Netgedichten

netgedicht (nr. 51.530):

Verhalend hout

De woorden komen zacht en gebroken
het slapend bladertapijt waaruit ze opcirkelen
vormt een kansel voor de houten sterveling

hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten
zonder een vaarwel
om uit varen te gaan naar tropische bossen
op eilanden die voorbij roeiden
in zwoele zomerwolken

hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig gras
en ander opschietend gewas
dat nietsontziend de opengetrokken graven verhult
de jaarringen van de verwanten zijn ongeteld
weggerold achter deinende kimmen

gebroken komen hun stemmen terug
zwakke echo's uit verre en verloren jaren
in gedaanten van alle schors ontdaan
kaalgeslagen wrakhout waaruit elk verschiet
op exotische glorie is weggespoeld

de driftige branding speelt zonder genade
werpt ze op de steeds veranderende waterlijn
waarop getemde golven schuimgebekt
de nieuwontdekte oever kussen

op het strand speelt een zwierige banjospeler
in het ritme van het wiegende hout
hij streelt de snaren zoals hij vrouwen
uit jeugdige jaren deed
en tovert hun geluidjes terug.