Alle inzendingen, jaar 2002, week 34

Al is een horrorfilm nou nóg zo slecht, Een kerkhof vormt er altijd het decor, Met bliksem en een wind van tien Beaufort; Helaas is het in Springfield levensecht. Een plu bij onweer dragen is niet schrander Je weet toch: wie een kuil graaft voor een ander...…

zo stil was je nooit als in de blankhouten kist verstoken van elk levensteken nog net herkenbaar alsof er iets is weggegrist waarop je niet raakt uitgekeken verbleekt tot marmer bekende trekken uitgewist elke kans op terugkeer geweken onomkeerbaar dood alsof God zich heeft vergist en je zo weer zult gaan spreken…

Ze is gekooid, de dure dame Ondanks haar schoonheid in mineur Zonlicht schijnt door rose ramen Maar haar gevoel mist elke kleur Zo charmant, de laatste mode Die ze als een harnas draagt Kil van binnen, als een dode Waar verdriet aan alles knaagt Ze kent zijn tekens van verlangen Weet precies wat komen gaat Speelt het spel, met goud behangen…

Een gedicht ging op vakantie Ver weg, naar het ongerijmde Naar vrije vorm, niet dat getimde Hij zei: Zoals ik het thans zie Ga ik, als ik even maar de kans zie Al m’n zinnen daar verzetten Ontregel liefst ook mijn coupletten Als ik de zon, de zee, het strand zie Hij feestte zonder metrum, zonder maat Maar, zoals dat dikwijls gaat Hij kreeg…

Op het scherp van de snee stond hij op, liet het leven zijn gang niet gaan en wanneer de dageraad er was, streek hij de plooien glad, de kruimels uit het bange laken, tastend nog. Maar allengs kreeg hij vorm. De vorm van ouder worden, een blad in het vergeetboek, dat lazen ze hem voor althans, gezichten uit oud gesteente, de lippen verzuurd…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…

Ik zal haast naïef haar levenslust geloven en blind verliezen Ik zal verlegen dansen voor haar ogenblik en zal onhandig struikelen zodra ze kijkt…

Ze zitten als versteend achter hun bord Met starre blik en kromgegroeide lijven, Hun geest gevuld met veertig platte schijven; Ja, dammen is de allersaaiste sport. En daarom vind ik die controles jammer. Een beetje dope zou goed zijn voor een dammer.…

koud als een ijzige wind die door mijn hart zijn weg vindt. koud als een duik in de diepte van mijn zijn. koud als de stilte die bezit nam van mijn onrust. zo koud…