Alle inzendingen over stukjes

De stukjes krijg je toegeworpen, toch is de prijs vaak veel te hoog. Stukjes pijn, met een scherpe rand die niet lijken te passen. Maar later feilloos op hun plek vallen en één geheel vormen. Een uitkomst die je niet begrijpen kunt, laat staan aanvaarden. In gelatenheid draag je de pijn van dat stille verdriet.…

Opeens valt alles Uit elkaar en opeens valt Alles op zijn plaats We leggen steeds weer De puzzel van het leven Steeds een hoofdstuk klaar Steeds gaat een deur dicht Steeds gaat er een deur open Een puzzel die wacht We weten nog niet Hoeveel stukjes we leggen Voor het weer klaar is Kleur bij kleur vallen Kleine stukjes…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

nog altijd bewegen je handen in lichte rust als uitvloeisel van het brok dynamiek dat iedereen opvalt die jou voor de eerste keer ziet jouw ogen leggen de stukjes neer die het leven jou brengt jij puzzelt omgekeerd het is geen onvolmaakt beeld dat het bestaan jou geeft het is je lach die de laatste stukjes heeft jij overziet in…

Je brak me in ontelbaar veel stukjes, en allemaal zo ontzettend klein. Ik ben niet meer te maken, de stukjes vervagen 1 voor 1, en al zou ik je nog zoveel willen vragen, mijn hart is niet meer zoals voorheen.…

Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

er al stukjes los die in komend gemis de pijn gaan genereren van er mogelijk dadelijk niet meer zijn in definitief afscheid wil melker 14/11/2023…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

Ik ben verscheurd Verscheurd in kleine stukjes Ik ben verscheurd En heb geen plakband meer Ik ben verscheurd Versnipperd en gedumpt Ik ben verscheurd Versnipperd, keer op keer Ik ben verscheurd Wie lijmt mij weer?…

ik wist dat ik even onder je vleugels mocht schuilen tot rust komen in loslatend huilen me in warmte aan je kon koesteren jij die zoveel kon geven aan hen die dat net tekort kwamen in hun leven jij stimuleerde de stukjes geluk die vaak ongebruikt lagen te wachten tot liefde ze eindelijk in glinsters deed ontluiken overal waar…

ik heb ze zien bewegen de regen en het doek ook hoe jouw penselen de donkerzwarte bui langs het zwerk joeg als jij dan even rustte brak verderop de zon en glinsterden frisse druppels op een oude regenton jouw beelden zijn geen plaatjes maar stukjes natuur die met hart en ziel begiftigd zijn in de na- middagse zonneschijn…

je weerkaatste glinsterde en dook warm op mijn huid waar kleine stukjes winterwit er wel heel snel uit sprongen in de vol roodbruine glans van het zonlicht voorhanden zonder mijn vel ernstig te verbranden eindeloos goddelijk was het zonnebad dit jaar waarin de koude noorden wind met veel misbaar zijn plek opeiste na wat korte…

onzekerheid nog sprankelt je lach en lichten je ogen plaatst je teint haar vitaliteit vol leven en spirit in een jeugdig geheel in een fraaie acte de préséance pluk je weer even de sterren die je vroeger hebt gegeven van het firmament je draait en zwaait gelukkig zonder afscheidsgroet want we hebben nog heel veel heerlijke stukjes…

ik het huis gebouwd zo vlakbij dat jij naast mij woont in de stukjes leven die je mij ooit hebt gegeven in ons mystiek samenkomen beleven wij het bestaan zoals wij dat dromen waarbij onze realiteit de wereld angstvallig mijdt…

ik wieg mee met de vlammen van mijn klein vuurtje hoop dat ik gesprokkeld heb uit gevonden stukjes dood om me heen zij waren al verloren hun groei gestopt door structureel tekort aan continuïteit die in het leven van de soorten snijdt diversiteit is al geminiseerd door economische belangen waarbij de mens zichzelf met hoofdprijzen…

hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats waar het minieme drogeren ons de andere zijde van de huidige realiteit zal leren waarbij duur en effectiviteit in op- en afbouw de werking zal bepalen om het mogelijk positieve in ons naar boven te halen na de chaos die wij er zelf van hebben gemaakt in de poging om voor even wat stukjes…

het was altijd frappant hoe haar lach opening gaf aan gedachten ze de vrijheid liet zich te uiten op alle gebied tegendraads zonder beperking waar haken en ogen verschenen was men geneigd stemverheffend gelijk te claimen dan parelde haar lach de agressie kapot met vileine stukjes zelfspot…

