Alle inzendingen over twee pennen

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

Ongelovig kijken handen als blind naar jaren, maanden en weken nagels, niet gelakt, spitten en draaien om en om het voelt en voelt en voelt ja het voelt als bijna niets geen tijd meer te verliezen om driehoekjes te plakken iets meer pit in de pritt verdorie, waar is die blauwe pen hij schrijft zo soepel alsof letters lijken te dansen…

puzzel probeert te ontraadselen plotseling tuimelt het hart dat de herinnering doet herleven aan de tijd van het bedrog het verderf rondom zover je kijken kon dat nog niet van de lucht is ik probeer nog wat te slapen maar 't lukt niet meer ik loop naar de salon en ruik dat het water van de witte asters een geschenk nog maar twee…

Keek in de spiegel en zag twee gezichten dat van m'n moeder en van mij het leek of ze even tegen me praatte en over m'n schouder tot me zei 'k Ben trots op je meid, je hebt het goed gedaan ik knipperde met m'n ogen en was weer alleen het was of ik me opeens beter voelde toen zij in de spiegel achter me verdween Ik zag in die gezichten…

Ik legde ze even naast elkaar die van m'n vader en van mij allebei speelden we mondharmonica smartlappen en liedjes zo blij Ik wilde ze tegelijk bespelen het geluid van vroeger weer te horen net of ik weer met hém speelde maar het geluid kon me niet bekoren We speelden: achter in het stille klooster en van Jantje met een scheur in z'n…

mijn ideale gedicht bestaat uit twee woorden mag desgewenst wel een beetje rijmen ook maar zonder kan best wat mij betreft…

Twee is net geen drie. Vijf is zeker geen zeven. Een een is alleen.…

De baskische muren luisterden nederig, bezadigd geworden door veel klanken Ze zwoegden, bedekt met mantel der hoop en onuitgesproken verlangen Hun onrust ontwaakte twee duivinnen Ze knepen de wilde bessen uit en delicieus vocht kleurde onbereikbare velden rood…

je prachtig grijs in vele tinten zo onopvallend maar zo mooi je zwerft de hele wereld rond zo grenzeloos in vrolijkheid verstrooid je neemt wat brood van mijn terrasje je van geen kwaad bewust vrij van elk dilemma want je doet het voor de kost lief klein wezentje wat ben je mooi jou grijsheid is een trotse sluier diep vanbinnen ongekooid…

Intensiteit wakkert het vuur aan in hevigheid de heide tijdens oogstmaand vlamgevat door de hitte van de zon Twee mensen, jij en ik, die weten hoe uiteindelijk de tijd zowel fysiek als zeker ook met brein, onz' lust vervult Schaduw van de tijd die is in het licht van tijd die reeds voor ons ligt De lichtjes in jouw ogen zien…

Tegenspraak wordt niet verhinderd door opgeworpen hekken of afgegraven grond het geeft lucht te denken over een brede dialoog met een te vroeg versierde partner. De molen waagt zich in tweespraak met de gorgelende wind zijn armen vermalen het de onderbuik gevoelens van een te vroeg geboren lentekind. Deze spaart mij legt een mistig winterlaken…

Als je de fouten van jezelf begrijpt Dan begrijp je de fouten van een ander Als je het verdriet begrijpt van jezelf Dan begrijp je het verdriet van een ander Als je goed ben voor jezelf Dan ben je goed voor een ander Want wat jezelf geef Zal je ontvangen van een ander…

Zo mooi als de witte wolken hoog in de hemel zijn wij nu, vandaag Met de gouden vlechten aan elkaar verbonden Vliegen wij samen in een geurend veld vol met duizendschoon Ik kijk diep in je blauwe parels en we beloven elkaar eeuwige en onvoorwaardelijke liefde…

Men moest twee dagen kunnen leven.’ ------------------------------------ uit: Het grote beestenfeest, 1988.…

Siamese meeuw koppen aan elkaar geklonken duwen en trekken…

toch ben ik blijven wachten met de wetenschap niets van de kosmos te verwachten rondgezworven in dorre zandwoestijn met af en toe een bron; de oase waar ik mijn dorst lessen kon het manna door hen bewaard in twee buideltassen van het wereldpaard wedijverend met een klein kuddeke schapen rondom de torenhoge oerang…

traag Het verleden heeft mijn geheugen Gedronken met heel grote teugen Echt mijn geluk, 'k ben een strijder van mijn noodlot de bevrijder Drie decennia verder in tijd Gelukkig met vrouw, werk en hobby's Reeds lang uit mijn as herrezen Geenszins de wereld aan mijn voeten maar wel een mooie globe die die 'k bijna geheel heb bereisd Met nog twee…

