Alle inzendingen over versmolten

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

Je sprong huppelde struikelde en viel spuwde blies beukte tegen kademuren en ik ik stond daar aan de rand nat te worden likte zout van je lippen smulde lachte speelde toverbal met je tong en we smolten we versmolten iedere avond ballerina in een pose voor de zon wist ik dat de nacht later nooit meer rond zou zijn als toen geen…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken.…

letters larderen de loop van het leven versmolten tot klanken geklonken tot woorden koud, koel warm, zwoel verstandig, onhandig klinkend of blinkend de oren beroerend en ogen beloerend vertaald in de geest mij makend tot minnaar tot beest of doen mij berusten in wat verontrustte maar ook inspirerend de levensloop kerend hertaald…

Vervormend was de hitte van voltooid verleden niet, hoewel suppoosten altijd achterbleven, hun grijze kant versmolten in de uitgestalde tijdvakken. ------------------------ uit: 'Honingtuin', 1991.…

Want ik ben niet alleen, mijn bloem is versmolten met een onmetelijke bloesempracht.…

ik heb je gewekt je laten komen en koester je de saaie dromen je verlegen lach je weet dat ik je mag je boeit me mateloos in jou ontsluiten ga ik me ongeremd te buiten ik heb het kind in je gezien het oogt zo schoon zonder volwassen schroom we zijn versmolten in het rood van passie en van bloed de nieuwe waarheid voelt zo goed…

wenen me uit hoe uw rug tot de stip krimpt die ons warme hoofdstuk afsluit de enkele flitsen en gevoelen die mijn geheugen nog omklemt lijken door uw verlaten getand en mijn hart bloed het bijlen de forse adem van het lot heeft uw zachte zeilen in andere richtingen gebold en het vuur van echte liefde dat onze tere harten versmolt…

Uiteenvallen, vergaan en bederven heeft zijn wijsheid, de scherven die men samenvoegt, de grootheid van versmolten delen, lijkt anders dan ze samen waren, leidt tot een nieuw geheel, gesnoeide echo’s van vervallen koninkrijken, brengen tijdperken van bloei en wat niet meer is, gaat niet verloren, de kern van de essentie te vergelijken…

gelijk zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend liefde stemt zo is zij ook in ‘t minst geremd als zijn huilen eens misplaatst nachten heeft hij haar gemist schaduwscherp verlangen eenzaam versmolten met haar hemels lichaam dat hij talmend groeiend wist jachtig haastte hij zijn tocht grommend naar de vele sterren happend als er eentje…

Primair versmolten tot één Terwijl het leven lacht In een nacht van woede Waarin de vrucht groeit en Dit proces zich voortzet Ook overdag wordt de Ronding boller en de Bolling ronder, terwijl De eenheid van denken zich Ontwikkelt tot doen.…

licht laag benauwend gehangen schreeuwt de stem van waarschijnlijk vervallen waanzin onmenselijk brandend in rappe etappes van verstikkend draaistaal Wacht en hergroepeer de verstooide gedachten verstrengeld in vaste routes en schaduwberijdende glooiende heuvels van het ontvluchten van de in zichzelf teruggetrokken grauwe gedaantes versmolten…

van verrukking elkaar herkenden de welving van je lippen deed me blozen als een puber je hand zocht die van mij een sensueel spel van vingers erogene zône hypnotiserende blik laat me niet los dichter, nog dichterbij hartstocht bedwelmend proevend van elkaar hongerend naar meer voerden onze lijven het hoogste woord verstrengeld, versmolten…

Ik leef in dagen waar liefde woedt Passie in mijn hart brandende gloed Mijn droom ben jij zacht tegen me aan Samen vervlochten De nacht in te gaan Ik voel en.. ik voel jouw warmte in mij Versmolten tederheid Liefde is zo dichtbij Ik huil in mijn slaap soms tranen van geluk Zweef door de nacht veilig en verrukkelijk En in de…

Onze levens waren versmolten. Maar ineens had jij spijt. Op die bewuste morgen kuste jij me wakker. Maar toen ik in je ogen keek. Zag ik alleen je zorgen. Je besloot het gewoon te zeggen. Zonder pardon, recht uit je hart. Je koffer stond al klaar en je ging zonder iets uit te leggen.…

