Netgedichten

netgedicht (nr. 8.243):

Toen alles Vergetel bleek

haren kraakten web brak verbleekte
hangende kruinen van zee-anemonen
oprukkende grijstonen in
tranen in kastanjehulzen

mijn kromgetrokken handen
tussen je krachteloze tanden
het slotaccoord van onze inspanning
klonk als een verloren kroniek

de bergen lagen geestesziek en comateus
als lakens in ons verlaten bed
we zaten aan weerszijden van de beek
naar een bleke stervende vis te staren

en later hing er een toekomstbeeld
ondersteboven aan de waslijn
een trillend wapperend zwaktebod

een vlaggeschip in een olievlek