Netgedichten

netgedicht (nr. 8.316):

Vloeistof

Jij was zo huwbaar
transparant vloeibaar en vulbaar
zo van Duw maar,
ik ga met je mee

Je stelde geen vragen,
knikte af en toe
zelfs als ik loog
Je lachte als ik dansend
voor je uit bewoog

Wanneer je op mijn snelbinders zat
kroop je hand langs mijn desembrood omhoog

En na iedere tel had ik het idee
dat je in kleuren leeg zou stromen
wanneer ik je zou verwonden
door een gaatje in je te prikken