Alle inzendingen over totem

In paarse weke huid zit ongemerkt een zwam verdriet verschilferd en verdord tot schaamte, het regent zwart en grijs met flarden groen van asfaltbloed, ver vuurlicht zonder warmte as een knipoog in gesloten huizen, de ruggen krimpen zat bijeen en leven als een afgevallen blad.…

met ontblote tanden verschijnt mij een bruine beer als een nachtmerrie mij dreigt mee te sleuren hij leert mij te grommen naar het kwaad dat als een pak hyena's wacht op de aanval mijn totem beschermer verwijst naar het winterhol waar ik mijn wonden lik in beschutte warmte .…

Ik wilde een keizer worden in dit leven van dwergen, maar ik kon de zachtheid van de perzik niet vergeten en bleef een heel jong kind. Ik ook heb dagelijks de witte halzen van de angst gezien, de harde handen van het licht gevreesd. Ik kon de volle stilte van de vissen niet vergeten en werd een heel oud kind. Nu heb ik mijn voorhoofd…

in een droom zie ik ons rennen als zusters van de wind wapperharen dansen terwijl blote voeten de aarde eren moeder Jaguar is de totem van onze stam zij bezielt ons geeft ware kracht wijst de weg…

het is uiterst onverstandig om te beginnen bij de geest het hoofd kan wegvliegen en niet meer terugkomen vanuit het dagelijks leven het middendeel, dat in het westen Ego wordt genoemd kun je het beste afdalen naar de voeten op de aarde wortels in het water, de basis bodem voor elk bestaan daar moet je zijn…

de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde over zijn lot de vijfde toonde zijn ware aard zijn totem…

Als ik me al solidair verklaar met een club die vroeger simpelweg voor anker ging, maar nu op armen en benen, indianennamen, goeroes, schedels, totems brandt en daar waar plek is onder de oksels nog wat linten in knoeierige bomen hangt, verloren liefdes alsof het niets is wissend en die met heel die beeldenstormneurose zelden getuigt van authenticiteit…

Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak verwikkeld in het tumult van pleinen en straten Een stad onder bewind van symbolen slentert hortend in een kleurig geloof, een wadende tocht van Spaanse totems, witte kappen,zwarte vegen, snel driftig neergeschreven; een hang om eeuwig in verzet voort te leven.…

vogels uit, nog te zien daarvan resten in hun vleugelslag, te hoog gebouwde nesten, sta ik ook vandaag oog in oog met zonvergeelde piramides, obelisken en beschadigde kariatiden; een lach in de platgestreken muur griffen, zacht in het godvergeten vuur, sinds het moment en alles brak, ben ik middelpuntzoekend stak in mijn schilferhuid de totem…

De totem is opgespeld. Ik heb de stad nu gezien. De honger is gestild. Ik heb de keizer niet begrepen en ben de zoon kwijt. De zon komt bijna op. I'm scattered like newspapers all over the street. En ik weet niet of ik dorst heb. De nachten heb ik doorgebracht met de aanvoerder. Er was een bijl, bot verraad en ik had al geen nagels meer.…