Netgedichten

netgedicht (nr. 2.633):

Levensmoe

Moedeloos buigt het grijze hoofd
zich over de gevouwen handen
ogen weerkaatsen avondgloed
leven drukt zwaar op het gemoed
de tijd heeft hem zijn kracht geroofd

De mond trekt een droevige lach
als gedachten naar zijn Magda gaan
die lang geleden al haar ogen sloot
hem voorging in een oneindige dood
de vreugde meenam uit zijn oude dag

De traan die in zijn ooghoek welt
en glijdt over het rimpelig gelaat
vertelt het verhaal van eenzaamheid
,,Oh God, wanneer word ik bevrijd”
snikt de getergde ziel gekweld.