Alle inzendingen, jaar 2006, week 23

Kalm legt de diepe zee zich neer naast duin en boterbloemenvelden akkers met aaneengeregen zaad liggen geduldig tussen sloten vol verleden tijd van bovenaf gezien een lappendeken anders lopend was het toch gelijk gebleven in een aangepast patroon…

Ik zag daar aan het einder een man die niet bestond maar waar ik toch de warmte en ook de rust bij vond. Mijn blik reikte nog verder en ging de einder voorbij ik zag een onbekende wereld zonder mensen en van zorgen vrij. Maar toen ik verder wilde kijken verwonderd staand met open mond toen wist ik dat die man en onbekende wereld niet…

In het Rotterdams café Timmer, heeft het leven ietwat stilgestaan. De kunst liet hier de tijd maar gaan. Wie overblijft, doet dat nog immer. De gegroefde koppen kletsen door, terwijl hun ogen al zolang weten, dat ze alleen hier nog Jean of Arie heten. In het echte leven komen ze niet voor. Schilder, journalist of schrijver, zelf denken…

buiten schijnt de zon dagen lengen nog wat dagen natuur oogt fris en groen in duin gisteravond voor het eerst sinds vele jaren vele konijnen jong en oud ze springen weer om te knagen en te vreten van het helmgras opdat de wortels groeien de korrels niet verstuiven de poolse paarden prachtig allemaal alleen ja moeilijk uit te leggen wat…

in de tropen gromt de dondergod in een woelige sluimer druppels versmelten tot een straal die opbolt doorheen de grillige darmen van een grot naar de rand van het hoge rotsvlak de trechter die zwelt en overhelt de stroom is een glinsterende tong die gruis en slijk loswoelt haar bedding slijpt tot kruimels ze tuimelen in de kloof door…

Een kleine knuist, een rode plastic molen Tot hoge snelheid door de wind gemaand Lang heb ik me in verlorenheid gewaand In Niemandsland, in duizendjarig dolen De losse vlinders, onderweg gestolen Maakten dat ik getemd leek en meegaand Me in het maaiveld bukte, bang, betraand Woede en trots en macht en moed verholen Slaand met een vangnet…

Een opa - voor mijn geboorte De goudvis, die papa niet meer kon maken De oma van een vriendinnetje Mijn overgrootmoeder - te laat om haar te leren kennen Lotje, mijn cavia, tijdens de vakantie Mijn oma - zonder dat ik het wist Een vriend van mijn vriend - door vijf kogels De sigarenboer - door twee Een van mijn ooms De vrouw van een…

hoe mooi ben jij zo opgewonden hoe sterk ben ik zo boos welk een mooi koppel zijn wij als we hoe boeiend alle tijd nemen om in rust te stoeien waar liefde hoe ook gevreesd nooit weg is geweest…

Als de nijdige noordwester in juni blaast Het prille blad ritselt en ruist De kragen te hoog Het water koud spat Dan lijkt de zomer mijlenver uit ’t oog Verder dan de dode winter Nog niet ter aarde besteld Maar z’n ak'lige ademtocht Nog één laatste maal uitstort.…

het licht speelt met je grijze haren verwonderd schudde je ze alsof dan pas dan het stenenlied van langs elkaar schrapende kinderkopjes zou ophouden kijk, de maan zei je ik vaar in een papieren bootje…

ik brand me niet aan netels draag enkel vergeet-me-liever in mijn handen loop langs klaver die zich vierendeelt ik pluk er geen maar laat ze staan -voor blijvende groei- zie klokjes volop grazen met een lila glimlach voor me ligt de weg die vrijheid ademt -zonder vallen- daar drink ik de nectar uit volle honingbloemen en slik…

bedaard klimt uit de horizon een goudgekleurde morgenzon en werpt haar eerste stralen om alles dat de donk're nacht in grijze tinten heeft gebracht weer kleurig op te halen de nevel die het veld bedekt wordt als het ware uitgerekt gaat langzaam aan verdwijnen tot slechts de resten in het gras op bladeren van het struikgewas als parels…

Hoelang zijn we hier nu al vrienden, het was ooit bedoeld als vakantie, maar wat het nu is - We zagen de folder: Chaos, dames en heren, Uw eiland; de glanzende foto's, de helblauwe Chaotisch baai, het krijtwitte vissersdorp Krisis. We lazen dat het eiland wordt geprezen om zijn zeer diepe rust, de laatste bewoners worden zelfs gelukkig…

Een bootje van papier gemaakt nadat ik erop geschreven had iets van veel geluk verpakt in twee bloemrijke kwatrijnen over genieten en mazzel dat onafwendbaar komt het Sterrenschip staat klaar net als het tij wacht het niet…

je bloeit in varens vrucht al in olijven ik was cipressenstress ontvlucht wilde jou in paradijzen je bougainvillet in paars bij eerst ontmoeten oléanders in de wilde tuin komen ons in wit en rood begroeten je strakt in kale rots maar onweerstaanbaar is de Spaanse trots tot overleven, onze cactus heeft haar eerste bloem gegeven…

