Alle inzendingen over zelfkant

bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van passen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen alsof ze niet om bossen geven groeien op als eenling aan de rand hun leven aan de zelfkant…

ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar bloed zal uit mijn aders wegebben een laatste donker kleurspoor dat weldra in het rulle zand verpulvert tot vergetelheid.…

waarom zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders…

nacht elke dag heeft een zwart randje warmte wordt niet meer verwacht Ook de zonnestralen lijden schijnen zacht gebroken licht willen duist're gloed omarmen glans geven aan jouw gezicht 'n Rail van tranen door het leven trekt een wissel op jouw geest zelfs de sporen van de liefde wissen uit wat is geweest Op volle snelheid naar de zelfkant…

zich vullen met leeggelopen principes en holle twistgesprekken waar alle ware goden zich voeden met het bloed van hun dode volgelingen ik blijf achter bij de God van dit vlakke lege land een streek zonder lage streken bol van wolken die zonder doel zichzelf blijven witwassend water dat zich met liefde laat vullen walkanten zonder zelfkant…

kleverige handen weer gaat wikkelen want het is nooit af het zoeken en het spelen op handen en voeten in zijn eigen vallen alles weer kwijt raakt maar het hem niet verlaat het komt zo weer afgemeten bij hem terug hoe het hem geen pijn doet als was tussen zijn vingers soms is het rekken tot op het randje van binnen naar buiten de zelfkant…

Geschreven op de zelfkant en het valse plat der aarde, vallen teksten over de krommingen van de snaren van een denkbeeldige regenboog , worden de kleuren van de toekomst gerangschikt en geboren naar de toonaard van de beeldspraak in een wisselende moraal .…

huid, ogen bont Onbevangen vlagen van overwicht Eindigen in de touwen, Gevangen, knock out, op de koude grond Gebiedende bedelaar Ogen zwaar gerand, hol, ongezond Handen vooruit Voor ’n aalmoes met een smoes Om met verbeten lippen, Te kunnen vergeten, Wat moet worden vergoten Aan de horizon, de rand van ’t trottoir Getekend door 'n zelfkant…

Of frank en vrij haar slijtplek tonen vinden zij Kleurloze naden van garen wat gelijk mens, geld en regels naait verstoppen de lerende zelfkant vinden zij Boetekleden van vacht, stof of sliert passen noch staan in het openbaar en niemand die het maatkostuum ziet vinden ...…