Alle inzendingen over wiron

Jouw heerlijke lichaam Ik wil je beminnen Ik ben niet bestand Tegen je geslepen zinnen Je prachtige woorden Die ook andere ego’s mochten strelen Dat het tijdelijk is Kan me niet eens meer schelen Dan ga ik maar keihard op mijn bek Dat doet toch nooit zoveel pijn Dan dat ik moest leven Zonder ooit jouw vrouw te zijn…

Je zei al vaak dat je het gevoel had, me kwijt te zijn Maar ik reed alleen weg op de fiets, de zon in Ik reed slechts weg, met mijn lijf en mijn doen Ik keek vaak genoeg in de zon, denkend aan jou Jij verliet mij en liet de deur op een kier staan Deelde alles met anderen en was mij eigelijk al vergeten Zo druk met het delen van…

Luister naar Bos hoe hij vloekt over jaren van oppressie Een man van het volk een vriendelijke donderwolk van media en regressie Hij lijkt zich temidden van ons te begeven zwaait tierend met zijn oppositiestaf Maar ik vraag me steeds vaker af wie heeft nou zijn speech geschreven? De rethoricus Verhagen praat en predikt, onverstoord…

Jij was zo huwbaar transparant vloeibaar en vulbaar zo van Duw maar, ik ga met je mee Je stelde geen vragen, knikte af en toe zelfs als ik loog Je lachte als ik dansend voor je uit bewoog Wanneer je op mijn snelbinders zat kroop je hand langs mijn desembrood omhoog En na iedere tel had ik het idee dat je in kleuren leeg zou stromen…

Als muziek jou en mij bindt en je over drie jaar nog steeds ons nummer vindt ergens onder restanten van verhuisde zaken terwijl je je kwijt aan andere taken denk je dan nog aan mij tussen het bloemschikken en de trouwerij damn heb je al een kind erbij of is de muziek die je hoort het geluid van de burgerij ik maakte je muze en jij maakte…

Hoe lang je wilt blijven hangt af van de stilte of die nu prettig is of anders de wijn ken je Wat houdt je wat let je smijt dan vreet me op ik ben er toch verdomme doe maar wat zeg iets stoms dan kan ik lachen om je intonatie begrijpen hoe ik voor je viel als een dronken klaarover op de kleuren van een zebrapad Ik brandde duizend kaarsen…

Ik pakte ooit een boek Niet zo'n AKO-paperback Ik vouwde het doormidden schoot gaten erin ging er op zitten in een moment van bedenking gooide het toch in de biotex Las het een week later en concludeerde dat er meer was dan dit.…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

Nadat ik strips ben gaan verscheuren Met essays in het moeras in slaap viel denk ik nog altijd het zijn maar woorden voor de zoveelste keer! wat voel ik nou eigenlijk jaren later na Dato of Bio? Een poolkap smelt, sta er voor open je hoeft er niet per sé over te lezen de mooiste dingen gebeuren vanzelf.…

Hoe dit te ervaren zonder hoofse verdwaling Hoe dit te beschrijven zonder Franse vertaling Nee, er wordt niets uitgebracht Ik verdwaal in mijn jacht naar nieuwe onderwerpen. Zoals bewuste gewenning de herinnering omhelst en herkenning verbloemt totdat ze stikt in berusting en de mens -de denker- verder doet veinzen Geen Damocles, geen…

Ik doe nog een korte vul de tijd en de spaties met een sigaret en een geesteszieke die lacht om mijn woorden en ruikt naar gras…

en dan dit – zonder reden lag ik daar in het koren bloedend in het ochtendgloren spontaan een tweespaltig verleden verliezend ten doele een richting -een plotline- te vinden uit alles wat vrouw was en ik ooit beminde stond daar een reiger roerloos in het bloedend verschiet sneed het riet -dramatisch een fluist’rende ode zo zacht en…

Het stilistisch vormgegeven vervolg op volleerde verveling lijkt logisch wanneer ik ontwaak in wintertijd Het liefst lig ik roerloos te wachten tot de mist optrekt en de geur van stuifmeel zich door mijn grot verspreidt We wachten zonder de behoefte eens na te bespreken Het schrift is voor denkers het rijk van de leken Slapend droom ik iedere…

En nog even tot niet meer want de nacht is geen omhulsel het is de kennisgeving van eenzaamheid en het vulsel dat wat toen was van nu scheidt het zijn maar woorden en de plek waar ons naar werd verbannen viel nergens te bekennen de ongeloof over hoe zoiets kan breken is een verhaal te lang voor leken Het onbegrip, de vrijheid en de ironie…

Ergens in een heel grauw bos met takken groener dan het mos leeft een sluwe oude vos heel erg eenzaam en alleen Ergens in een donker rijk zwerft een prins rond als een lijk hij geeft van opgeven geen blijk want zijn prinses is nog verder weg dan hij vrolijk praat een kikker vanuit een plas met zijn vriendjes die zitten in het gras maar…

