Alle inzendingen over suicide

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

Charlie Brown: Er komt een dag, dat we zullen doodgaan Snoopy. Snoopy: Dat is waar, maar alle andere dagen niet.…

Mensen voelen zich eenzaam. Buitengesloten. Onbegrepen. Uitgestoten. Suïcidaal. Mensen raken de rode draad kwijt. Vallen, maar staan toch weer op. Wie opgevangen wordt beseft, dat rode draden ons verbinden. Vriendschap met ons hele hart. Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

Wie mee wil komen in een maatschappij Vol lifestyle, gadgets en met keuzestress Die maakt snel kennis met het woord exces En sluit zich aan bij de heel lange rij Van hen die modeziek werden genoemd De uterus kreeg ‘t allereerst de schuld Daarna volgde de trein met zijn tumult De railway spine werd gaandeweg beroemd Het landschap raasde leek…

Geen suïcide, maar camouflage, de bladertooi is in aantocht, het geraamte staat geworteld, terwijl Apollo blind en verslagen langs haar ongenaakbare schoonheid schrijdt.…

David "live" met die zwarte hoes perfitine is de roes, de zoveelste scheermeskerfjes in de hoek anders doet het pijn I'm a rock'nroll suicide nee, ik ben nu even niets wie zit er dan van binnen laat het me weten als je iets voelt ik hoor jou slechts in zinnen weet niet meer wat je bedoelt jij kan mijn pijn niet sturen misschien als…

venijn als vriend raapte om zijn pijn te doven tot aan het eind van zijn lijden Zijn dochter’s wonden zag hij niet Zij zal nu zijn fakkel moeten dragen zonder haar vingers te branden aan zijn verkoolde ziel als zij haar spiegeling terugziet in de dode ogen van haar vader * * * Geschreven n.a.v. tentamen suïcide…

Verder hebben veel van jouw kameraden op jonge leeftijd suïcide gepleegd, je voelde je dubbel en dwars verraden en als een overlast weggeveegd. Je zocht heling in de drank en cocaïne, maar dat duurde altijd maar beperkt, het zingen was therapie en benzine, je hebt er heel wat shit mee verwerkt.…

Onaangedaan Reageer ik als Het erge nieuws Tot mij komt - Onaangedaan - Want er was Al zoveel pijn Aan vooraf gegaan…

Ergens aan het eind Van wat mijn actieve Leven lijkt te zijn Moet ik moedeloos Constateren dat ik Niet meer verder kan Bedrading in het hoofd Die al mijn gedachten Sturen kan is in de Loop van veel verdriet En menselijk lijden Beschadigd geraakt, En uiteindelijk doorgebrand Met smeulende dampen Die mijn hele wezen Doortrekken…

ze zeggen: Marije, mooi & slim & sprankelend & veelbelovend & zoveel meer mooie dingen die jij niet echt echt niet kon binnenlaten het was niet de kat die krasjes op jouw armen maakte het was niet jij die de kijk-eens-hoe-leuk-wij- samen-selfies maakte buitengesloten bleef je binnen de anderen bleven buiten niemand die jou…

Bij verdriet door verlies van naasten gaan we niet gelijk de hand aan onszelf slaan; suïcide heeft een diepere technischer oorzaak, een mentale anomalie.…

Uit meer dan duizend draadjes Bestaat die ene hele grote IJzeren kogel die waarschijnlijk Mij het leven zal benemen Elk draadje een vergeten Afgezant van pijn in het verleden Van dagelijkse treiterijen in de Jeugd tot verlies van kinderen Van schofferingen door wat zich Collega's placht te noemen of Anders bekvechterijen met Over-assertieve…

De ijskoude lucht Strijkt langs mijn Wangen als ik het Raam geopend heb Op de tiende van Het anonieme beton Die ik met moeite Bereikt heb, op weg Naar de vrijheid Die voorgoed zal zijn - Als ik me klaar maak Voor de sprong door de Bitterkoude lucht Verschijn jij daar opeens, Met vrolijke ogen En zacht oranje snavel Knik…

Jouw luidkeelse lach, haal ik onmiddellijk voor de geest, Ik had zo graag gewild, dat het leven voor jou draaglijker was geweest. Een lieflijke zachtaardige jongen, heeft besloten om verder te leven, op een plek hier ver bij ons vandaan. “Waarom, waarom, waarom; waarom is het zo gegaan?” Een onmogelijk vraag, heb jij uit ultieme wanhoop aan…

Kijk terug op Leegte die mijn Leven heet En ontwaar louter Rotspunten en Onmeetbaar diepe Spleten waarin al Dat leefde moeiteloos Verdween En constateer Dat ik nooit Bestaan heb…

Speelden met ideeën over haarverf en suïcide. Over jongens die niet van ons hielden maar van wie wij teveel hielden. De pijn die de nacht ons bracht. Met elke nieuwe zin betraden we een ander terrein, net als een deur waardoor iemand naar binnen stormt, als het glas dat in een delirium van kennis en angst verbrijzelt.…

Binnen een dag Verworden tot Een machteloze Pion in een Wrang schaakspel Nadat jij je Tweeëntwintig jaar Als geen ander Voor de zieke Had ingezet, Zieke die voor Jou, dokter, vooral Medemens was - En in je ijver Om deze zieke Nog meer onnodig Leed te besparen hem Op eigen verzoek In stervensnood Naar de hemel…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…