de bommen zijn bijna op het wapentuig is moegestreden tussen grijs en groen ontluiken in donkere dagen de stukjes vrede toch produceren fabrieken weer hun dodelijke waar nieuwe afzetmarkten zijn al klaar de koude oorlog wordt weer opgestookt militaire budgetten gaan ijlings omhoog alleen onder de opgetrokken aanslagrook van…

blokken gepakt zij waren netjes gelakt na een speeltijd vol butsen en krassen vroeger wilde ik groter en hoger stapelen en meer tot het fout ging die laatste keer het bouwen was afgelopen ongebreidelde groei uitgesloten het spelen voorbij tijd voor echt leven belangrijke zaken maar ik kan het niet laten blokken zijn nog altijd stukjes…

een herkenbaar patroon eerst ze op vorm en kleuren schikken de lagen meten van emoties tegen vergeten toch vallen er een paar uit de toon zij zijn uniek in verbeelden en droom alsof zij zomaar uit een ander dimensie zijn gegleden in een ultra creatief moment zij dateren verbazing en verwondering omdat ook het gewone zijn stukjes…

soms zie ik stukjes ziel in een onverwacht gebeuren een oogopslag of lieve lach zij kleuren ineens mijn dag het zijn intense geluksmomenten die ik meer zou wensen het zielenleven lijkt in zijn roerselen ons laatste groot geheim alleen de pijn kent iedereen uit een heel diep ervaren laat geluk maar komen in een nieuwe dimensie…

ik zie pluizen langs de huizen omhoog zweven stukjes lichtgewicht die op warme wind hun leven richting geven ver van blad en tak waar lente hen tot bloei en vruchten bracht in deze miljoenendans heeft slechts een enkeling de kans om op te groeien zij heeft tijd en plaats goed uitgepluisd om ooit van droom tot boom te komen…

wij hebben goden geschapen sterren gecreëerd om stukjes van de hemel te zien in hoger reiken dan de ander zullen ooit onze rechten blijken om deel te nemen aan het eeuwig fenomeen in aanbidden zit diep van binnen de onzekerheid van niet begrijpen door een constante afhankelijkheid alleen de sterken claimen in gelijk hun rol…

je straalt uniciteit uit verwaaide haren waarin de zon blond dolt met vlaagjes wind ogen die in speelsheid stukjes ondeugd vergaren waarmee je in den vreemde een snelle partner vindt jouw hakken tikken het felle gaan en komen als jij zonder paraderen langs de boulevard gaat van mijn dromen nog hoor ik de golven zachtjes zingen herinner…

ik zag in kleine dingen diep van binnen stukjes paradijs een oogopslag de lieve lach woorden waarin ik liefde hoorde een landschap dat steeds groeide in zonnekoestering uitbundig bloeide naar het eeuwig perspectief van ik heb jou en jij hebt mij oneindig lief…

mijn leven kruisten imposante brokken rots van basalt of graniet in hun schaduw was je er niet zocht onopvallende stenen met een handzaam gewicht bij toeval rakend belicht kleur en vorm bepaalden of ik ze zou rapen om mijn bestaan completer te maken zij spraken de talen van plaats en tijd door hen mocht ik delen in schepping en stukjes…

ik ben geïmponeerd door de immense muren de vele stenen gevoegd met stukjes leven uit een lang vervlogen tijd handen hebben gesjouwd en gebouwd samen gevouwen in gebed de hoop op een spoedige voltooiing is al te vaak voorzegd nog spreken de stenen over de cultuur van eeuwen met hun naam in de groeven is het monumentale erfgoed door…

luchten ook al wilde het vluchten achter wit van de wolken maar het prille groen dat ik in jou ontmoette heb ik na jarenlang zoeken nergens kunnen ontdekken evenals het breekbare blauw dat straalt uit je ogen die warmte tintelen door kou uit een kier van de hemel ik heb je kleuren lief omdat zij sprankelend leven en ieder moment hun stukjes…

het was geen luchtkasteel daarvoor waren wij er met te veel in samen stukjes werkelijkheid vervlechten begrepen wij elkaar maakten tastbaar waarom wij anders vol emoties zouden vechten het breken hebben wij gelukkig achter ons gelaten gezond verstand verlengt de dagen waarin wij toch met onze schamele zaken af en toe de hemel willen…

na al die jaren na al de vragen zijn het nog steeds de tranen die mij herinneren ik heb je zoveel liefgehad lief, zoveel maar kan de stukjes jij niet meer ontwaren in schimmen van leugens verknipte verhalen van verlangen…