten is met woorden spelen.…

Beter eerlijk door het leven dan domme spelletjes spelen.…

Juist als je niets durft, zet je alles op het spel: je hele leven.…

Het spel dat ons mooie leven is. De kunst om dat spel te spelen. In het theater, dat leven heet. Van toeval bedoeling maken. Dat is wat kunstenaars doen. Een levenskunstenaar zijn, is niet met pensioen gaan. Is kunst blijven maken. Is blijven fantaseren. Is verwonderen. Verbinden. Schrijven. Theaters veranderen met de tijden mee.…

De tijd is nu Mijn leven draait Ik leef continu Mijn leven speelt Het is een spel Waarom speel ik niet mee Het gaat zo snel Ik weet niet waar ik naar streef Ik wacht op iets Geen idee waarvoor ik leef Geen benul wat ik wil Ik heb totaal geen kracht Voor dit gevoel heb ik een pil Die me afzwakt van gevoel Prettig en veilig Maar is dit…

Dan vrijen we de hele nacht In het zachte schijnsel van de maan Kom dans met mij Vrij met mij Lieverd Ik zal je de passie geven Waar je hunkerende lijf om vraagt Kom speel met mij Voel met mij De heerlijke liefde...…

de zon schijnt op zijn haren zijn ogen zijn verborgen achter lange bruine wimpers toch ziet hij mij, hij ziet mijn zorgen want hij zocht mij en hij vond mij hij ziet wat ik ben, nu wel… en dan lach ik en dan raakt hij mijn hand; het is ons spel…

Wanneer ik thuiskom danst daar die kleine ook als ik wegga staat ze te zwaaien op de stoel voor het raam Het is allemaal spel en elke vraag die zij stelt roept spelregels te voorschijn uit mijn eigen onwillige mond.…

Al jaren oefen ik voor dit Spel. Soms blijf ik aan kop Smalend van de aandacht Vandaag lik ik de wenende wonde schoon.…