Alle inzendingen over voeten

wat kijken ze toch naar mij die apen achter het raam wat dragen ze voor stoffen zie waarin hun voeten staan kijk eens naar die ruimte wat is hun wereld groot zal ik de sprong eens wagen dat moet lukken met die sloot ik zal ze eens flink op stang jagen "de boom in" zogezegd heb geduld mijn apenvrienden wat ik denk meen ik echt…

In het Hof van Heden is het beuken haar vergaan waar voeten de grond niet meer raken zal helder haar leeftocht zijn swijlens zon en maan elkaar verstrijken draait zwaaiend blauw een laatste houden van naar vijf bij vijf haar toekomst lacht naar gisteren maar het "dag" klinkt als vandaag…

Een jager sluipt geruisloos door het Waasland, speurt traag, het hoofd omlaag, te voet naar sporen maar sprint als hij die vindt met spoed naar voren terwijl hij uitroept: “Jammer, maar helaas want jij gaat hier ongenood niet wéér tekeer, wolf ” en mept het dier morsdood met zijn geweerkolf.…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- katers die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik je missen zou in de vierkwartsmaat waar ik zo van hou maar ik vergiste me er was…

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

Stap voor stap Zet je je voeten neer Omgeven door wit Omgeven door iets wat je bang maakt Een stem in je hoofd Die blijft roepen Het meisje in de muren Ze maakt je gek Vraagt je om mee te gaan En als je op het punt staat Om te zeggen 'ja ik kom' Besef je opeens dat ze niet bestaat…

Zijn voet volgt in uw spoor. Benijd hem niets: de tijd is kort. Een ander volgde alweer zijn stem. Ge ligt nog nauwlijks of hij stort U na en wacht op hèm.…

mijn voeten kennen de weg naar het graf van jullie die mijn ouders waren een zus pootte krokussen die nu kleur geven tussen mos versteend vogeltje houdt de wacht grote eikels liggen verspreid over het bospad en jullie plek bomen temperen licht en regen…

het is gebeurd niet terug te draaien mijn reputatie naar de haaien zonder erg heb ik gezaaid rijp voor verderf gras onder eigen voeten weg gemaaid hoe ik ook zie onder ogen zij voelde zich enorm bedrogen mijn kind mijn dochter waar ik zo van hou ben ik weer kwijt al wat ik nu nog voel is een enorme kou…

Om je te helpen til ik een voet op houd ik een arm omhoog kleed ik mij langzaam uit, neem mij mijn schaduw af. Als ik bij je was zei ik dat tegen je, terwijl mijn schaduw zich dan links, dan rechts van mij verstopt --------------------- uit: 'Liedjes', 2006.…

al wat ik wil heeft een naam om het morgenlicht in te drinken spreken met jouw stem horen, zien en voelen waar mijn voet zich zet jij geeft kleur wat diep in mij leeft tikt de klok beminnend verder en liefde spreekt onze taal die me omvloeit naar het hart van jou…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

hoe kun je geluk omschrijven vroeg ze ietwat verlegen aan haar vriend de wind die liet even door zijn fluisteren haar haren wapperen ze voelde het tot in haar tenen haar voeten dansten een warm gevoel doorgloeide haar hart handenvol geluk zomaar op een zondagmorgen vriendschap een kostbaar bezit…

Het ruist in de nacht en je schuift met je voet langs de mijne in je slaap, zachter dan zijde. En ik lig aan je zij, ogen open, en ik voel diep van binnen hoe ik jou bemin. Hoe wat in mij leeft liefheeft wat in jou leeft, achter de ogen en onder de huid. Hoe mijn ziel jouw ziel bemint.…

droevig schuilende dromen vervlogen met de wind in het hunkerende zand gebrand op verse sporen wacht het pad de leegte lang ogen die hier ruimte zien zijn dichterbij de marathon en vinden stil hun glans mijn voeten voelen warm tijd om vlam te vatten…

het wassende water stijgt tot ongekende hoogtes doet boten uitrukken voor dingen van alledag overledenen ontkomen niet aan natte voeten nietsontziend de stroom die hen overweldigt dagelijks peilen zij de grond hopend dat de zee haar armen opent daar zij niet met zeebenen werden geboren…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

