Alle inzendingen over verlies

voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart het pure laat zich al maar meer beter ervaren en hoeft steeds minder het aardse verlies…

Hij drukte op die grote rode knop Terwijl hij juist zijn klep had moeten sluiten Dat scheelde hem zo'n 5 miljoen aan duiten Want daarna hield het spelletje dus op Toch heeft zijn advocaat nog geld geroken Maar hij is, vrees ik, in de knop gebroken.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

Je hebt alleen het lege bord weer in de kast gezet en hongerig en onvoldaan ging je meteen naar bed Het rommelt nu al uren lang steeds weer voel je de pijn dan speelt het op de wrange vraag hoe ‘t hoofdgerecht zou zijn Het zoete dat je proeven mocht smaakt enkel bitter na Heel even maar was hij jouw zoon en jij was…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

Ga maar haar eind is hier begonnen Waarom heeft het zin om verder te praten, als alles wat je zegt toch wordt verzonnen. Wat moet ik nu beginnen ik geloof niet dat dit gemis ooit over gaat. Wie kan me nou nog helpen, wie is degene die mij nu steeds vrolijk maakt. Had het die nacht maar niet gevroren, dan had je haar toch wel gezien?…

Ik zou het je willen vragen maar bellen doe ik niet ik wil het zo graag weten dat het me pijn deed zag je niet Ik kom er maar niet achter waarom je dat nou zei ik wil het zo graag weten van binnen sterft er iets in mij Dat je zoiets zou kunnen denken dat je het nou echt niet ziet dat onze vriendschap zo zou eindigen nee, dat…

Dartel fladder je van bloem tot bloem, gulzig slurpend van de zoete nectar tot je languit achterovertuimelt en je bolle buik de hemel raakt. Zalig zachtjes dommel je in en wieg je dronken heen en weer op golven van zorgeloze harmonie geverfd in frisse zomerkleuren. Op reis wou je, naar het land waar geen insect je prikken kan, waar intens…

Moedeloos buigt het grijze hoofd zich over de gevouwen handen ogen weerkaatsen avondgloed leven drukt zwaar op het gemoed de tijd heeft hem zijn kracht geroofd De mond trekt een droevige lach als gedachten naar zijn Magda gaan die lang geleden al haar ogen sloot hem voorging in een oneindige dood de vreugde meenam uit zijn oude dag De…

Mijn handen liggen zijdelings naast een lichaam dat ooit het mijne was En zachtjes probeer ik mijn schreeuw te dimmen alsof het een vuurtje is dat langzaam gedoofd moet worden Een ijslaag vormt de basis van mijn koude lippen terwijl mijn laatste adem vergeet te ontsnappen En ik val in de donkere leegte val ik met gespreide armen vergeet ik dat…

In de passie van mijn liefde Ligt duistere eenzaamheid verscholen In de kracht van hart Staat waakzaamheid paraat In het duister van de nacht Loop ik, alleen rond te dolen In het heetst van de stad Ligt mijn passie dood op straat In de straten van mijn stad In de steegjes van mijn hart Struint een vrouw heen en weer En maakt mij wezenloos…

Als zo ons zaad Langs weg en pad op wind vergaat Vertaalt ons hart dit kwaad Als bitterdiep verraad: Dit kind van ons reed op een doodgewone straat Waar kruiste zij Uw weg die hoger gaat Wij hebben enkel borden voor normaal verkeer En ook geen kinderen meer Dan die wij hebben Heer Dan die wij hebben Heer O God wat doet dit zeer…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Je was pas halverwege en misschien nog niet eens daar toen de aarde je weer opnam Ik wilde je vertellen over passie en verdriet want ik dacht dat ik dat meende Mijn pose was een valse en jouw passie pijnlijk echt maar je zweeg en liet mij praten Pas sinds ik aan je graf stond en geen woord meer zeggen kon hoor ik telkens weer jouw fluister…

Het noodweer luwt met droeve snik waar druppels verbergen onder tranen die zich na droogte steeds vaker banen langs getrokken sporen uit menig ogenblik Triest gevoel ebt weg in sterke vlagen paniek slaat golven langs boeg voorbij het zicht schreeuwt gillen binnen mij geraas overspoelt mijn angstige vragen `t is niet zo dat je er niet meer…