Een sprookje voor een moment waarin, versmolten met elkaar het leek of de tijd zich verstilde. Even stond de Hemel op een kier. Helaas, vertrok ons beider jeugd en viel de camee van onze vreugd verwondt door zoveel eerder zeer tenslotte in duizend stukken neer.…

geel licht kleeft in geloken wimpers en op de schoot een boek nog open veel tijd verwaait sinds dat jouw blik zich heeft gelegd op mij en lijf- versmolten lief ik jou met één oog door het sleutelgat hoe in de slaap je adem zucht en stom geworden wij samen liefde vlechten tot dag door ’t spleetje van de deur gekropen stil in je armen…

ik zag je kijken naar de sneeuw ze vlokte wit en traag je blik zong zon in de kristallen ze leken langzamer te vallen uitgelaten volgden we hun vlucht uit lucht die lichter werd we dwarrelden mee in een zacht deinen en lieten vlokjes op de hand verdwijnen de wereld die verscheen ontnam de kleur haar eigenschap versmolt…

Versmolten dagen Het jaar snelt voorbij weemoedige uitlopers waaien de uren om. De achtste dag Na zeven dagen zei god de achtste dag ik ben onzichtbaar.…

Een hond in de Donkerstraat Spitste zijn langwerpige oren En slaakte een zucht die versmolt Met de zucht van een vliegje Dat van de Koepoortbrug kwam. Sindsdien zijn de mensen gaan rennen, Alle kanten op, alle kanten uit. ------------------------------------------- uit: 'Ook al is het niet zo', 1998.…

Na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten liefde Nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld Twee horizonnen vloeien samen culturen zacht gekneed alle talen kennen liefde geen land dat niets van passie weet Ze zullen vloeien…

sereen, onwezenlijk en toch echt de levendige herinnering je lach, je humor zorgzaam mens betrouwbaar en oprecht het gevecht was hevig je streed als gladiator vanuit je diepste wezen moedig en fier je wilde door echter, het leven zei tot hier je berustte in het lot ik laat je los jij laat mij gaan op weg naar eeuwig samen voortaan versmolten…

Versmolten met alles wat er is. Wijsheid, liefde, bazuinen en trompetten. Een blik in de tuin, meer was me niet vergund. Wat ik zag, staat op mijn netvlies gegrift. Heeft mijn ogen doen stralen, mijn ziel doen herleven. Mijn dromen heb ik werkelijk gezien!…

Samen liggen op de bank met je armen om elkaar heen Lekker wandelen over het strand samen lopen hand in hand Met een glimlach op je gezicht want je bent compleet Samen vechten voor een beter leven dat je er niet alleen voor staat in het leven Twee mensen als één als yin en yang versmolten…

De zee is als God zij is groot, oneindig en is er altijd zij rolt zich voor me uit hoort me aan trekt zich dan weer terug zonder enig grootmoedigheid Mensen rouwen ze praten storten zich uit voor de oceaan in al haar schoonheid ruisend de kalmte zelve hoort zij hen aan Al die tranen versmolten harten alles neemt zij in haar op…

de herfst onafgebroken in volle vaart links bleef de thuishaven liggen ogen bijna toegeknepen tegen de lage ochtendzon tuurt hij gespannen naar de kade waar de stuurmansvrouw verstek laat gaan winter al weer ook haar hart te koud na 't eenzaam wachten langzaam ademt hij haar warm tot druppels vergaat het ijs eindelijk samen weer versmolten…

Betoverend aanschouw ik de sterrehemel Herinneringen die me raken denkend aan jou hoe onze lippen versmolten die 1001 nachten alsof we het levenslot onomkeerbaar volbrachten Ooit zien we elkaar terug het leven biedt enkel tijdelijk een brug naar de sfeer waar wij eeuwig samenhoren waar de bron van onze liefde ooit is geboren de…

gevoelens tegen aan het eind zag ik licht het getoonde ontnam me mijn adem en liet sporen na waarvan ik de herkomst nu niet meer herken de stilte joeg het donker voorbij het was de aantrekkingskracht die mijn innerlijk doorwoelde het verlangen ernaar wordt steeds groter in mijn denken huist er ergens nog rust maar het is versmolten…

Op een andere plek zwart als vulkaanglas broertje versmolten met haar rug kijkt een kind hoe de hemel overvliegt. De schepper slaapt. En ook zijn broer. De filosoof zegt: de hel - dat zijn wij. De ambtenaar zegt: de regels - dat zijn wij. Een slimme engel schuift ons een bril toe gedoopt in onbevangen nieuwsgierigheid.…