Netgedichten

netgedicht (nr. 6.817):

Winter Revisited

Het stilistisch vormgegeven vervolg op volleerde verveling
lijkt logisch wanneer ik ontwaak in wintertijd
Het liefst lig ik roerloos te wachten tot de mist optrekt
en de geur van stuifmeel zich door mijn grot verspreidt
We wachten zonder de behoefte eens na te bespreken
Het schrift is voor denkers het rijk van de leken

Slapend droom ik iedere baksteen van mijn wezen
Het schuim op het land is de klacht van de zee
Thematischer dan het geruis op TV,
en brozer dan de dood in de verhalen die we lezen
Bleek als ivoor op een slagveld in Windhoek,
waar de geesten het helmgras boven de wolken verkozen

Ik zag het op foto’s en voelde wie ik ben
Waar ik was –wat ik rook- of ik het nog herken
Wat ik geloofde en hoopte, of ik ooit nog ga
Mijn bestemming ver voorbij perron 8a
Dit statisch symbool voor tijd, richting, reden
Ik vernikkel en dool langs kiosk, rookpaal, heden

Plots vond ik de natuur in de vorm van een fruitshake
De vloeistof in de beker die gestaag bewoog
Terwijl ze (ik noem haar Zomer) achteloos voor zich uitkeek
gleed het vruchtsap traag omhoog
ik keek gefascineerd toe, hoe het bleke rietje roze kleurde
en ze lachte naar mij van achter haar wollen handen
-betrapt- hihi.
en terwijl dit gebeurde
telde ik in stilte dertien pitjes op haar tanden

Sindsdien schuilt in mij de brandende behoefte
het serum te drinken dat Zomer toen proefde
Niet om te ontkomen aan dagelijkse zaken
maar puur om te weten hoe frambozen smaken