Hoe is het mogelijk Te klimmen uit de bodemloze put Van mijn gevoel Levenslang heb je mij gegeven Mijn ziel ligt in jouw handen Nooit zal ik de korte tijd Dat mijn leven perfect was Vergeten Ik hou van jou Met heel mijn hart En zal dat altijd blijven doen Tot in de Eeuwigheid…

daar sta je dan, ouwe vriend met je ogen die niet meer staren licht flakkert in de verte tijd drijft voorbij ik heb je lang gekend weten deden we geen van beide nu wacht ik af zacht voelt ze, nog steeds sommigen zeggen over tranen gaat voorbij als regen maar wat als? het schaap verdronken is als wol tegen mijn gezicht verlang ik…

Zonder jou, kan ik niet men kan er evengoed voor pleiten dat ik mezelf in vier moet splijten als kwartslacht van mijn liefdeslied Ik schenk, te krassen door de kraaien warme kassen waar wouden planten gelukkig wormen door mijn restanten een tierig bos, dus laat maar maaien Slink, stink, rot mij onherkenbaar zwam en schimmel, kom bot welen…

Aan de kapstok hangt de jas even later in de tuin kijkt zij mij aan bladeren opengevouwen haar stem klinkt bij het ritselen van plant en struik In bed ligt zij, de wangen rood en opgezwollen van de koorts in haar ogen een waterige blik Uit de keuken fluit de ketel een waarschuwend lied er moet nog thee gezet Bij het naar…

Die moeilijke woorden ze lagen op mijn lippen maar geen mens die ze hoorde Kon ik ze maar zeggen had ik maar het lef om alles uit te leggen Maar ik blijf stil hou mijn mond goed dicht hoewel ik van binnen gil Ik kon het nog niet maar eens zal je weten waarom ik hem verliet…

Lachend kom je op me afgerend valt in mijn wijd gespreide armen schaterend laat jij je verwarmen met kleine kusjes wordt je verwend Mollige handjes bollen mijn wangen ik knuffel je wiegend tegen me aan streel je haren voor da’k je laat gaan en plagend naroep: "ik ga je vangen!" Ogen zoeken dwalend de vlugge rakker die dribbelend…

Op een verlaten station waar geen trein meer stopt denk ik je telkens te zien dolen. 'Wanneer komt de laatste trein?' vraag jij bedeesd maar met overtuiging dat hij komen zal; desnoods om slechts je vale karkas op te laden. 's Avonds in een najaarsstorm hoor je het fluiten in aantocht en, terwijl je naar de rand loopt, het dampende stampen…

Hoe konden wij vermoeden bij de eerste dageraad die ons vulde met verlangen dat de zon zou ondergaan? De zon die ons vervlamde en deed dansen van geluk klom steeds hoger in de hemel door een zinderende lucht Wat waren we verbijsterd eerst zag jij het, toen pas ik dat die zon begon te sterven langzaam stikkend in de mist Het al verslindend…

Als ik je kon helpen dan zou ik dat doen met mijn luisterend oor en een troostende zoen als ik je kon helpen en je liet me toe dan hielp ik je zoeken naar het "waarom" en "hoe" als ik je kon helpen want ik ben echt bereid met je te praten en te zwijgen tot in de eeuwigheid als ik je kon helpen met je pijn en verdriet ik zou er…

door die ogen in de spiegel staart zij in haar jeugd op zoek naar toekomstdromen haar verdriet nog te gaan waar herinneringen vervagen in verdwenen helderheid een keuze ooit gemaakt haar wil ontneemt te leven en zij bevrijd van alle tranen zichzelf verliest in het staren breekt het geluid van spelende kinderen haar hart een laatste…

donkere wereld vol oude spoken zo lang geleden de poorten weer open alleen treed ik binnen leg bloemen neer aan het graf van het kind dat ik ooit ben geweest zo lief en teer ongewenst,te jong begeerd haar lichaam is dood haar hart huilt nog steeds mijn bloemenmeisje ze is niet meer ik mis haar zielsveel zo lang ik leef…

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

Als de stilte koel mijn ziel beroert En de leegte door mijn lijf voert Zwelt jouw kielzog op van oud zeer En slaat helle lucht mijn blik neer Diep begraven, reeds vergeten Onder 't puin en half vergaan Bedek ik, mijn wil verbeten, Het pad dat wij zijn gegaan Echo's van een stil verleden Nagalm van een liefdeslied Deze weg, eens platgetreden…

Ze denkt de weg terug te weten maar komt niet verder dan haar eigen verdwaald zijn in het uur van de dag van de maand van het jaar gevangen als ze meestal is in haar eigenste wereld Voor ons een onbekende planeet voor haar soms bitter soms zoet maar altijd realiteit…