Alle inzendingen over verlies

Kasparov, die met grillig machtsvertoon Als heerser op de vierenzestig velden De schaakwereld heel lang zijn wetten stelde Deed noodgedwongen afstand van zijn troon. Hij ging ten onder in een tweegevecht, Want Kramnik heeft de koning omgelegd.…

Ooit zag ik onze tennissterren stralen, Maar langzaamaan verbleekt de laatste glans: Als Nederlander heb je weinig kans In toptoernooien ronde twee te halen. En als het al eens lukt, dan is dat boffen. Dan heb je eerst een landgenoot getroffen.…

Er schijnt paniek te heersen op de vloer Der internationale beursgebouwen, Want in de toekomst heeft men geen vertrouwen En alle koersen zijn op hun retour. Zelfs aandelen die veel verwachting wekten Zijn nu opeens toch boemerangeffecten.…

De perenoogst dreigt lelijk te mislukken. Toch raakt de fruitman die hier peren teelt Door deze misoogst allerminst misdeeld; Hij zal veeleer daarvan de vruchten plukken. De perenprijs zal immers exploderen. Dus zit de klant met de gebakken peren.…

De vlinder is weg Ze stierf te vroeg In de lente Een leven voor de boeg De dagen zijn lang De nachten zijn zwoel Ik dool er in rond Met een leeg gevoel De vlinder is weg Zo lang gewacht Ik hou me niet groot Ik huil zacht De vlinder is dood…

Omdat je vreemden niet meer vertrouwt ben ik je middelpunt geworden het enig licht waar je verloren geest zich nog op richt Je maakt de vreemdste dingen mee waar ik aandachtig naar luister en terwijl mijn hart bloedt speel ik jouw schimmemspel dapper met je mee Soms word je wantrouwig en door boosheid beheerst dan probeer ik steeds…

Mijn handen liggen zijdelings naast een lichaam dat ooit het mijne was En zachtjes probeer ik mijn schreeuw te dimmen alsof het een vuurtje is dat langzaam gedoofd moet worden Een ijslaag vormt de basis van mijn koude lippen terwijl mijn laatste adem vergeet te ontsnappen En ik val in de donkere leegte val ik met gespreide armen vergeet ik dat…

In de passie van mijn liefde Ligt duistere eenzaamheid verscholen In de kracht van hart Staat waakzaamheid paraat In het duister van de nacht Loop ik, alleen rond te dolen In het heetst van de stad Ligt mijn passie dood op straat In de straten van mijn stad In de steegjes van mijn hart Struint een vrouw heen en weer En maakt mij wezenloos…

Als zo ons zaad Langs weg en pad op wind vergaat Vertaalt ons hart dit kwaad Als bitterdiep verraad: Dit kind van ons reed op een doodgewone straat Waar kruiste zij Uw weg die hoger gaat Wij hebben enkel borden voor normaal verkeer En ook geen kinderen meer Dan die wij hebben Heer Dan die wij hebben Heer O God wat doet dit zeer…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Je was pas halverwege en misschien nog niet eens daar toen de aarde je weer opnam Ik wilde je vertellen over passie en verdriet want ik dacht dat ik dat meende Mijn pose was een valse en jouw passie pijnlijk echt maar je zweeg en liet mij praten Pas sinds ik aan je graf stond en geen woord meer zeggen kon hoor ik telkens weer jouw fluister…

Het noodweer luwt met droeve snik waar druppels verbergen onder tranen die zich na droogte steeds vaker banen langs getrokken sporen uit menig ogenblik Triest gevoel ebt weg in sterke vlagen paniek slaat golven langs boeg voorbij het zicht schreeuwt gillen binnen mij geraas overspoelt mijn angstige vragen `t is niet zo dat je er niet meer…

Hoe is het mogelijk Te klimmen uit de bodemloze put Van mijn gevoel Levenslang heb je mij gegeven Mijn ziel ligt in jouw handen Nooit zal ik de korte tijd Dat mijn leven perfect was Vergeten Ik hou van jou Met heel mijn hart En zal dat altijd blijven doen Tot in de Eeuwigheid…

daar sta je dan, ouwe vriend met je ogen die niet meer staren licht flakkert in de verte tijd drijft voorbij ik heb je lang gekend weten deden we geen van beide nu wacht ik af zacht voelt ze, nog steeds sommigen zeggen over tranen gaat voorbij als regen maar wat als? het schaap verdronken is als wol tegen mijn gezicht verlang ik…

Zonder jou, kan ik niet men kan er evengoed voor pleiten dat ik mezelf in vier moet splijten als kwartslacht van mijn liefdeslied Ik schenk, te krassen door de kraaien warme kassen waar wouden planten gelukkig wormen door mijn restanten een tierig bos, dus laat maar maaien Slink, stink, rot mij onherkenbaar zwam en schimmel, kom bot welen…

