Netgedichten

netgedicht (nr. 35.852):

afscheid

Zo stil en bestorven
het stoffelijke opgebaard
de ziel verdwenen
lichaam zonder haard

sereen, onwezenlijk
en toch echt
de levendige herinnering
je lach, je humor
zorgzaam mens
betrouwbaar en oprecht

het gevecht was hevig
je streed als gladiator
vanuit je diepste wezen
moedig en fier
je wilde door
echter, het leven zei
tot hier

je berustte in het lot
ik laat je los
jij laat mij gaan
op weg naar eeuwig
samen voortaan
versmolten in het hart