Om je te helpen til ik een voet op, houd ik een arm omhoog; kleed mij langzaam uit, neem mijn schaduw af. Als ik bij je was zei ik dat tegen je, terwijl mijn schaduw zich dan links, dan rechts van mij verstopt. ------------------------ uit: 'Liedjes', 2006.…

nu 't 'volwassen'zijn gestaag nadert daar de datum weldra in zicht komt staan de haren nog sneller rechtop heb ik 't bijvoorbaat bij 't verkeerde eind ligt de wereld aan zijn voeten nee, beter nog is hij de wereld vraag ik me af of ik 'm zal vangen als hij valt…

mijn voeten baden in de zee het water voelt als een helende balsem op mijn ziel schelpen zoeken, terwijl gedachten kalmeren zorgen drijven ver weg, wilde golven nemen ze mee terwijl witte meeuwen zweven door een staalblauwe hemel zonder zorgen…

de fleur van woorden raakt diep van binnen de vurigheid van mijn betoog verblindt jouw zicht langzaam voer ik je mee naar onontheemde gebieden waar nimmer 'n voet de bodem heeft gekust daar laven we ons aan de schoonheid van hemellichamen die uiteindelijk kleur bekennen…

(ongrijpbaar ligt jouw tastbaarheid buiten mijn bereik…) ik strek me, rek mijn armen verder naar het grote niets en vang het liefste waar ik me laaf aan al het mooiste dat je was in tijd, begraaf ik narigheid maar dat is zwaar en lukt me niet blote voeten in het gras voelen eindeloos jouw madelieven…

haar voeten volgen traag het gezicht en haar leven. ze staat met rechte rug; het hoofd stevig omhoog.…

boven het hart stolt het bloed de riem trekt een lijn tot aan de lendenen het kruis hangt in het azimut vanaf hier is het in strepen zwaar als lood dat door de aderen trekt de hartstocht onder de voeten het wortelt in kinderen daarbuiten waait het de einder verdeeld oneindig in kruispunten van jij en ik…

ze gaf een koele hand -het deerde niet- ik had het land aan onvolwaardigheid met wat ze doorgaf in haar lach raakte ze zichzelf al kwijt wetend dat ik meer zag dan wat vals geïllustreerd verdriet ‘nu dan’ dacht ik en vertrok geen spier haar vaste grond verdween omdat haar voet slechts zonder zwier naakt en waardeloos aan mij verscheen…

ik sta met mijn voeten diep in de grond jij waait voorbij in wolken en buien omgord met getekende bast verzamel ik kracht om jou te bereiken ontluiken mijn knoppen aan lentetwijgen jij bent de zon aan een heldere hemel mijn wortels kennen jouw bron…

wilde zo graag een heilige zijn gedragen worden met baldakijn goedheid stralen uit handen en ogen de voeten gekust in deemoed gebogen een kathedraal met mijn naam missen en wierook tot meerdere faam maar het vlees was zo zwak en mijn zonden te groot was aardser dan hemels helaas te klein voor die troon…

Nu de poorten sluiten Moeten wij gaan Er wacht een wereld buiten Zwevend in je baan Volgende ronde Pak het beet Anders is het zo zonde Het zand wordt heet Onder je voeten Daar begint je reis opnieuw Je moet het voelen Zuurstof door je kieuw Heen Zoals dit levende Wezen…

mag ik als wildwaterbeekje sprankelen tussen jouw oevers als wolk voor de zon jouw schaduw delen onder je voeten mijn grint horen knersen als je zacht over mij loopt de lach op je mond zijn tussen verrukkelijke lippen de blik in je ogen met liefde betoveren mag ik je hart voor altijd…

het is bijna 40 graden en we zoeken hier verkoeling in de rivier die echter te ondiep is om kopje onder te gaan maar met de voeten in het water is het te doen we lezen iets luieren wat en ik tracht m'n hoofd koel te houden door af en toe mijn petje in de L'Aygues te dopen…