Netgedichten

netgedicht (nr. 51.529):

Niet verstelbaar?

Mijn mantel, het doodskleed, door de zon
verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond
aan het weefgetouw te luisteren, in wat
voor linnen de boodschap was verpakt,

berooft de zin in elk schaduwwoord dat
verkleurt, doorbreekt het prisma van
kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld,
kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren

steelt, zich toont in de donzen spiegels
van het koelste meer, z’n langste slaap
herschikt in eigen bed, gebonden aan een
strikt verleden in de onregelmatige hartslag

van de tijd, schuddend aan de levensboom,
waarvan de vruchten niet willen vallen in het
stof van verzen die te lastig zijn geworden,
het kenmerk van een vastgeroest syndroom.

toch zal ik deze kleermaker ontmoeten
die mijn laatste jas uitdoet omdat lijf en
tij niet verstelbaar, onomkeerbaar zijn.