Alle inzendingen over verbittering

raken verweerd ijzer, een bleke, jonge vrouw leest de krant soms blikt ze verveeld naar buiten, nipt rode wijn die hart, ziel en zinnen slechts even gloeien doet, treinreis naar het zuiden van Italië, proestend en slikkend, verdroogt en verstikt stof mijn keel, water, heel veel water wil ik drinken, zuiver water, zonder zout, zonder verbittering…

in de donkere nacht Door ‘t traan zien mijn ogen rood en besef ik dat eenzaamheid mij wacht Nog altijd fluisterend met je praten laat ons nachtenlang toch samenzijn Dan voel ik mij nooit alleen gelaten; lijdt mijn hart een tikje minder pijn Duizenden verre sterren schitteren alsof ze mij hier toeroepen trachten Laat de smart je nimmer verbitteren…

je op dit moment even stuk blijf geloven in je dromen Als je weet dat je het niet verdiende maar het gebeurde je dan toch Blijf geloof houden in verbetering betere tijden komen zeker nog Als je nu misschien in een dip zit weet dan dat je niet alleen bent Soms komt medeleven onverwacht zelfs van iemand die je niet kent Vecht tegen verbittering…

Sneeuwvlokjes, door verbitterende vorst verbleekt, dwarrelen dwalend neer uit het wit wolkendek op mijn gelaat, dat wanhopig om warmte smeekt, door eenzaamheid doordrongen sinds 't vertrek.…

Een muur, kou en verbittering buitensluitend Liefde 'n deur. Leidend van kamer naar kamer, naar het meest intieme van ons samenzijn. Haar ramen, bron van Licht. De trots van ons huis, het paradijs, de tuin achter het huis. Waar alle vruchten van de liefde groeien aan die éne Boom waar rond wij samenzijn.…

Toch faalden de fundamenten onder het kasteel, de muren begaven het en er moest nog dieper gegraven worden om de boel te herstellen, terwijl verbittering in de harten van de tortelduiven kroop, weer opnieuw beginnen, ze hadden er de puf niet toe, liever kropen ze voor lange tijd in een warm hemelbed dan nog meer te worden uiteen geschud.…

De klok de drager van de tijd kent nimmer verbittering en nimmer spijt. Dagelijks gaat zij in vierentwintig uur rond; ondersteunt zij het ritme van mijn hart, van schemering tot ochtendstond.…

niemand uit de weg Tenzij je ziel het anders zegt Heb geweten waar je mee kunt leven Geef om jezelf gelijk een ander Heb lief zoals je het in je hebt Ga onderuit zodat je op kunt staan Ontwaak voor je rust krijgt Prioriteer naar wat je in huis hebt Stel je in op leven zonder instellingen Schrijf zelf je constitutie Weiger elke vorm van verbittering…

werkelijkheid zo oneindig ver Dat ‘ie’ voor altijd mag schijnen Tot ver voorbij ‘t einde der tijden Je kijkt omhoog, denkt aan haar, de ‘mijne’ Weet dat jullie zielen ooit naar elkander zullen leiden Dat jullie voor altijd mogen kijken naar ‘haar’ schittering En ze diep verankerd moge zijn in jullie hart Zij jullie troost mag bieden in tijden van verbittering…

Ballen hebben nooit de dokter zelf Beschermheer achter zich gelaten Op zoek naar jouw verarming In de Metropool voor verbittering Of dat toch probeert wat er ook gebeurt In elkaar en brengen, waar hij geen perspectief heeft Het wordt een oorlog, nu voor de hand De strakke hand, hij, de enige baas Dan wordt daar niemand beter van Zwakke plekken…

Doch koud zijn boom en steen, Mijn dorre hart meteen, Daar korte vreugde schallen Die lang verbitteren. Ik voel de winter wegen Spijts al 't geflonker, En zie in liefs gelaat, Dat mij tot spiegel staat, Mijn hoop op lentezegen Nog immer donker.…

Verlamt het verstand, koester dan de waarde van spits schrijven, van kritisch benul Als taalridder als rederijker 2.0 Nog volop levenslustig onderweg maait het noodlot je onverwacht vroeg weg Je wou finaal niet voor je naasten verbitteren Goed en gul voor hen levenslang schitteren…

Een wiegerij waarop ik langzaam drijf naar de kust waar mijn angsten, twijfels en verbittering eindeloos weeklagen wanneer ook verveling niet meer toeslaat en in het vervolg wordt begraven tegelijk vang ik vormen van geluk zonder gedesillusioneerd, verdrietig of wanhopig te zijn.…

Een wiegerij waarop ik langzaam drijf naar de kust waar mijn angsten, twijfels en verbittering eindeloos weeklagen wanneer ook verveling niet meer toeslaat en in het vervolg wordt begraven tegelijk vang ik vormen van geluk zonder gedesillusioneerd, verdrietig of wanhopig te zijn.…

Een wiegerij waarop ik langzaam drijf naar de kust waar mijn angsten, twijfels en verbittering eindeloos weeklagen wanneer ook verveling niet meer toeslaat en in het vervolg wordt begraven tegelijk vang ik vormen van geluk zonder gedesillusioneerd, verdrietig of wanhopig te zijn.…