Alle inzendingen over syndroom

Ik stap , voel nattigheid Het proeft als een zee Ik zie iemand drijven Het is een engel geworden Het is een raar syndroom We hebben allemaal wel wat Last van jeuk als iemand anders krabt De geeuw zo aanstekelijk Geen rust in ons hoofd De hebberige hebzucht Geen mens geeft zich bloot Zenuwen en spanning Op een lege maag Hartkloppingen…

zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte heden, in de brekende golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten maar niet willen vallen, in het stof van opgewaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest syndroom…

Hallo, ik ben een persoon Gewoon, met een syndroom Last van jou misschien Maar dat lijkt maar niet zo Ik sluit me bij je af Ik luister , ... maar half Loop jij voor mijn voeten Moet ik in een boog Zou op tenen moeten staan Maar ze zijn anti depri Die de plank volledig mis slaan Waar is het toch misgegaan Ik weet het misschien niet…

De etherische geur raast door menig libido en verspreidt het ‘long hot summer’ syndroom. Winterjassen opgeborgen in plastiekhoezen, en laarzen in kartondozen onthaasten op zolder. Zomergekleurde jurken zetten terrasjes in bloei en zoenen doen het stadshart sneller slaan. Kwispelstaartend heft de hond een achterpoot.…

Jij bent jezelf je eigen unieke persoon, niet eens dezelfde als anderen met dit syndroom. Net zo gewoon en bijzonder voor mij, als voor ieder mens zijn kind kan zijn. Dat is soms moeilijk te begrijpen voor anderen, maar dat willen we in de toekomst graag veranderen…

Het is een schrander dier dat mijn bloed besluipt, het is de opmaat naar de kus uit een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, het kruipt door het oog van alle tederheid, het stuit me op de vlucht, het roemt zijn naam in de dageraad, het schuilt in de wellust van plezier, het laat mij het syndroom even tijdloos te zijn.…

steelt, zich toont in de donzen spiegels van het koelste meer, z’n langste slaap herschikt in eigen bed, gebonden aan een strikt verleden in de onregelmatige hartslag van de tijd, schuddend aan de levensboom, waarvan de vruchten niet willen vallen in het stof van verzen die te lastig zijn geworden, het kenmerk van een vastgeroest syndroom…

Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest. Dat snikte terwijl het zijn stigmata volmondig droeg.…

Er wordt mij vaak gezegd: ‘Je bent gestoord’ Ik reageer dan meestal onvolwassen Daarna wordt, in mijn psychische impasse Mijn laatste stuk sociaal gevoel vermoord Nu blijken mijn problemen haast banaal: Ik ben gewoon alleen maar geniaal!…

Twee jaar geleden geclassificeerd als een persoon met een rapid cycling bi-polar type 1 syndroom vond ik mezelf hulpbehoevend en uitgeput lichamelijk en geestelijk, één grote prut Plafonds, vloeren en muren konden lopen in een voortdurende staat van bezopen waarvoor geen einde mogelijk leek en was dan het einde van geluk in brekend glas…

Mijn oom arme immigrant waar de man ook keek in Bazel rivier en beek dans l'eau transparant het bleef bij zwaar balen geen paling te halen in dat hele Zwitserland Tous les jours stomme pommes jamais un bas en son tirebouchon la suisse bien sur c'est un syndrome geen gerookte aal vet op je gazon toen op een dag vol tell&antismoke raakte…

Hét is een schrander dier dat mijn bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid, hét stuit me op mijn vlucht, hét noemt zijn naam in de dageraad en laat ‘hét syndroom’ me tijdloos zijn.…

ergens sprak de meester in talen wijd verspreid en huizen grondgelijk door ‘ t hevig schudden voor altijd buiten het gebruik het syndroom kort van verhaal buiten zinnen wacht allengs met zieltjes winnen, het veracht stoïcijns de wet met haar procenten in het gelid van het afgebroken alfabet de accijns geletterd en tevree brengt…

dat die mijn bloed bekruipt, het is de opmaat tot een kus uit vruchtbare lippen die willig opengaan, het sluipt door de regenboog van alle tederheid , het stuit me op de vlucht van al het plagiaat onbedoeld geschreven, het roemt zijn naam in de dageraad, het schuilt in wellust van mijn werelds plezier, het laat mij in mijn syndroom…

even dan zou de boreling zoals elk leven ooit aanving zijn eerste kreetjes geven een kind bij de poort van het leven nog slechts een laatste beving en het kind kwam al ter wereld waar direct al zijn oordeel werd geveld verslagenheid waarmee men hem ontving Zwijgend werd het kindje weggehaald een nader onderzoek bepaalt de diagnose: Down syndroom…

wat ze gaf was dat ze het luchtledige om haar gewelf voedde met de leuzen uit haar hoofd merkwaardig zoals wolken botsen en de donder zijn pijn ver-licht, zo kon ze zijn zoals het weer de piano bedient op de toetsen van bladerdeeg een broche op haar vest en krulspelden die de volgende strijd ging voorspellen, langzamerhand werd dit syndroom…

dorst Druppel na druppel valt de waarheid me aan Een traag helder gif Kansloos geef ik me over aan de grillen van de maan Tot ik een krater in jouw geheugen grif Waar ik alle loze tranen in stort Daar blijf ik hangen, aan een klif De wangen blakend, droog als gort Dan Als in een boze droom Lekt het bloed door mijn navel weg Een onbekend syndroom…

Hét is een schrander dier dat het bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid , hét stuit me op de vlucht, hét noemt mijn naam in een adem met de dageraad, getooid in een zonnenaam, laat het syndroom van hét, transparant en tijdloos zijn.…

ik bleef niet hangen in een sprookjes syndroom waar ik als kind telkens dwergen moest tellen nu weet ik langzamerhand wel dat het er zeven zijn ik koos liever voor die stakker Assepoester hoe zij haar muil verloor op de traptreden van het paleis waar zij was voorbestemd voor een prins op het witte paard ze wist allang dat ze vóór klokslag…

overleden Ik heb je daarna 5 jaar laten rusten maar toen was het echt gedaan ik wilde graag een 2de kindje naar mijn mening kon je het weer aan maar na 23 weken lijk je alweer op te geven voelt het als een aankomend gevecht misschien heb je wel de juiste reden maar je hebt zeker niet het recht Dus laat me weer niet vallen het Hellp syndroom…

Op Huis ten Bosch spelen ze graag een spelletje vooral met handgebaren en gekke bekke Klinkt als wordt er geroepen PTSS mij zo verwant maar het is PPLE en de stad is? schreeuwt de 18 jarige! LEIDEN roep de Koning. Fout schreeuwt Amalia AMSTERDAM. blèrt de Koningin GOED FOUT FOUT GOED We zullen het zien of de ontgroening…

Ik vrees met grote vrezen dat wij ons op de dag des heren eerst ernstig moeten gaan bezatten alvorens een zesregelig syndroom te consumeren van 'niets moet en alles mag'... een kakofonetisch festival waar robots bij verbleken...…

Op een Pimpelmees Een pimpelmees uit de Keukenhof Leed aan het syndroom van Korsakov. Hij faalde constant in zijn streven Als geheelonthouder te leven En greep voortdurend weer naar zijn glas Daar hij ook geheelvergeter was. Op een Sijs In Naaldwijk bleek een kleine sijs Als kuikentje al heel erg wijs.…