Alle inzendingen over verdict

Niet weer De eerste lockdown was vertragen in het dagelijks leven. We leerden onze buren weer kennen. We gingen bij oma aperitieven en zij voelde haar hip en jong. Maar de tweede is er teveel aan. Sommigen zien het niet meer zitten. Oudere eenzame mensen zijn het er slechts aan toe. Nu de Kerst en het Nieuwe jaar in aantocht is. We…

-alsof er een landschap woekert op muren, de uren nodig in scheppen van gedachten – zou het raar zijn als het verdict zich uit stenen snijdt oceaangroot zo zwaar als vielen wij voorgoed uiteen zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen met het leed dat uit schelpen braakt tussen wier en het waarachtige weten golf…

We zeiden: Samen sterk We konden dat mannetje in jou wel aan Na vallen en opstaan Versloegen we hem En net op het moment Van vreugde Viel het verdict En de strijd begon opnieuw…

Te zwaar weegt de geringe inbreng op het schamel bal van pretendenten aan het schriel kabinettendraad, zodra het verdict is gevallen verlaten zij de kamer in vol ornaat.…

stil haast doods spiedt het verdict de kamer binnen de deur knarst ogen open en schroeft leugens dicht tot eed in het geweten alleenspraak weegt vleugels, steeds kleiner zwaarder in grijze gestaltes en in het zwijgen van muren worden gezichten oud onder de glans van waarheid - De internis non iudicat praetor -…

een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken een mens die sterft een stil gesnik de wereld draait verder een verscheurend verdict…

op een dag kwam dan het verdict eerst verdriet dan de vraag waarom ik neen, langs de buitenkant onzichtbaar maar reizend door mijn lichaam grillige blauwe bliksemschicht het wordt een deel van mij pijn, energie weg mijn vijand, mijn lichaam auto-immuunziekte ga toch weg goede dagen het leven bejubelend zo mooi, het is feest…

Een kleine engelenziel omarmde liefde met twee werelden lijk in eeuwigheid straalt de lichte dag vulde geest het huis met kinderlach sprookjesachtige mooiste regenboogkleuren ruiken naar bloemen wolken wenen weldoordacht vullen dimensionen eeuwigheid er komt nooit een eind aan het verdict wegglijden in een andere mooiere wereld…

hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd De hagedissen vluchten in smalle spleten De grond is droog en uitgeloogd De wijnstokken dood,totaal versleten De scheper groet ons wat verward Zijn schurftige hond kwispelt met zijn staart Het verdict…

Verdict, nakende depressie, de lat wat te hoog gelegd Ook erg strenge eisen mezelf opgelegd. Mijn huidige mantra werd: pluk de dag, een prima idee Je kan er rustig een eind mee verder, alles zit nu mee! De linnenmand en de vieze ramen gaan niet lopen Een groot geluk; mijn partner waardeert mijn inzet, dat durfde ik nimmer te hopen.…

Ik spreek uit een diepte van mijn hart Noem mijn hart klein of groot Uitgesproken door een kleine mond gekomen uit een hart in nood het bloed dat uit mijn hart vloeit de liefde dat meer en meer in mijn hart groeit prikkels van en naar mijn zintuigen die voor vernieuwing willen buigen mijn orde en mijn district mijn verblijf mijn verdict…

Ik dacht: meid, ga wat rusten Het verdict viel, je zal berusten. Wat boeide ik me op, in domme prutsen Mijn prachtige groene kijkers moeten nu even rusten. Lezen en schrijven, gewoon mijn leven, Neemt men dit me af... ik word een zielig ding.…

Klauwend in 't rond voor ruimte toen het verdict van "niet goed genoeg zijn" haar nietigheid aanduidde en rakende harde woorden het resterende beetje eigenheid totaal de grond inboorden. Leven hoefde niet meer. Donkere regenwolken braken open.…

ze is de energiebron van mijn verslaving bijeen vergaard, ik leef in het verdict van wit en zwart. En wat heb ik ontdekt? Het zoeken naar dat resultaat is tot eigen grondgebied verklaard.…

Vannacht sterft een onderhuidse spanning in een nacht van onrust is alles voorbij, vorstelijk alleen en zo verstikt valt het verdict..want ademhalen kan niet.…