Alle inzendingen over stukjes

Mijn hart dat is gebroken in duizend stukjes pijn mijn liefde voor jou blijft stromen maar zal nooit meer hetzelfde zijn…

ik heb je gezien waar mist en nevel elkaar flitsend beglinsteren met licht uit jouw ogen waarbij wenkbrauwen dropen met stukjes die jij opende in warme beelden uit een helder spiegelend innerlijk…

Haar hart schreeuwt in huilend lijf zij is gevangen in leven haar plaats aangewezen in vrijheid beknot dromen scheuren in kleine stukjes papier vliegen mee met de wind steeds verder weg…

Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Jouw gezicht in 1000 stukjes allemaal 1 voor 1 op de grond. Ik heb een beeld van glas. Bergen barsten voor mijn ogen. Mijn gedachten breken, ik vergeet zo gauw!…

Mijn hart bloedt alle weken dagen, uren dat ik je niet in mijn armen heb mijn ziel scheurt in stukjes pijn neergelegd in 't donker van novemderwind wat kan ik nog doen mijn kind om jou te laten voelen hoeveel ik van je hou…

Zijn vreemdste stukjes kwamen langs vannacht: Een Derrick die een keer verrassend boos was In een relatie die vrij hopeloos was En nog meer wat je niet zo snel verwacht Toch blijft het beeld van Derrick onomkeerbaar En, ook postuum, oneindig recycleerbaar…

Een legpuzzel met meer dan duizend stukjes Goedkoper dan een avond naar de kroeg Hij puzzelt heel de nacht tot ’s ochtends vroeg Ja, dit zijn nu zijn daag’lijkse gelukjes Toch kan het hem niet echt voldoening geven Want wat hij mist: gewoon een stukje leven…

Toen de nieuwe vriendin van Vader slechts twee rondjes had gezwommen Verschoof Mamom geërgerd de kom zodat deze viel in duizend stukjes glas En stierf zij naar adem snakkend in een opgedroogde plas…

raap de paniek in je ogen de scherven van schrik in je blik nee niets meer gedogen in gaan is het nog altijd zoeken naar stukjes van ik maar ons fundament geeft vertrouwen in van elkaar houden totdat jij jezelf weer kent…

Tranen van verdriet Nu hij weg is van alles En toch ook van niets Hij is bij ons Gedachten Ze lossen niet Helpen hem te herinneren Tranen Tranen van hoop Ze komen in stukjes Tranen Ze helpen bij dit verdriet Tranen Ze gaan ons doen denken aan jou Dit is echt het allerlaatste dat je wou!…

In duizend stukjes gebroken tot er niks meer over is. Alles voor me een duister gat, alles achter me slechts herinnering.…

dagen tellen niet meer de stukjes ontbreken waarmee zij tot weken worden geregen niemand puzzelt er nog foto’s verkleuren de echtheid van het gebeuren is slechts herinnering toch schrijnt het gemis huilt het alleen zijn nog bittere tranen om de hand die er niet meer is…

Soms is het Allemaal net Even te veel, Dit leven, De opgave om Door te gaan Even te zwaar - De grond wijkt Onder je voeten Je valt uit elkaar En dan kom je toch, Niet meer verwacht, Weer in balans en Passen de stukjes Toch weer in elkaar…

Je bent bang dat het niet goed komt je zou niet weten hoe ....Je gezicht zegt: laat me ....zolang maar met rust -------------------------------------------- Blijf, we zijn getrouwd om contact te hebben dat is normaal ....een intieme harmonie ....van jouw en mijn normaal Nog steeds ontdekken we samen stukjes van de wereld en nieuwe…

in rusten zonder tussenpassen streel ik zacht de kleine stukjes dood die niet meer willen helen in het raken ben ik vergeten hen weer levend te maken te bezielen met de extra hartenklop herstel wil melker 07/07/2022…

verdwijnend in vergeten zal ik de schaduw van wie jij bent niet meer volgen de stukjes ego die je haalde ter opwaardering van je eigenwaarde zijn verworden tot bellen van zeep net als onze geschiedenis heeft de toekomst na deze laatste omhelzing geen recht meer van bestaan…

spiegelend danste zij op maanverlicht water dat opkomend golfde zonder rust blad fluisterde tussen de sterren hun open gesprek zonder twinkelende starheid en aan buren geen gebrek in geel was de puzzel nooit te maken er waren stukjes die deze magie niet smaakten…

zij gleed door de vluchtige spleet die haar met hoeks zonlicht eerbiedig omfloerste naderde in voorzichtig ontsluiten dat drempelloos doorgang gaf van binnen naar buiten zij behingen haar met stukjes zeldzame aarde die nog iets van het fossiele tijdperk in herinnering naar boven haalden…

met mijn handen kneed ik jou geef je haren als korenaren schellen indigoblauw de mond naai ik dicht met stukjes henneptouw nog een sokkel van ongekuiste klei en als finishing touch rond ik je borsten licht zwijgend noem ik je vrouw…

Tranen zijn zout tranen zijn oud nog voor ze geplengd zijn ze zoeken hun baan dwars door het hart om dan naar buiten te gaan ze glinsteren op de wang in de volle zon kleine stukjes diamant maar hebben geen enkele waarde ze zijn verrot hout tranen zijn zout.…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van gebroken dromen die ontwaken in een kleurrijk mozaïek het gedicht in duizend stapjes dat in zestien zinnen adem vindt daar kunnen ze me 's nachts wakker voor maken overdag liever niet…

ik draag een paar kleine woorden in mijn handen waar ik af en toe aan denk verstrooide verbanden diep in handpalmen verborgen als ze de weg naar elkaar niet vinden laat ik ze dan zonder overlevering verzanden als stukjes papyrus in het zand van de Sahara?…

k draag een paar kleine woorden in mijn handen waar ik af en toe aan denk verstrooide verbanden diep in handpalmen verborgen als ze de weg naar elkaar niet vinden verzanden ze zonder overlevering als stukjes papyrus in het zand van de Sahara…

zag ik door de kieren kleine stukjes zee ik rook geuren van jasmijn en as vond ik achter een schutting verscheurd verdriet in zwart achteloos zand werd het nacht ik sloot eenzaamheid en liefde in mijn wakkere armen samen…

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

leven gewoon gezien op straat mensen lijken vaak niet meer te weten dat een ander nog bestaat alleen maar aandacht om vooruit te komen gewetenloos en kil is dat wat overblijft van alle stukjes leven is dat de nieuwe modegril…

stukjes zwart zweven bijna lichtgevend in het donker in ontkennen van contrast ademen zij alle kleuren lijken volume te vergaren door niets te weerkaatsen in hun bestaan van dimensionaal naar het zwarte gat van vandaag toch spelen juist randen het wetenschappelijk spel van wat kan er…

Je bent mijn krentje in de pap De slagroom in mijn soes De zachte smaak bij elke hap De stukjes appel in de moes De toefjes op mijn vla De vermicelli in de soep De frisse dressing op de sla De suiker op mijn snoep Ik heb het altijd wel geweten Je bent om op te vreten!…

Naar Berend’s lot wordt thans niet meer gegist: tien stukjes Bot, dat is ‘m zeer beslist !…