Alle inzendingen over verschrikking

de straten rondom de puincathedraal ademen een jaar later nog steeds de geur van dood en verschrikking stad met het gebarsten hart onbewoonbaar verklaarde wijken huizen, die verkruimelen staan wezenloos te staren naar onzichtbare bewoners .…

In Haren ging verschrikkelijk veel mis Toen vorig jaar dat feestje werd gegeven, Maar mensen willen graag in Haren leven Omdat het er fantastisch wonen is. Natuurlijk is dat óók een feestje waard, Maar Haren staat al stevig op de kaart……

Verschrikkelijk, die herexamendagen! Je vrienden zijn al vrij en jij blijft na Níks onbekommerd kijken naar 't WK Wel nogmaals dat lokaal, de lijst met vragen... Maar na het extra werk dat je moet maken Zal de bevrijding jóu het zoetste smaken…

Een referendum onder alle Russen De grondwet moet ingrijpend aangepast We laten homo’s lekker in de kast Verbieden mannen om elkaar te kussen Wanhopig drinkt de Moskoviet zich moed in Verschrikkelijk, nog veertien jaren Putin…

een verschrikkelijk bloedbad gebeurt soms te vlug. heeft sartre dan toch nog gelijk als hij zegt: de hel dat zijn de anderen!? schuilt er niet in ieder van ons een verschrikkelijk, verscheurend beest? ik ervaar elk moment, mensen kun je heel moeilijk veranderen. en toch...…

De hele krokus ging hij laat z'n nest in Het weer was mooi, de camping was een feest Vakantie was nog nooit zo fijn geweest En toch had hij verschrikkelijk de pest in Ik weet wel hoe dat komt hoor, zei hij sip Mijn caravan is namelijk een Kip…

De waarheid dringt langzaam door, doet verschrikkelijk pijn. Om met de wetenschap te leven, dat je niet meer in mijn midden zult zijn. Bedankt voor alles wat je voor me was, voor alles wat je voor me deed. Je was voor mij een vriend, die je nooit of te nimmer vergeet!…

Terwijl het licht zich probeert te ontvouwen, is de stad opstandig, de verschrikking heeft zichzelf overleefd, het einde nadert de onderdanen, nadert de onontkoombaarheid. Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

Verdriet en pijn Waarom moet dit zo zijn Is dit je lot Een verschrikkelijke ziekte maakt je kapot De diagnose is gesteld Heel voorzichtig is het verteld Chemo om iets langer te leven Maar tenslotte ga je het toch begeven Vechten tot de laatste traan En dan moet je het leven laten gaan.…

Zestig jaar na dood en verschrikking moeten wij schouder aan schouder staan er voor waken dat gestoorde lieden nooit weer onrecht en wreedheden begaan.…

Je bent Hier steeds Stil aanwezig Zo de lucht Die ik adem Steeds aanwezig is De zon straalt Jouw warmte De wind verzucht Jouw naam De regen fluistert Jouw lied Eenzaam Ben ik niet Hoe kan het dan Dat ik jou Soms desondanks Zo verschrikkelijk mis?…

Een desolate woning van de goden Heeft kostgangers doch geen wordt er ontboden Was 't de Verschrikkelijke Witte Sneeuwman Verdoolde zonderling in Tora Bora Of Zarathustra, zonder Tijd of Hora? Ik vrees dat het geen mens is maar een leeuw, man!…

de verschrikking is een ongelaagde vormeloze klomp een amorfe massa vijandig onooglijk ongenaakbaar je voelt het ongemak de pijnlijk stilte en je weet niet of het ooit genoeg zal zijn je blijft desondanks de klomp valt in duizend korrelige stukjes uiteen je bent gebleven…