Het Jong Oranje team is kampioen! De grote ster is Klaas Jan Huntelaar De absolute baas van punten daar Maar het WK mag hij helaas niet doen Dat wordt als fout straks geanalyseerd Als Holland weer vroegtijdig huiswaarts keert…

Jong Oranje heeft gewonnen Europees kampioen in Portugal in de finale waren ze de beste het meest doeltreffend met de bal de aanloop was wat dubieus pas tegen Italië ging het goed daarna begon het echt te draaien en liep de bal van voet tot voet ook Frankrijk kon eraan geloven staat nu geboekt als halve finalist omdat Jong Oranje hen versloeg…

Als ik diep in je ogen kijk Zie ik een rode gloed Een flonkerende ster Omringd door zwarte roet Het brandt in je ogen Dat felle vuur Je ogen rood Een ondoordringbare muur Zo hoog gebouwd Onmogelijk over te steken En dat vuur nog erbij Vriendschap verkeken Die blik zo woest Zo vol van pure haat Dat als je ernaar kijkt Je door een…

de felheid van de geest belicht de pinksterbloem de bijen neuriën gezoem de geest is langs geweest de geest kleurde de kern gezoem fleurde ook mij de pinksterbloemen in een rij paars in een groene berm met Pasen vertraagde de groei altijd waren ze dan in bloei nu hebben ze hun naam terecht bewezen de bloei met Pinksteren langs ’s Heren…

wat het mooie was: een laatste trein natuurlijk obligaat haast gemist natuurlijk mijn voeten glijden weg, natuurlijk seinhuis thermostaat en schuin -net boven de eerste doornen- afgesneden cadeau gegeven: gele rozen wel gegeven en bedankt wentelen gesprekken tot een zich goed verstaan in Woerden dat, -weten we allemaal-, slechts bestaat…

linke lenteleugens kunnen slecht verklaren wat ik met matte middagen in mei precies wil evenaren schuldgevoel, mijn cultgevoel ik neem me zo graag mee bedolven onder golven van een nooit verstilde zee tranen vlokken schuim uiteen onsamenhangend uiteengaan kapot, verspreid altijd terugverlangend naar de stilte na de vloed naar een altijd…

Wij zitten er niet mee. Twee in een cel Dat is goedkoop. En verder leert dat gajes Ook prettig samenwerken in de bajes. Sociale omgang doet het wonderwél. En onze boeven kunnen zo al samen, Voor als ze vrij zijn, weer een kraak beramen. ----------------------------------------------- …De komende jaren moet 42 procent van de gevangenen een…

Het is juni en de prairie krijgt een uitgeschoten baard Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang…

sommige dichters schrijven in modieuze sferen soms luchtig dan weer zangerig soberheid kennen ze niet opvallende stijlen een ratatouille van zuurstokkleuren dubbelzinnigheden verpakt in heftige ritmes schrijfmonsters die denken dat ze wereld aan kunnen…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

jij , juist jij vertelde het geheim van de spin en haar web van het espenblad dat wachtte tot het langzaam ochtend zou worden of van de herfstwilg kronkelend door zijn verloren geboorterecht jij, juist jij die een warme golf opende in mijn verward geloof laat mijn ogen weer verzanden in tranen van vluchtende bomen in ijzige…

Behoed mij voor de fout die ik maken ga Volledig ontoerekeningsvatbaar Als ik je vraag Alsjeblieft ga Luister niet naar mij wanneer die tijd zich voordoet negeer gewoon mij woorden Want het komt heus goed Sla niet op de vlucht mijn liefde spreekt verkeerde taal Ga niet bij me weg al eis ik dat helemaal Volledig ontoerekeningsvatbaar…

Door de Helderse duinen loopt het Schapendijkje tot het Kaaphoofd op weg naar Huisduinen Een grijze man daar tuurt in de verste verten heft zijn wandelstok wijst naar hoog boven de heiige zee tegen de winden in hangende gevleugelden Hij mompelt kijk daar ze bidden nog de zeeuwmeeuwen…

in mijn pantoffels gestoken bezie ik mijn scherm vol van afgrijzen zojuist hebben zich wederom onwetenden geopenbaard die zich via textuele neuzelarijen een plaats hebben verworven met hun eindeloze ego op het podium van menselijk onvermogen. ik staar naar mijn pantoffels zij geraken sleets en vaal zij beginnen te stinken maar ik durf…

Zij gaf niet met vreugde te kennen dat ze een kind kreeg maar veegde in stilte kwijl en poep met stram geduld van gezicht en billen subtitel: 78 jaar en opnieuw moederen…