Aan de kapstok hangt de jas even later in de tuin kijkt zij mij aan bladeren opengevouwen haar stem klinkt bij het ritselen van plant en struik In bed ligt zij, de wangen rood en opgezwollen van de koorts in haar ogen een waterige blik Uit de keuken fluit de ketel een waarschuwend lied er moet nog thee gezet Bij het naar…

Die moeilijke woorden ze lagen op mijn lippen maar geen mens die ze hoorde Kon ik ze maar zeggen had ik maar het lef om alles uit te leggen Maar ik blijf stil hou mijn mond goed dicht hoewel ik van binnen gil Ik kon het nog niet maar eens zal je weten waarom ik hem verliet…

Als de stilte koel mijn ziel beroert En de leegte door mijn lijf voert Zwelt jouw kielzog op van oud zeer En slaat helle lucht mijn blik neer Diep begraven, reeds vergeten Onder 't puin en half vergaan Bedek ik, mijn wil verbeten, Het pad dat wij zijn gegaan Echo's van een stil verleden Nagalm van een liefdeslied Deze weg, eens platgetreden…

Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, iets duidelijker dat gevoel, ik weet, het afscheid is nabij Elke keer, dat ik haar zie, is er wat wanhoop bij gekomen Ik wil haar niet los laten, Ik wil haar niet kwijt Maar elke keer voel ik dat ze wegglijdt, tussen mijn vingers door Ik kan haar niet bij me houden…

In slowmotion zal de dag van morgen Langzaam en kwijnend ten onder gaan Je gezin hier, zal langs elkaar heen leven Voor één dag zal zwijgzaamheid volstaan Morgen, ons Engeltje… Onze ogen zullen neergeslagen worden Bang voor ieder, ziel ontblotend, contact We zullen je herdenken… ieder voor zich Omdat het spreken nog altijd pijn doet Morgen…

Witte zachte bloemen bloeien op je graf en naast je kleine steentje de teddy die ik je nog gaf Ach, mijn lief klein meisje dagen gaan voorbij maar in de zware nachten dan huil ik je weer bij mij Dus kuis ik nu de plek waar jij zachtjes rust en wacht in mijn gedachten tot jij mij eens wakker kust…

Ingehouden adem, een windstilte wakkert de rijzende dreiging aan zonder beroeren trilt een snaar een doffe fles vangt een eerste traan druppels in de oceaan van kilte Gestadig groeit het grauwe grijs over het afkalvend ijzig blauw als bliksemschichten zoeken scheuren wegen naar een versteende vrouw verwarde keizers zinderen in hun paleis…

half verlamd geleden, gestreden lig jij in bed te wachten tot je dood zal gaan waarom jij lief, bijzonder persoon nooit iemand kwaad gedaan onrechtvaardig een mooi woord maar wat heb je eraan soms zeggen woorden minder dan wat in gedachte wordt bedacht maar onuitgesproken in harten blijft bestaan het is moeilijk te bevatten…

Vaak denk ik aan die dagen dat ik jou trots bij me droeg en mezelf mijmerend vroeg of ik als moedertje zou slagen Ik stelde me ons leven voor waarin jij centraal zou staan ik zag je al over rozen gaan gebed in een gelukkig spoor Al dit moois mocht niet zo zijn mijn armen wiegen enkel lucht elke ademteug slaakt ’n zucht en de leegte trekt…

Ik denk wel eens zoals vandaag hoe het zou zijn als je zou leven waren wij dan de beste maatjes kreeg ik ‘n doos vol chocolaatjes of zou je mij ‘n bloemetje geven? Het gaat me echt niet om ‘t krijgen maar omdat jij dan zou bestaan en ik trots naar m’n kind kon kijken je zorgzaam over je haren strijken bemoederen voor je weer zou gaan…

Als een dor blad Dat overbodig is Aan je sterke takken Dwarrelde ik omlaag Mijn enige hoop Was dicht te belanden Aan je krachtige stam Totdat ik werd meegevoerd Door een harteloze Windvlaag Over mijn schouder Wierp ik een laatste blik Want het hart bleef achter bij jou Maar jij…jij had je al omgedraaid Meegevoerd door een harteloze…

amos passeert pronkzuchtige borden met wapens en namen aflijvig hij neemt de maten op en tekent voor poorten een gaatje voor putten een punt de strenge wachters zijn gestorven het staat hem vrij te zijn toerist alleen maar ongeschoeid monstert hij het hemelhoog vertrek de schrijn voor wie hier hoort ----------------------------…

Het dringt niet meer door Wat ik zeg of doe Het houdt je niet meer bezig Wat ik voel of negeer Onze vriendschap is niet meer Wat het ooit schijnt te zijn geweest Ik kijk niet meer Waar jij niets meer laat zien Ik loop door Maar voel jouw ogen in mijn rug Waar ik ook ga of kom Jij zal er altijd zijn Ik kan niet meer nadenken Want het…

De KPN die een geleden strop Voordelig op de klanten wil verhalen Zegt dat ik voortaan vooruit moet betalen En dus betaal ik één keer dubbelop. Dat kost mij op den duur een lieve duit, Want straks betaal ik zeven jaar vooruit.…