Leraar legt de de tafel van twee uit met het vijfstappenplan…

Toen ze ooit samen vloeiden als een stromende beek in alle opzichten in hun bedding ongelijk tot in hun midden een steen viel hun wegen tijdelijk gescheiden, elk draaiend aan hetzelfde levenswiel door gedachten uiteengedreven, hadden zij veel en zoveel meer gemeen, ze vloeiden uiteindelijk ineen als twee druppels water, in het geheel…

Mark zegt: niet meer dan vier personen bij je binnen laten Maar ‘k zeg je, bij ons hier zullen we ons op onszelf verlaten niet omdat ik Mark niet vertrouw dat is gezakt tot onder nul maar domweg omdat ik ‘t veilig hou Dus is Kerst dit jaar, gescheiden van de kinderschaar! We krijgen als cadeau dit keer de boosterprik en leggen ons neer…

ik ken de pennen die vals schrijven in gif gedrenkt zie je hoe letters en krullen hun kwade genius onthullen zij schaduwen schoonheid breken met lompheid het speelse in zinnen die in hun optie nooit als kunst kunnen beginnen toch zijn zij welkom met hun pennenvruchten die nu nog zuchten onder de winterse kou acceptatie is lente kom…

mijn hete penne korreltjes gerookte zalm koelen snel af ze bakte voor mij het genot van scharretjes om in te schuilen over rougette lopen de lijnen samen - frans in duitsland een deense strik toe met aardbei ik mis de kers miste garnalen van vroeger op school een dorische kroon op dak bijna flessenhals…

Onder mijn voeten knerpt de sneeuw en boven mijn hoofd hoor ik vleugels ganzen wieken traag in groepen de zon schijnt zie alle vleugels met pennen een vrije vlucht in alle kleuren en de gouden gloed dwars door hun lijf en veren. zij zijn er ieder jaar de ganzen de rivier en dromen over het winterse weer.…

Slijpt de nachten en de pennen van ieder uur, onthult de tijd op slijpers steen, omvat het drijvend vuur op verguld papier, omkrult de verzonnen dag en lijkt het gesluierd licht te zijn gedroogd, waarin de inkt in as gedoopt, als schrijvers stem en avontuur worden gedoogd in ongeduld, en in de heldere bron van de morgen nog…

Ik wens je slingers en ballonnen, hele stapels boekenbonnen, telefoontjes, ansichtkaarten, hagelwitte slagroomtaarten, heel veel handen, knuffelzoenen, paardrijlaarzen, voetbalschoenen, posters, pennen, partytenten, hier en daar wat losse centen, een nieuwe fiets, een nieuwe kamer, zo'n idiote opblaashamer, tulpen, rozen en seringen..…

. ____________________________________________ ...Driek van Wissen voert campagne om Dichter des Vaderlands te worden en deelt pennen met een tekst uit...…

wanneer ik mijn liefde voor jou probeer te beschrijven versmelten de pennen tussen mijn vingers. op het moment dat je dit leest,weet dan dat het niet met een pen, maar met mijn ziel is geschreven. mijn ziel, o mijn verlichte ziel, een licht zo schoon heeft mijn hart verlicht.…

wanneer ik mijn liefde voor jou probeer te beschrijven versmelten de pennen tussen mijn vingers. op het moment dat je dit leest, weet dan dat het niet met een pen, maar met mijn ziel is geschreven. mijn ziel, o mijn verlichte ziel, een licht zo schoon heeft mijn hart verlicht.…

Voor vandaag zit het werk er weer op Pennen in de dop Computer afgesloten, scherm uit Kijk nog even door de ruit Een werkdag is weer voorbij Nu de avond lekker vrij Bureau opgeruimd, alles aan de kant Pak mijn boodschappenmand Thuis wachten weer andere taken Zijn er hongerige kaken Als het aanrecht is strak getrokken Kan me de bank…

Vandaag, vervalt het verleden, schrijf ik onleesbaar uitvluchten gesmeden, luidruchtig gezint in onbeschreven bladen bemint zonder te schaden gedoopt in kleurloos water mijn greep die loslaat in kritiek voor later, alles wat afvalt, weer opricht, de poëzie in een woord beslaat, emulsie van de tijd verwaaid in transparente pennen van vlijt…