Overal blazen 200 watt schalmeien chromen accenten gespierde lakeien pitspoezen lekker die horen erbij we meten de luchttrillingen boven het asfalt in mei het is waarheid en ik vind het cool lacht mijn kind dat de wereld om andere redenen bemint en het macro van denken nog niet heeft geleerd kon ik stemmen dan tegen ondanks mijn verweer…

Stemmen in zijn hoofd schrijen stil, verstomd chaos door wedloop geschapen heengang futiel, ondoordringbaar vermomd Reizend schrijvend stiltecentrum ijverig die ene klank verzoekend vangt hij essentie in een woord Ergens weerklinkt de finale versie romantisch en lyrisch vertaald stervensver weg op een hemelse wolk Vakkundigheid? Vergetelheid…

Het werd een breekbaar valentijnsgedicht niet te poshy, eerder ontwarend De waterspiraal in mijn weekbad bevarend Je leglock en adem om mijn pompende bekken over al die extra's in mijn gezicht die de rimpels van de winter rechttrekken als ik jou zie opstaan in winters strijklicht Ik schrok van het vuur in de wending die zat in jouw wiegende…

Onzichtbare zwellingen tussen mijn Ogen het regent zo lang en moedwillig dat spreekwoorden de cliché bevestigen en mijn fiets naar binnen wil ik stak haar aan, mijn liefde ze zorgde zo zalig voor me werd duizelig en ligt nu plat te vergaan tot ik boodschappen doe de kamer wordt kleiner, het bed des te warmer we zweten er doorheen zoals…

Zijn we er al? De vroeggeboortes, de nicotinepleisters onstuimige kraaienwolken in het takkendek Families die naar Engeland trokken omdat het lelijkste volk ter wereld ruimdenkender is We schaatsen stug door en vervloeken onze verpakking de zon lijkt soms wel een walkure De stad ligt open en is nooit klaar met diepgaand gehamer en…

Op het kersenmozaïek detail van een eikenhouten tafel schaak ik met een lotgenoot de wereld steekt schuin over Jaar in jaar uit zie ik kopers verspreid over meerdere, te vroege avonden Te kort om Nederland voorgoed achter de ramen vandaan te drijven Het mooiste woord dat ik dit jaar voelde “middellange-termijn-doelen” en ik slikte iedere…

haren kraakten web brak verbleekte hangende kruinen van zee-anemonen oprukkende grijstonen in tranen in kastanjehulzen mijn kromgetrokken handen tussen je krachteloze tanden het slotaccoord van onze inspanning klonk als een verloren kroniek de bergen lagen geestesziek en comateus als lakens in ons verlaten bed we zaten aan weerszijden…

keek je vurig spanden bogen zich langdurig einden afleggend, verdwalend door heemtuinen duinen rosaria leek een belofte van niets dan geluk een zwevende donzen veranda gedragen door blauwe paddestoelen doorspekt met jouw lichtpuntjes de stilte te betrekken in ons gezamenlijk uitzicht de velden voltrokken zich de natuur werd overal…

We zweten zoals de wereld zinkt je bent niet meer te remmen je kreunt allerlei namen en ik denk ze allemaal te heten het kan me ook niet schelen ik schrijf ze op de ramen in de condens van duizend stemmen die ik later ben vergeten…

Je trekt conclusies als een sluier dicht het lichteloze ad rem metrum in je stem splijt alles wat ik dacht te willen zeggen in een onverschillig staren Ik zoek het wonder der machteloosheid zelden op het verwart me, ik kan er niks mee al die sluiers die een schijnsel doen verzwakken maar jij Jij kijkt de watts nog uit een zaklamp Placht…

Met trots wil ik je mededelen dat ik na al die jaren nog steeds gelijk heb. jij bent gewoon cool cooler dan het stempel van mijn uitgedroogd artisjokkenhart En ik weet ook terugkijken moet je niet te vaak doen je kunt niet achteruit zoenen we trekken rustig voort over die tweebaansweg met tegenliggers We lachen om onze kiespijn…

Ik swing op oude platen waar niemand het wil hebben over ritme daargelaten Buiten op het kerkhof (in 1975 gesloten) groeit het groen onwetend verder waar zoveel wijsheid eindigde daargelaten Ik geloofde serieus dat die lantaren altijd brandde een smoes voor alle energie die gloeide in mijn handen ik liet het gaan -ik kon niet vliegen- en…

Oh verzuchtende scheet van gezapigheid om eenmaal uniek te klinken mijn impasse uit te breiden op jou te mogen drinken dat morgen door mijn bed verspreid je woorden leuren je verschijning je deining je onzin je verdwijning wat er stond te gebeuren als ik langer was gebleven een veeg teken had gegeven zo trillend in de morgenstond vreemde…

Ik dumpte haar in de Hortus we hadden zelfs een plattegrond maar na een stap of twintig bonden wij ons aan de grond De stilte en de klaagzang, weloverwogen het zwijgend kijken en het niet meer trekken waar waren de spanningsbogen omgeven door haar blinde vlekken Ze vertrok met een 'bel me maar' ik zat verlaten in de tuin trok het tropisch…