Ooit was het mooi Een leven zonder verdriet Toen gebeurde het en nu kan ik het niet Die verschrikkelijke dag Begon de doodstrijd Het was over ik was mezelf kwijt Ik heb mezelf gevonden Diep in mijn hart Tussen angst en eenzaamheid Een plek zo zwart.. Deze nachtmerrie Die nooit stoppen zal Mijn leven Eindigt in een diep dal…

verlost van vragen verlost van pijn verlost van dagen die verschrikkelijk voor je zijn de dingen die je niet meer zag de eigenschappen van je die ik zo graag mag nooit nooit meer zullen we ze zien nooit meer de gezelligheid die je bracht zo ineens gelachen en geleefd een vriend die nooit vergeten zal worden een vriend voor altijd…

Tenen gaan vreemd een obscene tinteling bekruipt me geslepen raast de vibrator over de muis van mijn voet en beveel ik met vriendelijke groet aan gestoorde genen waar tenen zich schrikachtig plooien vormen de voetzolen zich tot een geleefd oud gezicht zo verschrikkelijk bloot.…

De glazen rode wijn op zo'n terrasje Mooi uitgelicht chateau in Franse sfeer En elke avond buiten lekker weer De Mart in zo'n verschrikkelijk fout jasje We missen al dat slappe ge-oh De krekels en dat lied van Dalida.…

Dat houdt wel in dat ik 5 maanden lang Verschrikkelijk goed op moet blijven letten. Ik ken mijzelf, en weet wel hoe dat gaat, Vijf maanden lang kom ik één uur te laat.…

Gewikkeld in overmoed, in drang, ben ik toch stiekem een beetje bang, maar overspoeld door het onvoorspelbare, zal ik toch deze weg bevaren, en wie mij stoppen kan, zal niet bestaan, ik zal hoe dan ook verder gaan, verschrikking, verbazing en onenigheid zullen mij passeren, maar ik zal dit moeten tolereren, want ook geluk, blijheid en passie…

Wie vindt mij verschrikkelijk Afwezig? Zestien is altijd zonder vader, voorschrift, evenwicht. Wie klopt er aan mijn ribbenkast: Houdt huis in al mijn drift?…

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

In de vlag halfstok geschreven verhalen van hen die het nog steeds beleven de verschrikking angst woede onmacht onderdrukking uitsluiting achtervolging uitroeiing waanzin ondenkbare aantallen verlies in beelden ................ de vlag halfstok gedenken wij in rood in wit in blauw internationale rouw.…

Als berger in een duikerspak is dit ruim veel te groot voor mij ontrukt aan een familietak drijven verschrikkingen voorbij mijn bril beslaat het tranendal van dompelaars in zeemansgraf ik zwem tussen een dodental aan wie ik namen geven mag waar zij zich gelukkig waanden vallen patrijspoorten op slot kinderen van nabestaanden verdronken…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

Toen de vraag-krullen der cello's trager bewogen en het hoofd van de violist afstierf - laag en lager - op het gevoelig lichaam der viool, toen kwam er rust, - en in dat zwijgend ogenblik waart Gij, o God, noch vrede, noch geluk, maar verruk- kelijke pijn, verschrikkelijke lust.…

Wanneer je ten onrechte aangevallen wordt en de ánder zit zó verschrikkelijk fout, récht dan je rug, draai je om en dénk alleen om jezélf.....…

En verschrikkingen voor ogen. Maar in de verte zie ik de vredesvlag. Dat geeft mij hoop op een betere dag. Daar zie ik een lichaam verteren, dat vol zit met vieze zweren. Maar mijn hoop op goede medicijnen, doet mijn twijfel verdwijnen. Daar zie ik mezelf in verdriet, om wat ik ben, en dat is niets.…

Waarom moest je mij verlaten we hadden het samen zo fijn en nog zoveel om over te praten maar helaas, het mocht niet zo zijn te jong en zeker veel te snel ben je van me heen gegaan maar het was voor jou een hel om zo verder te moeten gaan vaak voel ik me eenzaam en verschrikkelijk alleen dan verlang ik naar jouw armen heel zachtjes om me…

Dierendag is iets verschrikkelijks Voor mij persoonlijk echt een straf Dit jaar zal ik het wel weten Krijgt hij een spuitje Is het af…