Alle inzendingen over tijd /weleer / vergankelijkheid

zo'n eerste paar schoenen waarin destijds de eerste meters zijn getrokken kunnen je veel vertellen over de verloren tijd ach ja die tijd van weleer toen wij zo onbevangen aan het begin stonden van de reis naar het morgenland…

Alles is vergankelijk zo ook een gedicht schijnt het zonnelicht lang op het papier dan verdwijnen de letters één voor één niemand weet waarheen jij bent de woorden kwijt en het gedicht is verleden tijd.…

Ik zit hier stil te dromen denk aan de tijden van weleer begrijp niet hoe het is gekomen maar het doet nog altijd zeer eens was jij voor mij een wonder maar helaas het was niet echt nu moet ik het doen zonder en dat bevalt me erg slecht.…

is de bewering van; ' aan alles komt een eind ' ik zal er nooit aan wennen afscheid nemen van mensen en de dingen die voorbijgaan natuurlijk zijn er de herinneringen maar ook die zullen spoedig vervagen in mist van tijd rest ons slechts het berusten en het gedogen van vergankelijkheid…

Oh lieve laat mij u ontkleden Om uw schoonheid te beminnen Rozetten uwer borsten te kussen Het vuur mijner lendenen blussen En zo u het verkiest en zal gedogen Zal ik al minnend uw passie verhogen Tot een liefdesdroom in ongekende hoven Uw ontvlamde bron kussen om teder te doven…

Het is vandaag een dag die ademt in haar sfeer herinnert aan de lach een glimlach van weleer De dagen zijn verstreken in het ritme van de tijd wat na de laatste tikken haar ter rusten leidt Vergeten doen we niet natuurlijk is er verdriet maar ook dankbaarheid voor de nu afgelopen tijd…

heeft iemand een broeder een behandelplan zien schrijven Geld was voor bedrijven, ambtenarij was voor de staat Zorg kon zorgzaam zijn, het gesticht kon gasthuis blijven Zwervers en zieken woonden niet op straat Waar zijn de tijden de tijden de tijden van weleer Keren zij weer, en wanneer?…

schrijnend kwijnend je kan gewoon niet meer smachtend wachtend waar is de tijd van weleer sluipend kruipend slaat de onmacht weer toe Je bent een vechter en gaat door al ben je nog zo moe…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

een lege tafel en vier stoeltjes symboliseren het verval van een verlopen seizoen zoals ook de bladeren op de grond getuigen van weleer met een gevoel van wat geweest is is geweest blijf ik toeschouwer in de kilte van de tijd...…

Niets is er over Geen vonk geen lonk Het strakke is niet meer De gratie is niet van weleer Rondingen hebben haar verlaten Wat eens prangde hangt nu neder De mond is pijnlijk omringd met kloven Doch heeft het mijn liefde voor haar Nimmer kunnen doven…

het moet zo als weleer. Altijd keek ik zo naar jou, geen woorden waren nodig. Een glimlach was genoeg, al het andere overbodig. Ik laaf me aan je glimlach, jouw ogen zacht en teer. Vandaag ben "jij" hier voor mij. Morgen zie ik dan wel weer.…

De sprankel van weleer het is niet meer ik zoek en zoek, en ben het kwijt Waar bleef je al die tijd O lieve innigheid! Waar leidt je me naartoe? Laat ik je los dan ben je vrij op zoek naar de oneindigheid.…

Hoe vergankelijk is alles, het leven, de éne dag nog volop genieten, van alle genoegens gegeven, het volgend moment zónder afscheid of aanwijsbaar moment is het voorbij..... Hoe vergankelijk is het leven?…

de oude zanger heeft het in een chanson over vergankelijkheid die hem is aan te zien de tand des tijds heeft hem doorgroefd en getaand maar zijn stem klinkt nog als vanouds het timbre maakt je warm van binnen en kent de kunst van het ontroeren melancholie ligt op de loer om je te Aznavouren...…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

Wie weet toont men in later tijden aan: Het jaar tweeduizend heeft niet eens bestaan.…

Het is de tijd. ---------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

Als fijn zand ongrijpbaar glipt elke tik die ik hoor onbeïnvloedbaar qua snelheid tussen mijn vingers door Ook al duurt een feest veel langer dan een halfuur tandartsstoel de klok maakt duidelijk onderscheid door wat ik wezenlijk voel Wat mij vooral zo opvalt is dat een gebeurtenis als dopen of met elkaar trouwen, voelt alsof dat voor…

Duizenden sterren achter dichte ogen Met vleugels stram En snavel in papieren veren Dromend van zon Zoekend naar wat goed is Een boom strekt zijn takken uit Ze vallen Bladeren van vroeger Ze vallen Zomaar zonder pardon…

en ik onrustig in mijn stoel als aan het sterfbed van een dierbare zoekend naar telkens weer verkeerde woorden de vergankelijkheid opgediend compleet met garnituur…

De zandloper is omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen zijn zo mooi en vertellen iets anders. Dat ze willen kleuren en geuren ; de mensen verheugen met licht. Toch gaan de uren voorbij, de dagen waarop je aan weinig anders denkt dan dat het zomer is en dat je mag genieten. De zandloper is echter…

Alles gaat weg naar de tijd - 1 graankorrel gemaakt van steen valt vaker uiteen in je buik. Je praat de dood rond - een sleutel tot leven in een ander soort wereld, waar levenden zich ook zonder moeder luidruchtig openbaren.…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

(de dichter kijkt) de wortel ziet er niet uit niet te verkopen het loof bijna verwelkt zeg maar gerust verlopen door iemand neergelegd op een verweerde plek van vergankelijkheid maar als je goed kijkt proef je warempel nog iets dat lijkt op een vorm van gelukzaligheid…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

(wie kent hem nog..?) de overwegwachter haalde de bomen neer en vroeg terloops of ik een open haard had…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…